Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 43

3ST. Kv.
VITASTÍGURINN
37
'hin voru róleg; en nú greip óttinn hann
á ný.
„Haldið þér, að það sé okkar bátur?
Haldið þér, að það sé Roosevelt?" spurði
hann í ákafri eftirvæntingu og þreif báða
-stafi sína.
„Ég veit það ekki. Báturinn er svo langt
undan ennþá, að ég get ekki séð það, og auk
|>ess----“
,,Og auk þess?“ spurði Ivarsen æstur.
„Þá er þarna feikna krappur sjór. Það
íossbrýtur umhverfis, og rokið skeflir yfir
ibátinn í sífellu.“
„Vesalings drengurinn minn,“ tautaði
Ivarsen.
„Drengurinn okkar,“ greip Fía fram í.
.„Við eigum nú líka eitthvað í honum.“ En
ívarsen hvorki heyrði né svaraði neinu.
„Getum við þá ekkert gert?“ spurði ívar-
sen.
„Ég veit ekki, hvað það ætti að vera,“
■sagði Adam og leit út aftur.
„Er þá enginn björgunarbátur hér ná-
lægt, sem hægt væri að síma eftir? Ég skal
gjarna kaupa hann,“ sagði ívarsen. Hann
•stóð við gluggann og þrýsti andlitinu fast
upp að rúðunni. Hann skyggði höndum yf-
ir augun til að sjá betur.
„Nei, það er enginn björgunarbátur hér
nálægt, og fleytur þær, sem liggja í Straum-
sundi, eru ekki til þess gerðar að leggja út
'í annað eins veður," sagði Adam og fór upp
•aftur í turninn.
ívarsen settist við gluggann og hélt báð-
um höndum fyrir andlitið. „Æ, nú kemur
þessi angist og kvíði aftur yfir mig, ég næ
varla andanum! Vesalings drengurinn
minn!“
Fía var nú einnig tekin að verða óróleg.
Móðurástin tók nú að segja til sín — og hún
varð. einnig sennilega smám saman fyrir
-áhrifum af örvæntingu ívarsens.
„Æ, mér þykir svo afskaplega vænt um
-drenginn þann arna,“ tautaði Ivarsen í hálf-
’um hljóðum. Fía fór nú að gráta, en þá
hríðversnaði honum, og varð hún þá að
fara fram í eldhúsið.
Adam kom ofan úr turninum. Hann var
kominn í klofstígvél og olíukápu.
„Hvert ætlið þér að fara?“ spurði ívarsen
og leit á hann örvæntingaraugum.
„Ég ætla ofan á Tanga og líta eftir þeim.
Þeir eru nú að beygja fyrir Hrosshólmann
— og komizt þeir fram hjá boðunum, þá er
þeim borgið. En það verður erfitt, því að
þarna er opið haf inn um Salthólmasundið.“
„Æ, nei, nei, þér megið ekki fara frá okk-
ur,“ sagði ívarsen aumkunarlega.
„Ég fer með þér, Adam,“ sagði Fía, „þú
veizt, að ég er ekki sjóhrædd."
„Fn ekki get ég verið aleinn eftir hjá
litla drengnum. Þið megið ekki fara bæði,“
hrópaði Ivarsen. En Adam var þegar kom-
inn af stað áleiðis ofan að naustinu, og Fía
var að svipast um frammi í ganginum eftir
einhverju til að færa sig í. Rétt á eftir
skellti hún hurðinni á eftir sér. Hún hljóp
fram hjá glugganum og ofan klappimar.
Sigurður litli fór að gráta og kallaði á
mömmu sína. Ivarsen tók drenginn í fang
sér og reyndi að klappa lionum, en dreng-
urinn hélt áfram að kalla á mömmu. ívar-
sen tók þá upp peningabuddu sína og gaf
honum spegilfagra krónu. Nú hlyti dreng-
urinn að verða glaður; en nei, síður en svo;
hann leit snöggvast á krónuna, hálfhissa, og
skilaði henni síðan aftur. Ivarsen skildi
ekkert í þessu, var þá heil króna alls einskis
virði hérna uppi á Hólminum? Það var
harla ótrúlegt. Drengurinn fór inn í svefn-
herbergið og skreið upp í rúmið. Þar lá
hann snöktandi dálitla stund, unz hann
sofnaði að lokum.
Þá datt Ivarsen í hug, að hann skyldi
reyna að staulast upp í turninn til þess að
sjá betur út á sjóinn. Hann staulaðist upp
brattan og þröngan stigann, sem honum
virtist aldrei ætla að taka enda. Hann varð
að nema staðar hvað eftir annað og hvíla sig
á heila fætinum. Loks komst hann þó upp.