Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 46

40
VITASTÍGURINN
N. Kt.
„Já — já — já, o sei — sei — nei; jú — já,
margt markvert, já.“
„,Við urðum að sofa í hlöðunni á nótt-
unni, því að það var svo heitt,“ sagði Abla.
Breitt bros færðist yfir allt andlitið á Tín-
usi. Eins og allir aðrir átti hann ofurlítið
skatthol með gömlum vel geymdum endur-
minningum. Og þaðan gægðust nú upp
löngu gleymdir atburðir. Það voru helzt
einkennilegar, hálfmáðar þokumyndir: fall-
egar stúlkur, dans í hlöðunni, harmóníku-
músík og langar heitar nætur.
----Hann klóraði sér í skeggrótinni und-
ir hökunni og hló hátt: „Very well, nú man
ég það allt saman, já — sei — sei — já!“
„Það er ekki hlæjandi að því,“ sagði Abla
alvarleg.
„Jú, sei — sei — jú, en hvað það var gam-
an!“
„Fyrir þig kannske," sagði Abla og leit
niður.
Löng þögn.
„Hann er víst bráðum fimmtugur, dreng-
urinn okkar —?“
Abla leit nú ekki yfir gleraugun, heldur
prjónaði af öllum mætti. Tínus stakk píp-
unni í vetsisvasann, spennti greipar og
horfði heimspekingslega út í bláinn. Þetta
kom svo skammarlega óvænt á hann, að
hann vissi hvorki upp né niður. Hann sat
hugsi stundarkorn: Fyrir fimmtíu árum? —
Hver gat nú verið að fást um þess háttar
forngripi? En annars — hann tók pípuna
upp aftur og virti hana fyrir sér frá öllum
hliðum — var það nú alveg víst, að þetta
hefði verið hans drengur — — auðvitað gæti
hann ekki bölvað sér upp á það né fært
neinar sannanir eða gagnrök; en því var
ckki að neita, að hann hafði enn sterkan
grun á sútaranum, sei — sei — já! Það var
annars alveg saina, því að sútarinn gamli
var allright náungi og sá um krakkann. —
Never mind! Þegar Tínus hafði lokið þess-
um hugleiðingum, fannst honum, að hann
yrði eitthvað að segja, og svo hraut honuni'
af munni:
„Allt er bezt, sem búið er, Abla, sei — sei-
- jál"
Eiginlega meinti hann ekkert með þessu,.
en orðin féllu nú svona.
„Æ, það hefði víst verið betra, að það
væri ógert," sagði Abla og andvarpaði.
„Já, sei — sei — já,“ sagði Tínus. Hann
reyndi líka að andvarpa, en það varð aðeins.
ropi hjá honum.
„Nú, þegar þú nálgast óðum æviendæ.
þinn, ætti alvaran að fara að segja til sín,.
Tínus!“
„Já sei — sei — já. En það dugir nú samt:
ekkert, sei — sei — nei!“
„Ég ligg andvaka nótt eftir nótt og er að-
hugsa um drenginn okkar.“ Hún varð að
taka af sér gleraugun og þurrka þau; tárin.
stóðu í augum hennar. Tínusi var ekki vært
á eldiviðarkassanum. Hann langaði helzt til'
að læðast út í skúr og fara að höggva í eld-
inn; en það var ef til vill allt of ómannlegt,.
já sei — sei — já! Hann sat því kyrr og gláptL
upp í loftið, eins og hann vænti sér hjálpar
þaðan. — — — En hvað það hafði verið-
langtum. skemmtilegra hjá þeim Kröger
lækni, áður en kvenfólk kom í húsið. O, sei,
sei — já! Hefði hann getað grunað allt
þetta, mundi hann hafa ráðið sig aftur á
Ameríkuskipið eða orðið matreiðslumaður
á sjómannaheimilinu, því að þar bjuggu þó-
eintómir karlmenn, to be sure. En það væri
líklega bezt að taka þessu öllu glaðlega og
með góðu skapi. Hann hallaði sér því fram
á eldhúsbekkinn og sagði:
„Heyrðu, Abla.“
„Nú, hvað þá?“
„Eigum við ekki að strika alveg yfir
drenginn þann ama?“
„Það getur þú kannske gert, Tínus; en-
því er nú öðru vísi varið með okkur konur.“
,,Já, sei — sei — já; en nú er svo eilífðar-
langt síðan þetta skeði.“
„Guð hefir víst ekki gleymt því enn þá.“ '