Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Side 47

N. Kv.
VITASTlGURINN
41
„Jú, sei — sei — jú! Hann hefir nóg annað
um að hugsa en þess háttar smámuni; hann
man ekkert eftir því, never!“
„Smámunir, Tínus! Þetta var æska mín
og lífið sjálft.“
„Já, sei — sei — já; auðvitað skemmtum
við okkur ágætlega, sei — sei — já.“ En nú
varð Abla alveg óviðráðanleg. Hún stóð
upp og andvarpaði þungan og mæðilega.
Tínus vildi því ekki eiga á hættu að láta
hana rifja upp fleiri kapítula úr sameigin-
legri fortíð þeirra; hann smeygði sér því út
um dyrnar og tók til fótanna ofan brekk-
una. Þegar hann var kominn ofan á Torgið,
nam hann staðar til að kasta mæðinni og
tautaði í hálfum hljóðum:
„Nei, þegar konur ganga af göflunum, þá
gera þær það með kurt og pí!“ Hann varð
að fara yfir að vatnsþrónni og ná sér í sopa.
Því næst fór hann upp til Önnu eldabusku
hjá ívarsen kaupmanni. Þar var þó við
skynsama kvenpersónu að ræða, sei — sei —
já! Hún gat talað um viðburði og gleði-
stundir fortíðarinnar án þess að blanda
Guði almáttugum eða öðrum inn í það. Já,
hún Anna, hún hafði alltaf verið ágætur og
mjög hentugur kvenmaður, certainly, sei —
sei — já!
Anna stóð við eldstóna og varð steikja
bauta, þegar Tínus stakk brosleitu snjáldr-
inu inn um dyragættina. Hún sló saman
höndunum og kallaði upp yfir sig:
„Nei, er þá ekki gamli kærastinn minn á
ferðinni, ha-ha-ha!“
„Jú, sei — sei — jú, nú er ég að koma-.“
Hún setti frá sér pönnuna og þurrkaði af
höndunum á svuntu sinni, og sagði síðan
sem eins konar inngangsorð:
„Roosevelt fær svona einstöku sinnu.m
bauta með kvöldverðinum sínum; hann er
nú, eins og hann væri smá-drengurinn okk-
ar, skilurðu!" Tínus hrökk við, þegar hún
fór að nefna „drenginn okkar“, en svo skild-
ist honum þegar, að þetta var ekki sagt af
neinu undirferli, oghannsvaraðigóðlátlega:
„Já, þú liefir nú alltaf verið gefin fyrir
piltana, Anna!“
„Seztu nú niður, svo skalt þú líka fá einn
bauta. Taktu stólinn þarna.“ Tínus svipað-
ist um eftir eldiviðarkassa, en er hann var
hvergi sjáanlegur, varð hann að setjast á
stólinn. Þegar ívarsen rétt á eftir kom fram
í eldhús, tók hann í hönd Tínusi og sagði:
„Jæja, svo að þú ert þá á biðilsbuxunum
núna, Tínus? Jæja, til hamingju! Þú verður
að gefa honum eitthvað að borða, Anna, svo
að horium veitist hægra um vik að bera
frarn bænir sínar og málaleitanir.“
„O, sei — sei — nei, — þess háttar bænum
og málaleitunum er nú löngu lokið, to be
sure!“ sagði Tínus. Anna setti stóran bauta
fram fyrir hann, og Ivarsen kom sjálfur og
hellti í staup handa honum. —
Anna og Tínus skemmtu sér dásamlega.
Fyrst rökræddu þau matreiðslulistina, því
að í þeirri grein voru þau bæði mestu snill-
ingar, og þá sérstaklega í staðgóðum rétt-
um. Gott á það að vera, sei — sei — já. Síðan
beindist talið að „fyrr á árum“. Anna var
minnisgóð, og hún sagði heilar „sögur“, svo
að Tínus sat og skellihló og sagði bara: „já,
sei — sei — já!“
„Manstu segltúrinn okkar á Bæjarfirðin-
um, Tínus?“ En nú sá Tínus að sér í tæka
tíð; hann vildi alls ekki fara að rifja upp þá
bátferð.
„En góði, manstu þá ekki, að það bál-
hvessti, svo að við urðum að gista á hólma
um nóttina?"
„Nei, sei — sei — nei, ég man ekkert eftir
því.“
„Við urðum að liggja í nausti um nótt-
ina,“ sagði Anna og hló dátt.
„I nausti? — Never!“
„Eða kannske það hafi verið vöruskemma.
Það var að minnsta kosti skemmtilegt. Ég
man það jafnvel og það hefði gerzt í nótt,
ha-ha-ha!“ Tínus steinþagði og vissi ekki
^neitt. Hann tók upp pípu sína og skoðaði
hana vandlega frá öllum hliðum, en það
6