Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Side 54

48
HÆTTULEG AÐGERÐ
N. Kv.
Hættuleg aðgerð.
Árið 1792 settist Þjóðverji nokkur, Heid-
ring að nafni, að í Brussa í Litlu-Asíu og
fór að stunda tannlækningar. Hann var
fyrsti lærði tannlæknirinn, sem þangað
hafði komið, og af því að hann var slyngur
í list sinni, fékk liann mikla aðsókn og efn-
aðist vel.
Þá bar svo við einn dag, að landstjórinn
í Brussa, Nuri pasja, gerði boð eftir hon-
um til að draga úr sér veika tönn; fylgdu
þau fyrirmæli, að Heidring skyldi koma
stundvíslega á hádegi. En þá stóð einmitt
svo á að nokkrir sjúklingar töfðu lækninn
fram yfir venjulegan viðtalstíma, svo að
hann varð heilli klukkustund á eftir áætlun.
Ritari landstjórans, sem var kunningi
Heidrings, tók á móti honum í forherberg-
inu, skjálfandi á beinunum af ótta.
„Með þessari töf,“ mælti hann, „hafið þér
reitt landstjórann mjög til reiði. Hann var
nógu skapillur áður, en nú kastar tólfunum,
þegar tannverkurinn bætist ofan á. Hann
hefur svarið þess eið, að ef hann finni nokk-
uð til, þegar þér dragið tönnina úr honum,
þá láti hann hálshöggva yður til hefnda, og
þér vitið, að hann er maður, sem efnir lof-
orð sín.“
„En þetta væri hrópleg lögleysa gagnvart
öllum sanngjörnum réttindum," stamaði
Heidring og fölnaði.
Ritarinn yppti öxlum. „Hvað væruð þér
bættari með því, þótt bóta væri krafizt og
þær greiddar? Þér væruð jafndauður fyrir
því.“
Heidring datt fyrst í hug að flýja, en þeg-
ar hann leit í kringum sig, sá hann, að alls
staðar voru verðir fyrir við allar dyr. Svo
voru dyrnar inn í salinn opnaðar, og þjónn
nokkur tilkynnti, að landstjórinn væri við-
búinn aðgerðinni. Úr því , sem komið var,
sá Heidring sinn kost vænstan, að ganga
inn í salinn, svo sem ekkert væri um atS
vera, þótt hann annars væri utan við sig af
ótta og kvíða. Þar sat landstjórinn fyrir og
ýmsir aðrir tignir menn.
„Vantrúaði hundur!“ þrumaði Nuri
pasja, „hvernig dirfist þú að koma síðar en
ég hef skipað þér? Þú skalt rétt fá að kenna
á því! Dragðu óðara úr mér skemmdu tönn-
ina, en taktu eftir því, að ef ég finn nokk-
urn hlut til, þá læt ég um leið höggva a£
þér hausinn!"
Heidring sá, að við hlið landstjórans stóð'
risavaxinn svertingi með biturlegt, tvíeggj-
að sverð í hendi, og það var alkunna, að
þar í landi var ekki verið að hika við fram-
kvæmd dauðadóma, — svo að ekki voru nú'
horfurnar glæsilegar. Eitthvað varð þó tiIJ
bragðs að taka.
„Það var von að yðar hágöfgi reiddist mér
fyrir töfina," mælti hann að lokum, „en
ástæðan afsakar mig ef til vill að nokkru..
Ég var staddur hjá kaupmanni nokkrum og
var að framkvæma mjög sársaukafulla að-
gerð á ungum syni hans. Ég var alltaf.
bi'æddur um, að mér mundi ekki endast
tími til að draga úr honum allar tennurnar,.
sem þurfti að taka, því að ég treysti ekkii
drengnum til að þola það. En þar skjátlað-
ist mér, því að hann bar sig eins og fullorð-
inn maður og ég gat framkvæmt aðgerðina-
til fullnustu án þess að hann kveinkaði sér;
en ég tafðist því miður allt of lengi.“
Landstjórinn svaraði engu, en benti<
brúnaþungur á tanntöngina. Heidring dró'
þá tönnina í skyndi, og þeir, sem við voru
staddir, litu ýmist á landstjórann, sem gretti
sig ekki hið minnsta, eða á svertingjann,
sem var að velta sverðinu í hendi sér.
„Earðu svo,“ mælti Nuri pasja við Heid-
ring, „það skal ekki verða um mig sagt, að'
ég hafi kveinkað mér meira við tanndrátt
en krakkinn kaupmannsins."
Heidring hypjaði sig á brott fjöri feginn..