Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 9

N. Kv.
DYVEKE
103
hann. „Hann hældi þér á hvert reipi fyrir
ílugnað og gáfur.“
.,Mér þykir þú vera kunnugur höfðingj-
unum, Diðrik litli,“ mælti Sigbrit.
,,Eg sagði líka, að eg væri á uppleið,“
svaraði hann; „hver veit, nema eg verði ein-
hvern tíma hjálparhella Hermanns móður-
bróður míns.“
„Honum er ekki við hjálpandi,“ sagði
Sigbrit og barði í borðið, svo að buldi í.
„Með aðstoð föður okkar komst hann svo
langt að verða borgarstjóri í Amsterdam, —
annað eins roðhænsni. Innan missiris var
embætti og mannorð komið út í veður og
vtnd og efni mannsins míns líka. Hann var
svona viðlíka kóni og Hermann. Svo varð eg
að hrökklast frá Amsterdam með barnið. Ef
hann kemur hingað, fer hann til fjandans
með Fálkann innan árs.“
„Heyrðu, Sigbrit frænka. Heimann segir,
að Dionysius og hann hafi kröfu á hendur
þw, ritaða og viðurkennda."
„Hvað veizt þú um það?“ spurði Sigbrit.
„Eg veit ekki annað en það, sem Her-
uiann ses;ir.“
O
„Þá er þér betra að halda á þér túlan-
um; annars fengir þú að kenna á stafnum
mínum,“ mælti Sigbrit.
„Eg skal þegja, frænka; mundu svo líka,
að eg er ekki annað en boðberi."
Sigbrit sat í þungum hugsunum, sló hnú-
unum hægt í borðið og leit ekki við systur-
syni sínum. Hann hefði skotizt út, ef liann
hefði þorað.
Hún vissi, að hún yrði að fara úr Lier, ef
bræður hennar kæmu þangað, og hún efað-
lst ekki um, að innan viku yrðu þeir komn-
lr- Ef hún hefði fengið að vera þarna í friði,
þá hefði hún eignazt Fálkann, og Dyveke
fengið allar eignir Vilhjálms gamla að erfð-
um, en kæmu þeir Hermann og Dionysius,
þá var úti um allt slíkt. Hún gat ekki greitt
kröfuna, sem þeir höfðu í höndunum, og
það var engin hætta á, að Hermann hlífði
henni, heldur mundi hann setjast að í Fálk-
anum og hegða sér þannig, að virðing henn-
ar og atvinna yrðu að engu. Hún átti ekki
annars úrkc-st en að hypja sig þaðan og svo
langt burtu, að þeir næðu ekki til hennar.
— Augnaráð liennar var svo biturt, og reið-
in sauð svo í henni, að Diðrik bjóst við að
höfuð hennar spryngi þá og þegar. En svo
varð hún allt í einu stillt og róleg, eins og
hún varð ævinlega, þegar engu varð um
þokað. Hún varpaði öndinni og leit furðan-
lega vingjarnlega á Diðrik.
„Eg þakka þér fyrir komuna. Þú ert ekki
annað en boðberi, eins og þú orðar það; og
þó að eg eigi drjúga skildinga hjá þér, þá
líður ef til vill að því, að þú greiðir þá. Að
rninnsta kosti ertu ekki annað eins fífl og
Hermann eða annars eins kjáni cg Diony-
sius, sem gerir allt að vilja Hermanns."
„Fallega sagt, frænka,“ svaraði Diðrik.
„Þá má eg gera mér von um, að þú færir
ekki mér til gjalda ölið, sem eg hef drukkið;
skotsilfur á eg lítið og á langt á leiðarenda."
„Ölið máttu eisfa,“ mælti Sisrbrit.
77 o 7 o
„Ekki vænti eg þú vildir stinga að mér
fáeinum dölum fyrir frændsemi sakir?“
,,Nei,“ svaraði Sigbrit; „eg hef greitt þér
og öðru vandafólki tífalt það, sem mér bar.
Nú fer eg sjálf í ferðalag og þarf á öllu mínu
að halda.“
„Hvert ætlarðu, frænka?" spurði hann.
„Það veit eg ekki,“ svaraði Sigbrit, „en eg
fer þangað sem hvorki Hermann né
Dionysius verða mér til trafala."
Diðrik Slaghök horfði á hana aðdáunar-
augum.
„Frænka, þú ert kerling í krapinu. En ef
þú vilt fara að mínum ráðum, þá farðu
norður í lönd til skrælingjanna, sem ábóta-
flónið var að tala um. Eg hef einu sinni
komið þangað, og eg fer þangað aftur, því
að þar er staður fyrir fólk, sem hefur vit í
kollinum, og eg þori að leggja hausinn á
mér í veð fyrir því, að þar nærðu þér aftur á
strik. En þá ferðu líka með Dyveke, því að
eftir nokkur ár verður hún svo fríð, að hún