Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 30

134
NÓRA í NAUSTI
N. Kv.
áliðið dags, að Jóhann gæti ekki lokið er-
indum sínum áður en dimmdi að mun, 02;
svo gat hann róið heim í hægðum sínum
og lent um miðnættið eða svo. — Eg gekk
heim og staldraði snöggvast við á hlaðinu;
þegar eg leit í kringum mig, fannst mér að
vísu láð og lögur brosa við mér, en þó gat
eg ekki að því gert, að einveran legðist illa
í mig. Samt harkaði eg af mér, lauk kvöld-
verkunum og lagðist fyrir í fötunum, til
þess að vera viðbúin komu feðganna um
nóttina. Eg sofnaði tímanlega og vaknaði
rétt úr miðnættinu við það, að stormur
buidi á þekjunni og regnið skall á glugga-
rúðurnar. Hrollkaldur ótti greip mig, þegar
eg lieyrði, að farið var að rigna og hvessa,
og bað guð að skila mér vinum mínum
Iieim heilum á húfi, áður en veðrið versn-
aði enn meir. Eg var þó ekki beinlínis
hrædd, því að eg vissi, að Jóhann var góð-
ur sjómaður og nákunnugur ströndinni og
sjólaginu. — Þarna lá eg alein í baðstofunni
og beið. Heimafólk var ekki fleira en við
þrjú á þessu litla og snotra býli við sjóinn,
og allt til þessa hafði hamingjan brosað við
okkur, svo að ekkert hafði skyggt á gleð-
ina og ánægjuna. Aldrei fyrr hafði eg verið
ein heima að næturlagi, nema fyrsta bú-
skaparárið okkar Jóhanns; eftir það hafði
eg alltaf haft Hróbjart litla hjá mér, þangað
til nú. Það setti því að mér einmanakennd
og ótta, eftir því sem stundirnar liðu og
veðrið harðnaði. Loksins þoldi eg ekki leng-
ur við, heldur stökk á fætur, fór í yfirhöfn,
kveikti á skriðbyttu og skundaði ofan á
sjávarbakkann. Eg rýndi út í hálfdimmuna,
sem grúfði yfir firðinum, í þeirri von að
koma auga á þá, sem eg unni mest. Freyð-
andi öldur skullu á skerjum og nesjum;
napur stormurinn næddi um mig, svo að
að mér setti ónotahroll. Veðrið var enn að
ganga upp, og snarpir vindsveipir ýrðu sjáv-
arlöðrinu alla leið upp á bakkann til mín;
þeir urðu tíðari með hverri stundinni, sem
leð. — Loksins kom eg auga á þá. Báturinn
valt á ýmsar hliðar í öldurótinu kippkorn
úti fýrir voginum. Þeir höfðu segl uppi, og
Jóhann sat við stýrið, en elsku drengurinn
stóð í stafninum, hélt sér í stokkinn og
mændi til lands; það var rétt farið að birta,
svo að eg greindi vel, að gulbjart hárið á
honum flaksaðist fyrir storminum. Eg hopp-
aði upp af gleði og þaut fram á nesið um
leið og þeir ætluðu að beygja inn á vog-
inn,-----en þá gerðist það. Snarpur storm-
sveipur þaut yfir og há alda skall aftan á
bátinn; eg sá að skuturinn lyftist hátt upp
og að tveim litlurn höndum í barka bátsins
var fórnað til himins; svo seig báturinn nið-
ur í löðrið, og þegar næsta alda reið yfir,
hvarf allt á kaf. Það var engu líkara en að
blóðið storknaði í æðum mínum; eg var
lostin slíkri skelfingu, að eg gat ekki hrópað
til Drottins um hjálp, enda hefði það ekki
stoðað úr því sem komið var, heldur hljóp
eg örvita ofan að flæðarmálinu og starði
út í brimskaflinn eins og eg byggist við að
einhverju skolaði þar á land. Eg hrópaði í
örvæntingu minni nöfn þeirra feðga út í
hvínandi hrakviðrið, en fékk ekkert svar
nema ýl stormsins og gný brimsins, — ást-
vinirnir voru mér horfnir að fullu og öllu.
Eg man ekkert, hvernig eða hvenær eg
komst aftur heim í bæinn, holdvot af særoki
og úrvinda af harmi.“
— Meðan gamla konan sagði frá, hafði
hún horft út á fjörðinn, en þegar hér var
komið, þagnaði hún og lét höfuðið drúpa
niður í bringuna, en um herðar hennar sást
fara léttur titringur. Eg spurði einskis
meira; þess var engin þörf, og eg stóð hægt
á fætur, strauk hendinni mjúklega um
hrukkóttan vanga hennar og gekk þegjandi
hægum skrefum frá henni. Eg þóttist vita,
að henni kæmi bezt þá að vera einsömul
með harm sinn um stund.
-------Nú er Nóra í Nausti dáin og grafin
fyrir nokkrum árum, og mér er því heimilt
að skrásetja sögu hennar. Þegar eg er stadd-
ur við sjó á síðsumarskvöldi og húmið grúf-