Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 35

N. Kv.
BENEDIKTSBRÆÐURNIR Á ETNU
129
Hann kom sér því í mjúkinn hjá einum
kardínálanum í Rómaborg, og fékk hjá
honum meðmælabréf til ábótans. Kardínál-
mn ritaði ábótanum og mæltist innilega til
þess að greifanum yrði sýnd gestrisni með-
an honum þóknaðist að dvelja í klaustrinu,
því að hann „væri guðhræddur pílagrímur
°g mesti trúmaður". Með þetta bréf í vasan-
um lagði Weðer af stað til Sikileyjar.
Weðer var ekki óðara kominn í land á
Sikiley, en hann útvegaði sér fylgdarmann
UPP að klaustrinu. Fylgdarmaðurinn kom
uteð tvö múldýr, sitt handa hvorum þeirra,
°g innti eftir hvert fara ætti. ,,Að Nikulás-
^laustriinu á Etnu“, mælti greifinn. Það var
eins og það væri eitthvert hik á fylgdar-
uianninum, en Weðer rak eftir honum og
íevað hann ekki hafa verra af að hraða sér,
því að hann sagðist ekki horfa í að bcrga
honum vel fylgdina. „Þá er bezt að halda af
stað,“ mælti fylgdarmaður. „Já, en dótið
utitt verðurðu að taka með þér.“ „Ætlið þér
að hafa nokkuð með yður?“ „Já, það skil eg
ekki við mig.“ „Eg bið afsökunar, eg liugs-
aði að þér munduð skilja það eftir hérna,
það væri vissara." „Það dettur mér ékki í
hug,“ mælti greifinn. „Svo þér ætlið upp að
gamla klaustrinu?“ sagði fylgdarmaðurinn
enn. „Er eg ekki búinn að segja þér það?“
»Þér eigið þá líklega kunningja þar?“ „Ó-
uei, en eg hefi bréf til ábótans." „Til fyrir-
Kðans, viljið þér segja.“ „Til ábótans segi
eg, en flýttu þér nú. Er eg ekki búinn að
l°fa þér ríflegri borgun fyrir fylgdina?"
>,Yður væri þá líklega sama, þótt þér lykjuð
mér fyrirfram?" „Því þá það.“ „Af því að
það er svo framorðið, að við náum ekki
þangað fyrr en einhvern tíma í kvöld, og eg
þarf að flýta mér heim aftur." „Eg vona þó
að við náum í kveldverðinn í klaustrinu?"
»Já, í Nikulásarklaustrinu.“ „Ó, því er
úhætt, mér er nær að halda, að þar sé borð-
að meira um nætur en daga.“ Við þetta svar
hló greifinn og borgaði honum undir eins
ríkulega fyrirfram, og með það héldu þeir
af stað.
Þess verður að geta 'hér, að nokkru eftir
að munkarnir flúðu klaustrið, tóku stiga-
menn sér bústað í því. Fyrirliði þeirra hét
Gaetano, og stóð öllum eyjabúum stuggur
af honum og liði hans. Þetta vissi Weðer
ekki, en fylgdarmanni hans var það full-
kunnugt, og því undraði hann mjög, að
greifinn skyldi hafa heitið ferðinni upp í
gamla klaustrið. Honum lá við að halda að
Weðer væri einn af kumpánum stigamanns-
ins og hugði því, að bezt væri að hafa vaðið
fyrir neðan sig hvað fylgdarkaupið snerti. Á
leiðinni mættu þeir við og við bændum, og
gjörði fylgdarmaður sér allt til erindis til
þess að tala við þá, sagði þeim hvert ferð-
inni væri heitið, og litu þeir þá allir horn-
auga til Weðers, en hann tók ekki eftir því
og grunaði ekkert. Það var farið að líða á
kveldið, þegar þeir fóru fram hjá Nikulosi,
síðasta þarpinu á leiðinni, og var engin
byggð ofar í fjallinu. „Væri eg í yðar spor-
um,“ mælti fylgdarmaðurinn, „þá mundi eg
taka kvöldverð og gisting í þorpinu því
arna, og færi heklur á morgun upp að gamla
klaustrinu, svona blátt áfram einn og eins
og aðvífandi." „Eg trúi þú segðir áðan, að
mig myndi hvorki skorta kveldverð né sæng
í klaustrinu." „Satt er það, ef þeir vilja
kannast við yður.“ „Sagði eg þér ekki, að eg
hefði meðmælabréf?“ „Jú, svo að þér eruð
staðráðinn í að halda áfram?“ „Það er sjálf-
sagt.“ „Bölvaður þrákálfur er þessi Þjóð-
verji,“ sagði fylgdarmaðurinn í hálfum
Iiljóðum. Litlu síðar voru þeir komnir að
klaustrinu. Það var, eins og áður er á vikið,
gömul bygging og farin mjög að hrörna,
þök og turnar víða fallnir, þó fór mikið fyr-
ir því, og í kringum það allt var ennþá
rammbyggileg girðing úr höggnum steini,
en á girðingunni voru skotaugu eins og títt
er á víggörðum, cg líktist því allur umbún-
aður meir kastala en klaustri. Það stóð og á
11