Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 27

N. Kv.
DYVEKE
121
í skóginum þar í grennd, en reið sjálfur
rneð sextíu manna að víginu; með honum
voru þar þeir Eiríkur Walkendorf og
Andrés Mús. Riðu þeir á harðastökki að
hliðinu og hrópuðu til varðmannanna, að
þeir skyldu hleypa brúnni niður og opna
hliðið fyrir sér og biskupinum, því að Svíar
væru á hælum þeima og lífshætta að bíða
stundinni lengur. Brúnni var lrleypt niður
°g hliðið opnað, og þá var kastalinn á valdi
hertogans.
Þegar biskupsmenn voru afvopnaðir,
gekk hertoginn um kastalann og skoðaði
allan viðbúnað, er gerður hafði verið til
varnar. Hann stóð lengi uppi á turninum
9g var liugsi.
„í herrans nafni," mælti hann við Eirík
Walkendorf, sem hjá honum stóð; „herra
Karl er nú laus við Hamar, og taki ein'hver
biskup við af honum, þá getur hann setið
á búgarðinum, ef hann vill; en kastala og
víggirta garða mega þeir herrar ekki hafa
héðan í frá.“
„Það var að berast sú fregn, að menn
yðar hafi tekið Karl biskup höndum,“
mælti kanslarinn.
„Góð fregn!“ mælti hertoginn. „Flytja
shal hann til Akurslniss .... nei annars,
flytjum hann í Bahústurn, þangað til eg næ
^ómi í máli hans.“
„Yðar náð má ekki reiðast mér,“ mælti
Walkendorf, „en það er skylda mín að vara
yður við. Þér vitið, að ef þér misbjóðið
svo háum kirkjuhöfðingja, þá lendið þér
nmsvifalaust í banni kirkjunnar."
„Nú,“ svaraði hertoginn, „fyrst verður þó
að lýsa því yfir.“
„Nei, yðar náð,“ sagði Walkendorf;
„slíkt afbrot er tiltekið fyrir fram í lögum,
þannig að mikla bannið gengur í gildi af
sjálfu sér, þegar afbrotið er framið.“
„En þegar þú verður erkibiskup í Þránd-
heimi, getur þú vitanlega leyst konung þinn
ur banni?“ mælti hertoginn brosandi.
„Nei,“ svaraði Eiríkur Walkendorf al-
varlega, „það getur enginn annar en hinn
heilagi faðir í Rómaborg, og það gerir hann
alls ekki nema syndarinn geri gilda afsökun.
Auk þess skal yðar náð minnast þess, að sá,
sem er í banni kirkjunnar, er í allsherjar-
banni; honum má eigi leyfa aðgang að
guðsþjónustu né sakramentum, og sé hann
'þjóðhöfðingi, eru þegnar hans leystir af
hollustueiðnum og eiga að líta á hann sem
heiðingja og óvin kristninnar."
„Sei, sei,“ sagði hertoginn. „Það er naum-
ast, að þér takist upp! Þá ræður þú mér til
að sleppa Karli biskupi og falla á kné fyrir
honum til að öðlast fyrirgefningu hans?“
„Ekki geri eg það,“ sagði Eiríkur Walken-
dorf. „Þó að eg væri orðinn erkibiskup f
Þrándheimi, þá yrði mér erfitt að gefa yður
ráð. En nú er eg ekki nema ráðunautur
yðar náðar í veraldlegum efnum og er því
frjálsari. Eg ræð yður til að kæra biskupinn
um drottinssvik, en biðja ein'hvern annan
preláta í ríkinu að hafa hann í gæzlu og
ábyrgjast hann, þangað til dómur verður
upp kveðinn."
„Við getum svo sem reynt yfirdrepskap-
inn,“ svaraði hertoginn, „en hann skal sitja
í Bahústurni, þangað til einhver hinna
prelátanna tekur hann í gæzlu.“
„Yðar náð iðrast þess einhvern tíma,“
sagði Walkendorf.
Hinn kjörni konungur svaraði engu, en
hann leit þeim augum á kanslarann, að
hann skildi vel að hann hefði lotið í lægra
haldi.
Þeir töluðu ekki meira um þetta, en allt
kvöldið var hertoginn þungur á svip og gaf
Eiríki Walkendorf augnagotur. Þegar þeir
risu frá kvöldborði og ætluðu að ganga til
sængur, hnippti hann í kanslarann, lagði
hönd á öxl honum og horfði inn í augu
hans.
„Eiríkur,“ mælti hann, „ef þú nokkru
sinni sýnir konungi þínum mótþróa, þá fer
illa fyrir þér.“
(Framhald).