Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 33

N. Kv.
DRAU GASAGA
127
aði baðþurrkunni í snatri um mig aftur.
lokum brutu lögregluþjónarnir aðal-
dyrnar upp. Eg heyrði skarkalann, þegar
spýtnabrak og glerjabrot dreifðust eins og
hráviði um forstofuna, er hin rammelfda
hurð lét undan herðum þeirra. Þeir lýstu
upp forsalinn og dagstofuna með vasaljós-
um sínum, Ijóskeilurnar flöktu um borð-
stofuna og upp stigann. Þeir komu auga á
mig, þar sem eg stóð í efstu tröppunni og
hafði vafið um mig baðþurrkunni einni
fata. Stórvaxinn lögreglusnápur þaut þegar
uPp stigann. „Hver ert þú?“ spurði hann
hörkulega. — „Eg á hér heima,“ sagði eg.
»bjandi er að sjá þig! Er þér ekki kalt?“
spurði hann. Satt var það, mér var orðið
nokkuð kalt, og hypjaði eg mig til herbergis
luíns og potaði mér í buxur. Þegar eg fór
þaðan út aftur, rak einn náunginn byssu-
hlaup í síðubarðið á mér. „Hvað ert þú að
gera hér?“ spurði hann hörkulega. „Eg bý
hér," svaraði eg enn.
Fyrirliði flokksins kom til móður minnar
°g mælti: „Hér er engan innbrotsþjóf að
fiuna, frú mín góð. Hann hlýtur að vera
farinn. Hvernig leit hann út?“ „Þeir voru
víst tveir eða þrír saman," sagði mamma,
»þeir spígsporuðu um allt og skelltu hurð-
Uru-“ „Það er merkilegt," sagði snápurinn,
»allir gluggar og dyr er harðlæst innanfrá.'1
Við heyrðum lætin í hinum lögreglu-
naönnunum að neðan. Verðir laganna voru
aHs staðar á ferli i húsinu. Dyr voru dyrk-
aðar upp, dragkistur opnaðar, gluggar
Hemtir upp á gátt, húsgögn dregin til og
Felld niður með drunum og dynkjum. Svo
sem hálft tylft lögreglusnápa komu utan úr
myrkrinu í forstofunni og réðust til upp-
göngu um aðalstigann. Þeir byrjuðu að
rannsaka gólfið, drógu rúmin frá veggjun-
um, rifu fötin niður af snögunum í fata-
skápunum, þrifu koppa og kirnur ofan af
hillum og undan bálkum.
»Hér er ekkert að finna,“ sagði flokk-
stjórinn aftur. En einmitt í sama bili barst
hljóð ofan úr hanabjálkaloftinu. Afi var þar
að snúa sér í rúmi sínu með tilheyrandi
braki og brestum. Áður en eg gæti stunið
upp nokkru orði til skýringar, voru einir
fimm eða sex þeirra þegar komnir upp á
loftið. Eg vissi, að það kynni að hafa alvar-
legar afleiðingar, ef þeir brytust inn til afa
míns óboðnir. Hann var kominn á það stig
ellióra sinna, að liann hélt, að sunnanmenn
væru teknir að láta undan síga fyrir stöðug-
um áhlaupum norðanmanna í borgarastríð-
inu, sem raunar var þó fyrir löngu um garð
gengið.
Þegar eg komst upp í þakherbergið, var
þar allt á öðrum endanum. Afi hafði auð-
sýnilega komizt á þá skoðun, að lögreglu-
snáparnir væru liðhlaupar úr her sunnan-
manna, sem ætluðu að reyna að fela sig í
þakherberginu hans. Hann snaraðist fram
úr rúminu í löngu flúnels-náttskyrtunni
sinni og ullarbrókinni, með kollhúfu á
höfði og í leðurtreyju að ofanverðu. Snáp-
arnir munu strax hafa áttað sig á því, að
þessi fokreiði hærulangur væri heimamaður
þarna og meira að segja heimaríkur í meira
lagi, en þeim gafst ekkert tóm til að gefa
nokkrar skýringar eða bera fram afsakanir.
„Burt með ykkur, huglausu hundar,“ öskr-
aði gamli maðurinn, „snáfið aftur til víg-
stöðvanna, bölvaðir kálfarnir, svikarar og
skræfur!" Að svo mæltu rak hann þeim,
sem næstur honum stóð, rokna löðrung, svo
að hann kútveltist á loftskörinni. Hinir
lögðu þegar á flótta, en voru þó ekki tiógu
fljótir að bjarga sér. Afi þreif skammbyssu
eins þeirra úr hylkinu, sem dinglaði á bak-
hluta hans, og hleypti þegar af. Skothvellur-
inn virtist ætla að rjúfa þakið af herbergis-
kytrunni, og púðurreyurinn fyllti loftið.
Einn snápanna bölvaði og greip um öxl sér
á flóttanum. Við komumst þó allir án frek-
ari slysa niður stigann og létum hurðina
skýla á milli okkar og afa gamla. Hann
skaut einum tveim skotum enn í myrkrinu,
en mun svo hafa skreiðst í bólið aftur.