Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 40

N. Kv.
Vladimar Korolenko:
Gamli hringjarinn.
(Þýtt).
[Korolenko (f. 1853, d. 1921) lifði mestan hluta
æfi sinnar í útlegð. Felstar af sögum hans gerast
þess vegna í Síberíu eða eru miðaðar við staðhætti
þar. Er það furða hversu gremju útlegðardómsins
gætir lítt í ritum hans, en þau eru gagnþrungin af
rómantiskum tilfinningum og samúð með lítil-
mögnunum. Stíll hans þykir með afbrigðum hreinn
og blæfagur. Á íslenzka tungu hafa meðal annars
áður verið þýddar eftir hann: Sögur frá Síberíu,
Kbh. 1897 og Bandinginn á Sakhalin, Ak. 1906].
Myrkrið var að detta á.
Þetta undarlega hálfrökkur, sem einkenn-
ir stjörnubjartar vornætur, hjúpaði sig um
litla þorpið, sem stóð á árbakka lengst inni
í furuskóginum, en upp af jörðinni reis
þokuslæða, sem dýpkaði skuggann frá skóg-
inum og fyllti rjóðrið silfurgláu mistri. . . .
Allt var kyrrt, þungbúið og dapurlegt.
Syfjuleg ró hvíldi yfir þorpinu.
Nokkrir hrörlegir kofar stóðu þarna á
víð og dreif, en það var tæplega unnt að
greina dökkar skuggamyndir þeirra hverja
frá annarri. Á stöku stað sást þó glitta í ljós-
týru. Og það kom fyrir, að heyrðist marra
í hliðgrind eða hundur rauk upp með gelti
og þagnaði svo jafn harðan. Utan úr þung-
búnum myrkviðinum sást öðru hvoru til
Gaetano, hefði eftir hrausta vörn verið tek-
inn höndum og hengdur.
(Saga þessi er áður prentuð í Ganglera, er kom
út á Akureyri 1870. En Gangleri er nú í fárra
höndum og því sennilega fáir Kvöldvakna-lesend-
ur, sem hafa lesið sögu þessa áður).
mannaferða. Ýmist. voru það einmana
menn, fótgangandi eða ríðandi, eða það
kom fyrir, að skrölti í vagni, sem ók fram
hjá. Þetta voru íbúar afskekktu smákofanna
úti í skóginum, sem voru að koma til kirkju
til að fagna stórhátíð vorsins.
Kirkjan stóð á lágri hæð í miðju þorpinu.
Fornfálegur klukknaturn gnæfði hár og
skuggalegur við bláan kvöldhimininn.
Þegar gamli hringjarinn, hann Mikhey-
ich, stumraði upp í klukkuturninn, heyrð-
ist.marra í stiganum og ljóstýran hans leit
út eins og stjarna í geimnum, svífandi í
iausu lofti.
Það var örðugleikum bundið fyrir öld-
unginn að komast upp stigann. Fæturnir,
dofnir og stirðir ,hlýddu honum naumast og
augun sáu ekki, nema eins og í móðu....
Svona gamall maður hefði eiginlega átt að
vera lagstur til hvíldar fyrir löngu en guði
hafði nú einu sinni þóknast að treina líf
hans. Hann hafði fengið að standa yfir
moldum sona sinna og sonarsona; hann
hafði fylgt ungum og öldnum til hinztu
hvíldar — en sjálfur varð hann að halda
áfram að lifa. Það var hart aðgöngu. Mörg-
um sinnum hafði hann heilsað stórhátíð
vorsins og það var ofvaxið minni hans, að
að rifja upp hversu oft hann hafði farið
hingað upp í klukknaturninn cg beðið þess
að stundin kæmi. Og enn hafði guði þókn-
ast að krefja þessarar þjónustu af honum.
Öldungurinn gekk út um turndyrnar og
hallaði sér fram yfir handriðið. í myrkrinu
fyrir neðan, allt umhverfis kirkjuna, sá