Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 43

N. Kv.
GAMLI HRINGJARINN
137
valdur að. Hann signdi sig af miklum fjálg-
leik og snart gólfið með enninu.... Blóðið
sauð í æðum Mikheyichs kamla og dökku
andlitin á dýrlingsmyndunum hleyptu í
brýrnar yfir allri vonzku mannanna, sorg og
þjáningum.
Allt var jjetta liðið fram hjá og búið að
vera. Fyrir honum var nú heimurinn allur
ekkert nema þessi klukkuturn, þar sem nátt-
vindurinn jraut kveinandi í myrkrinu og
hreyfði ti] klukkustrengina. . . . „Dómur
þinn sé hjá guði, tautaði öldungurinn og
laut gráu höfðinu, meðan höfug tár hrundu
niður vanga lrans.
„Mikheyich, Mikheyich! Ertu sofnaður
þarna uppi?“ hrópaði einhver að neðan.
„Já, já,“ svaraði öldungurinn og staulað-
^st á fætur. Guð sé mér náðugur! Hefi eg
virkilega sofið? Það hefir aldrei lient mig
fyrr!
Með skjótum, Jraulvönum handtökum
þreif liann í klukknastrenginn. Niðri, sá
hann bændurna Jryrpast hver um annan í
hóp, eins og flugur í mauraþúfu. Helgi-
nterki oí>- fánar með glitrandi saumum
blöktu á lol’ti. . . . Þau voru borin í skrúð-
göngu hringinn í kring í kirkjunni, og brátt
heyrðist fagnaðarraust, sem barst að eyrum
hlikheyichs og hljómaði: „Kristur er upp-
risinn frá dauðum!"
I sál öldungsins bergmálaði Jressi boð-
skapur með óvanalegum tilfinningahita.
Honunr virtust skyndilega kertaljósin fara
að bera meiri ljóma, fólksþyrpingin niðri
fara að komast á meiri hreyfingu, fánarnir
blakta eins og færðist líf í Jrá. Það var eins
og nýr stormur færi um alla hluti og lyfti
hljóðöldunum að neðan á vængjum sínum,
hækkaði þær og blandaði Jreim saman við
hátíðagný klukknanna.
Aldrei hafði Mikheyich gamli hringt eins
og nú!
Það var eins og sál öldungsins rynni sam-
an við dauðan málminn og hljómar klukkn-
anna fylltust lífi, þeir hlógu og grétu, þeir
sungu og andvörpuðu, og runnu að lokum
allir inn í einn sterkan samhljóm, sem reis
hærra og hærra upp í skínandi, stjörnu-
bjarta himnana, en flæddi svo í skjálfandi
boðaföllum niður á jörðina aftur.
Sterk bassarödd einnar klukkunnar
hljómaði og sagði: „Kristur er upprisinn!"
Tvær fagnandi tenorraddir kváðu við og
svöruðu með sínum málmgjallandi tung-
um: „Kristur er upprisinn!"
Og tvær grannar sópranraddir tóku undir
og voru auðsjáanlega að flýta sér, svo að þær
yrðu ekki á eftir, þær fleyguðu sig inn á
milli hinna voldugri hljóma og sungu eins
og 1 it.il börn með silfurskærum gleðirómi:
„Kristur er upprisinn!"
Og gamli klukknaturninn virtist allur
titra og leika á reiðiskjálfi, og vindurinn,
sem blés í andlit gamla hringjarans, virtist
einnig taka undir og segja: „Kristur er upp-
risinn!"
Og Jiað var eins og þunga áranna, þunga
sorgar og áhyggju væri skyndilega lyft af
lrerðum öldungsins og hann gleymdi sinni
liðnu armæðu. Gamli hringjarinn gleymdi
því, að fyrir honum væri lífið bundið við
þennan þrönga og skuggalega klukknaturn.
Og hann gleymdi Jrví, að hann var einstæð-
ingur í heiminum eins og fauskur í skógi
.... Hann skynjaði aðeins þennan söng og
grát klukknanna, sem steig til hirnins og
'hneig aftur niður á sorgbitna jörðina, og
honum fannst eins og hann væri á ný um-
krinsjdur sonum sínunr og sonarsonum.
Hann heyrði gleðihljóminn í röddum
þeirra, raddir ungra og aldinna blandast
saman í eitt og syngja um hamingju og
gleði, sem liann hafði aldrei hlotið að reyna
í lífinu.... Hann kippti í klukknastreng-
inn meðan tárin streymdu niður kinnar
hans, og hjarta hans sló ört og ofboðslega af
yndislegri tálsýn hamingjunnar. . . .
12