Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 19

N. Kv.
DYVEKE
113
næmdist við rúðuna. Hún hafði erindið yf-
ir og hafði ekki lokið því, þegar hún heyrði
óp cg hávaða í loftinu fyrir ofan sig, svo að
allt ætlaði um koll að keyra. Hún hélt fast
um kertin og einblíndi á rúðuna, en allt í
einu hljóðaði hún upp yfir sig og féll í
ómegin.
Sigbrit kom út, bar hana inn og kom
henni aftur til meðvitundar; svo gaf hún
henni kinnhest og hundskammaði hana
langalengi.
Daginn eftir komu þær Edle og Vibeke
aðvífandi.
„Sástu hann?“ spurði Edle.
„Já, eg sá hann,“ svaraði Dyveke.
„Hvernig var hann í hátt?“ spurði Edle.
„Það get eg ekki sagt þér,“ svaraði
Dyveke, „en eg sá hann og skal geta þekkt
hann innan um þúsund aðra.“
„Eg skal biðja til Maríu meyjar fyrir sál
þinni,“ mælti Vibeke.
6. kap. Kanslari hertogans.
Sigbrit Willums sat í herbergiskytru sinni
°g starði fram fyrir sig; hún var í vondu
skapi.
„Kanslari Kristjáns hertoga er kominn til
bæjarins," sagði Jörgen Hansen, sem var að
skjótast inn úr dyrunum. „Það er herra Ei
ríkur Walkendorf frá Hróarskeldu; eg sá
hann uppi í konungsgarði; hann er mildur
og alþýðlegur .maður og hann sagði, að von
væri bráðlega á hertoganum sjálfum. Þá
verður nú líf í tuskunum hér í bænum."
Sigbrit hvorki leit upp né anzaði neinu.
„Hvað gengur að yður?“ spurði Jörgen
Hansen. „Raðið dýrustu vörunum á búðar-
borðið; hver veit nema hertoginn sjálfur
komi í búðina til yðar.“
„Mér væri sama, þó að prinsstaulinn ykk-
ar héngi á hæsta gálga," svaraði Sigbrit. „Þó
að hann kæmi og keypti alla búðarholuna
°g greiddi með gljáandi, hollenzkum dúköt-
um, þá væri eg jafnt á vegi stödd. Það er úti
urn mig, og eg verð að fara héðan.“
Síðan sagði hún honum frá, að bræður
hennar, Hermann og Dionysius, væru
komnir til bæjarins á skipi frá Amsterdam
og hefðu litið inn til hennar þá um morgun-
inn. Jörgen Hansen hafði skilizt svo áður,
að Hermann Willums hefði einhverjar kröf-
ur á hendur systur sinni, en hann vissi líka,
að Sigbrit skar ekki utan af ummælum sín-
um yfirleitt, svo að hann var vanur að draga
liðugan helming frá, ef hún var að skamma
einhvern. Hann lét hana því ryðja úr sér,
þangað tii hún var tæmd, og mælti svo:
„Ef þér vilduð treysta mér, Sigbrit, gæti
eg ef til vill hjálpað yður eins og áður.
Hvaða keyri hefur Hermann þessi á yður?“
Hún leit á hann tortryggin og hikaði við,
en svo kom það í gusu:
„Hann hefur það keyri, sem dugir. Hann
hefur kröfubréf á hendur mér fyrir hærri
upphæð en svo, að eg eignist nokkurn tíma
fyrir henni.“
„Jæja,“ sagði Jörgen, „sé skuldin svo há,
að hún verði aldrei greidd, þá verða einhver
ráð við því.“
,,Nei,“ svaraði Sigbrit. „Hvert sem eg fer,
þá kemur hann á eftir, sezt að hjá mér og
arðrænir mig öllu. Hann er spilafífl, fylli-
raftur og kvennagosi og bráðónýtur til allra
verka. Eg frétti hjá hollenzkum farmanni,
að hann sæti í fangelsi í Lier fyrir óknytti,
og bjóst því við að vera laus við hann; en
svo hafa þeir sleppt honum, hann hefur rak-
ið slóð mína, og eg verð að flýja bæinn. Þar
sem hann er, get eg ekki verið.“
„Það er afleitt," mælti Jörgen hugsandi.
„En hinn bróðirinn; er hann af sama tægi?“
„Nei,“ svaraði Sigbrit, „hann er gunga og
grasasni; einu sinni var hann lyfsali og sá
um sig, en Hermann kom til og setti allt á
hausinn hjá honum eins og öðrum. Síðan
eltir hann Hermann, — en það er ekkert illt
í honum nema bölvuð heimskan."
„Heimskan kemur stundum ver við en
vonzkan,“ mælti Jörgen Hansen.
9