Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 29

N. Kv.
NÓRA í NAUSTI
123
Eg brosti og rétti henni höndina.
„Sælar, Nóra; það gleður mig einnig að
Eynnast yður. Má eg setjast hérna hjá yður?“
„Gerið jrér svo vel, ef þér látið svo lítið.“
„Mín er ánægjan,“ sagði eg og settist. —
Hún horfði út í kvöldhúmið og brosti.
„Það er langt síðan ungur maður hefur
viljað setjast hjá mér,“ mælti hún og hló
stuttan og rykkjóttan hlátur, „en einu sinni
Vár þó sú tíðin, ungi maður. — Viltu heyra
sögur?“ spurði hún síðan skyndilega. „Ó,
fyrirgefið þér, eg þúaði yður, — eg er nú
vönust því að þúa aðra og vera þúuð. Hefð-
uð þér nokkuð á móti því, að við þúuð-
umst?“ spurði hún og kinkaði kolli til mín.
„Nei, síður en svo,“ svaraði eg, „það er
einmitt það, sem eg vildi helzt, og eg þakka
þér fyrir það, Nóra, ef þú vildir sýna mér
það traust að segja mér sögur, — helzt úr
ævi þinni.“
Eg gat varla dulið eftirvæntingu mína.
Ætlaði þessi gamla kona, sem enginn vissi
deili á, að segja mér einhverja atburði úr
asvisögn sinni? Enn hafði hún ekki beinlínis
játað því, en eg gerði mér von um það af
öllu hjarta, er mér óhætt að segja. Hún sneri
sér að mér. Fölum bjarma frá gullnum
sEýjum við hafbrún hló á skorpið andlit
Nóru, en dökk augun glóðu í rökkrinu. í
þeim fólst lifandi og heitur eldur fjörs og
vilja.
„Þetta er einmitt saga úr lífi mínu,“
mælti hún, „saga eða frásögn af atburði,
sem gerðist fyrir mörgum árum langt frá
þessum stað. Þá var eg ung og óskorpin,
létt og kvik á fæti eins og skógarhind. Lífið
var roðið sólskini og fögrum vonum. Eg átti
heima á snotrum bæ á Vestfjörðum. Hann
stóð niður við sjó. Grænt og gróðursælt
túnið hallaðist niður að bröttum sjávar-
Þakka, en út frá honum sköguðu tvö nes,
svo að í milli þeirra var lygn vogur, þar sem
skipalægi var ágætt. Haföldurnar brotnuðu
við sjávarbakkann og nesin ár og síð, en
inni á voginum var alltaf lygnt, því að þang-
að náðu öldurnar aldrei. — Eg hafði verið
gift í tíu ár, þegar sá atburður gerðist, sem
eg ætla að segja þér frá; hann olli því, að
eg varð svo ómannblendin og dul, að eg
hef engum sagt neitt af högum mínum til
þessa. Eg veit ekki, hvers vegna eg er svona
opinská þessa kvöldstund. Ef til vill er það
kyrrðin cg kvöldrökkrið, sem gerir mér
léttara um mál, þegar hlutirnir kringum
mig missa lögun og lit; þá finnst mér eg
mega hugsa upphátt, þó að þú, ókunnur að-
komumaður, heyrir til mín. En detti þér
einhvern tíma í liug að færa þessa frásögu
mína í letur, verður þú að lofa mér því að
gera það ekki fyrr en eg er komin undir
græna torfu.“
„Eg lofa þér því, Nóra,“ svaraði eg fullur
eftirvæntingar.
„Jæja, það er gott. — Það var einn dag
síðla sumars um nónbil, að Jóhanni mínum
datt í hug að bregða sér inn í kaupstað ein-
hverra erixrda. Veðrið var þá svona rétt eins
og það hefur verið í dag, stillt og nrein-
laust, og leiðin inn eftir var ekki nema svo
senr tveggja tíma róður. Við áttum einn son
níu ára gamlan. Hann hét Hróbjartur,-------
yndislegur drengur með ljóst, hrokkið hár
og djúpblá augu. Þegar hann heyrði, að
pabbi hans ætlaði að skreppa í kaupstaðinn,
bað hann okkur foreldrana með barnaleg-
um ákafa að lofa sér að fara líka. Hann var
nú eina barnið okkar, og þó að mér annars
væri vanalega hálfnauðugt að sleppa hon-
um á sjóinn, þá leyfði eg honum það orða-
laust í þetta sinn, og faðir hans hreyfði
engum mótmælum. Veðrið var svo stillt og
gott, að varla bærðist hár á höfði, og okkur
datt ekki í hug, að nokkur hætta gæti steðj-
að að. Svo ýttu þeir úr vör, feðgarnir, og
báturinn skreið fram úr voginum og inn
með landi. Eg gekk út á innra nesoddann og
horfði á eftir þeim stundarkorn. Mér datt
sízt í hug þá, að eg hefði kysst þá síðustu
kossana í vörinni; eg bjóst við þeim heim
um nóttina, því að enn var ekki orðið svo
10*