Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 41

N. Kv.
GAMLI HRINGJARINN
135
hann inóta fyrir grafreitnum, þar sem gaml-
lr krossar breiddu armana eins og verndar-
vasngi yfir illa hlaðin leiði. Á stangli sáust
nokkrar naktar og kræklóttar birkihríslur.
bær voru að byrja að bruma. Og kryddsæt-
ur ilmur nýja brumsins, barst að vitum
Mikheyichs gamla neðan úr garðinum og
ílutti með sér angurblíða ró, sem minnti á
hvíldina eilífu.
Hvar mundi hann vera staddur næsta ár
utn þetta leyti? Mundi hann enn á ný staul-
ast hingað upp í þennan klukkutum, til að
rjúfa svefnþunga móðu myrkursins um-
hverfis með dynjandi gný klukknanna, eða
mundi hann þá vera lagstur til hvíldar und-
lr einhvern trékrossinn úti í kirkjugarðin-
um? Það vissi guð einn!.... Hahn var sjálf-
Ur reiðubúinn. Og í þetta skipti auðsýndi
guð honum þá gleði, að rnega heilsa sigur-
hátíð vcrsins enn á ný.
.,Dýrð sé guði.“ Meðan hann liafði yfir
hin venjulegu bænarorð og signdi sig,
mændu augu hans til himins, og virtu fyrir
sér hvelfinguna, alstráða ótölulegum grúa
tindrandi stjarna.
..Mikheyich, Mikheyich," heyrðist hróp-
að með titrandi raust gamals manns. Aldr-
aði messudjákninn starði upp í klukkna-
turninn, brá titrandi höndinni yfir tárvot
augun og reyndi að koma auga í Mikheyich.
>.Hvað viltu mér? Hér er eg!“ svaraði
hringjarinn og horfði niður úr turninum.
..Sérðu mig ekki?“
„Nei, eg get ómögulega komið auga á þig.
Heldur þú ekki, að nú sé korninn tírni til
að hringja?"
Þeir fóru báðir að virða fyrir sér stjörn-
urnar. Aragrúi af þessum ljósum guðs tindr-
uðu í upphæðunum. Karlsvagninn leiftraði
bei'nt yfir höfðum þeirra. Mikheyich hugs-
aði sig um.
..Nei — enn er stund þangað til. . . . Eg
veit hvenær tíminn er kominn. . . . “
bað var víst óhætt um það, að hann Mik-
heyich garnli vissi þetta. Hann hefði ekki
þurft að hugsa sig um. Stjörnur guðs
mundu segja hoúum, hvenær tíminn væri
kominn. . . . Himinn og jörð, hinir hvítu
skýjaflókar, sem lágu í blíðviðrislegum
slæðum yfir himinhvolfið, þungbúinn skóg-
urinn með sínum undarlega skjálfandi þyt
og áfniðurinn utan úr þessari rökkur-
dimmu, sem hvíldi yfir þorpinu. Þetta var
honum svo gagnkunnugt, að það var eins og
brot af hans eigin eðli. Það var ekki að ófyr-
irsynju, að liann hafði eytt æfinni á þessum
stöðvum.
Og allt í einu rann fortíðin, sem hann
hugði að væri fyrir löngu gleymd og týnd,
upp í huga hans. Hann minntist þess, er
hann hafði farið í fyrsta sinn með föður sín-
um upp í þennan turn. Nú var liðinn svo
óralangur tími síðan, en þó var eins og þetta
hefði verið í gær!.... Hann sá sjálfan sig í
huganum, Ijóshærðan dreng með tindrandi
augu. Vindurinn, ekki þessi sami vindur,
sem skefur upp göturykið og þyrlar javí
framan í mann, heldur einhver undra blær,
sem tárhreinn og hressandi bærir vængina
með hljóðlátum hætti, lék í lokkum hans.
Hó! hvað lífið var eitthvað undursamlegt,
voldugt og furðulegt! Þarna lengst niðri
sýnast mennirnir á gangi vera eins og ör-
smáar flugur og jafnvel húsin í þorpinu
urðu pínulítil, en skógurinn færðist fjær og
bunguvaxna hæðin, sem þorpið stóð á, sýnd-
ist vera svo óra víðáttumikil, næstum því
endalaus. . . .
,,Og hérna er þetta allt saman ennþá,“
hugsaði gráhærði öldungurinn og brosti við
með sjálfum sér, er hann leit yfir skógar-
rjóðrið. Bara svo örlítið. . . . Þannig er lífið.
Þegar maður er ungur, sér maður ekki fyrir
endann á því. En seinna, er það eins cg lófa-
stór blettur, frá vöggunni til grafarinnar,
þama yfir í horninu á kirkjugarðinum, þar
sem hann hafði kosið sjálfum sér legstað. . . .
En dýrð sé guði í upphæðum, nú var kom-
inn tími til hvíldar. Byrði lífsins hafði hann