Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 28

N. Kv.
Bjarni Marinó:
Nóra í Nausti.
Síðsumarkvöld — lygnt og heillandi.
Rökkurkyrrð yf'ir byggð og bæ, sem
ekkert rauf nenra létt gjálfur úthafsöldunn-
ar við hvítan sand.
Uti við .hafsbrún glóðu gullin ský, er
sendu glitrandi bjarma niður á hafflötinn,
og úti á firðinum mátti greina skip á sigl-
irigu í rökkurmistrinu. Einmana már sveif
þöndum vængjum út yfir fjörðinn og naut
veðurblíðunnar. — Kvöklið heillaði mig,
svo að eg ákvað að fá mér göngu út með
sjónum mér til hressingar.
Eg gekk sem leið lá út að Nausti, er stóð
niður við sjóinn skammt frá Eyrarkauptúni.
Mér var létt og gfatt innanbrjósts; eg var
ekki að 'hugsa um neitt sérstakt, en þá stund-
ina fannst mér yndislegt að vera til. Ef til
vill Iiefur' kvöldið haft þessi áhrif á mig,
rökkurkyrrðin, sem umvafði mig, og blíð-
an í loftinu. Eg vissi það ekki; eg vissi að-
eins að eg gekk þarna eftir fjörusandinum
í hægðum mínum og svalg salt sjávarloftið.
Eg átti skammt ófarið að Nausti, þegar
eg tók eftir einhverri svartri þúst fram und-
an í fjörunni; hún virtist sitja þar á steini,
líkust kvenmanni með sjal á herðum. Mér
datt undir eins í hug, að þarna mundi vera
gamla einsetukonan í Nausti, Nóra gamla.
Nafn hennar var fátítt, og yfir því hvíldi
einhver forneskjublær — eitthvað furðulegt,
hart og hrjúft. Og sama var að segja um ævi
hennar. Enginn vissi með sannindum, hvað-
an hún hafði komið til Eyi'arkauptúns, en
þar hafði hún dvalizt um skeið, áður en
hún fluttist í Naust. Menn gerðu sér hitt og
þetta í hugarlund. Sumir töldu hana hafa
verið ráðskonu hjá óðalsbónda nokkrum
austur í sveitum og getið honum barn; en
enginn vissi, hvað um krógann hefði orðið.
Aðrir töldu hana komna vestan úr fjörð-
um, — en satt að segja vissi enginn neitt
ákveðið.
Eg hafði aldrei séð Nóru og lék því ekki
lítil forvitni á að kynnast henni. Ef til vill
gat mér tekizt að grafast fyrir um uppruna
hennar. Athygii mín beindist öll að þessari
gömlu konu. Þarna sat hún á flötum fjöru-
steini, lotin í herðum og hæruskotin, dul
og torráðin, en léttar öldur gjálfruðu við
fótskör hennar. Hún virtist ekki taka eftir
neinu nema nið aldnanna; það var sem þær
flyttu henni boðskap utan af hafinu. Eg sá
að hún hvessti sjónir á hvern öldufald, sem
skall inn á sandinn, líkt því sem hún ætti
von á, að einhver þeirra færði að fótum
hennar eitthvað, sem hún ein vissi, hvað
vera mundi. Öllum öðrum var það hulið. —
Leyndarmál? Jú, víst var það leyndarmál.
— Var hún það ekki sjálf? Jú, fyrir öllum.
Enginn þekkti hana, og engum vildi hún
kynnast, eftir því sem eg hafði frétt.
Eg hafði staðið um stund skammt frá
henni, án þess hún virtist verða mín vör,
og virt hana fyrir mér, en svo gekk eg alveg
til hennar, tók ofan og bauð gott kvöld.
Hún kipptist örlítið við og leit á mig djúp-
um og dulúðgum augum.
„Afsakið," sagði eg; „eg vona, að eg hafi
ekki gert yður bilt við.“
„Gott kvöld; það er ekkert að afsaka, ungi
maður,“ mælti hún. — „Nei, ó — eruð það
þér, — þér, sem skrifið sögur?“ hélt hún
áfram. „Það gleður mig að sjá yður.“
Röddin var hrjúf, en þó einkennilega
viðfelldin. Mér hnykkti hálfvegis við, er
hún ávarpaði mig svona kumpánlega. Hún
þekkti mig þá, og því gat eg naumast búizt
við.