Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 39

N. Kv.
BENEDIKTSBRÆÐURNIR Á ETNU
133
til sín, söng eins hátt og hann gat hinn nafn-
kunna ræningjasöng Schillers („Stehlen,
niorden, rauben, balgen“ o. s. frv.). Smátt og
smátt sýndist honurn munkarnir taka
stakkaskiptum, hempurnar hurfu, en eftir
stóðu menn í ræningjabúningi, og að sama
sbapi breyttist og öll hegðan og atferli
þeirra. — Alltaf var haldið áfram að drekka,
tómu flöskunum var barið í borðið, til þess
að heimta nýjar, ljósunum rutt um, en við
það kviknaði í dúkunum og því næst í borð-
Juu. Ekki var hugsað um að slökkva, heldur
var þvert á móti stólum og bekkjum varpað
a eldinn, til þess að auka hann, og loks stóð
allt í björtu báli, en munkarnir, eða fremur
tæningjarnir, dönsuðu kringum bálið, lík-
ari djöflum en mönnurn.
Allt í einu æpti húsbóndinn: „Nunnurn-
ar!“ Þá kvað við gleðióp úr ölum hópnum,
°g rétt á eftir lukust upp dyr, og komu inn
0 eða 6 ræningjar með 4 nunnur milli sín.
Greifinn sá þetta eins og í draumi, og það
var eins og honum væri ekki unnt að hreyfa
S1g úr sporunum. Honum sýndist sem fyrir-
'iðinn vildi koma jrögn á, en það gat ekki
tekist. Þá þótti greifanum sem fyrirliðinn
gripi fallegu skammbyssurnar frá Kúken-
reiter; hann heyrði tvo hvelli og sá tvo
ðlossa, svo hann varð að loka augunum
snöggvast, en þegar hann lauk þeim upp
aftur, flaut blóð um gólfið, og tveir ræningj-
arnir lágu æpandi í einu horninu og sner-
Ust á hæl og hnakka. Þá lukust augu greif-
ans annað sinn, og hann hné niður, þar sem
hann stóð. Hann var dauða-drukkinn.
Þegar greifinn vaknaði var sólin hátt á
lofti. Hann neri augun, litaðist um, og hann
sá, að hann lá undir eik einni úti í skógi á
mjúkum mosa, og hafði þverpokann undir
höfði sér, en yfir sér hafði hann himininn
heiðan og bláan. Fyrst gat hann ekki áttað
S1g, en smám saman fór hann að ranka við
ser, ferðin deginum fyrir, hikið á fylgdar-
tnanninum, klaustrið, þrætan við eldamann-
lnn, ábótinn, kveldverðurinn, Marsalavín-
ið, söngurinn, bálið, nunnurnar og skotin,
— allt var honum að lokum Ijóst. Allt dótið
hans lá hjá honum. Hann flýtti sér að gæta
í þverpokann. Þar var allt, sem í hcnum
átti að vera, og pyngjan líka. En það undr-
aði hann mest, að hún virtist vera eins troð-
full og deginum fyrir. Hann lauk henni
strax upp. Peningarnir voru í henni, og
ennfremur var bréf í henni, og var það
þannig:
„Herra greifi!
Vér biðjum yður margfaldrar afsökunar
fyrir það, að vér verðum að skilja svo hastar-
lega við yður, og kemur það af því, að vér
höfum áríðandi erindum að gegna annars
staðar. Eg vona, að þér gleymið ekki gest-
risni Benediktsbræðranna í klaustrinu á
Etnu, og að þér, ef þér komið við í Róma-
borg, biðjið Morosini kardínála að gleyma
ekki oss, vesalings syndugum mönnum, í
bænum sínum.
Farangur yðar allur verður skilinn eftir
hjá yður, nema skammbyssurnar frá honum
Kúkenreiter. Þær bið eg yður að leyfa mér
að eiga til minningar um yður.
16 .október 1806.
Gaetano,
ábóti í Nikulásarklaustrinu á Etnu.“
Greifinn taldi peningana í pyngjunni.
Það vantaði ekki einn skilding.
Þegar greifinn kom að þorpinu Nikolosi,
var allt þar í uppnámi, Jrví að kvöldinu áður
Iiöfðu stigamenn brotist inn í nunnuklaust-
ur Jrar í grendinni, stolið öllu fémætu og
haft á brott með sér fjórar fallegustu nunn-
urnar, og vissi enginn neitt af þeim að segja
síðan. Greifinn hélt niður að Kataníu, og
með Jn’í að skip lá ferðbúið til Neapel, fór
hann af stað með því sama kveldið. Hann
kærði sig ekki um að vera lengur á Sikiley.
Tveim árum síðar las greifinn í þýzku
blaði, að hinn alræmdi stigamannaforingi,