Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 44

138
GAMLI HRINGJARINN
N. Kv.
En niðri í kirkjunni hlustaði fólkið og
talaði um það sín á milli, að það liefði aldr-
ei heyrt Mikheyich gamla hringja svona
vel.
Allt í einu var eins og stóra klukkan ræki
í vörðurnar og þagnaði svo alveg. Minni
klukkurnar gáfu frá sér hljóð, sem dóu í
miðju kafi og þögnuðu svo eins og af undr-
un eða til að hlusta á sorgblandið bergmál
hringingarinnar, sem smám saman hvarf út
í loftið og dó. . . . Gamli hringjarinn hneig
magnþrota áftur á bak á bekkinn, og tvö
síðustu tár hans hrundu hægt niður fölar
kinnarnar....
„Halló, þarna niðri! Sendið einhvern upp
í staðinn. Þetta er í seinasta sinn, sem gamli
hringjarinn tekur í strenginn."
Hugo Dallin:
Sorgarleikur í kvikmynd.
„Bókstaflega talað á eg engin föt til að
vera í, Hannibak Eg verð að fá löt. Þú getur
ekki verið þekktur fyrir, að láta konuna
þína vera eins og þvottakonu til fara.“
Með þessum orðum yfirgaf frú Vilhelm-
ína sjónarsviðið, þ. e. setustofuna, og orðum
sínum til áherzlu, skellti hún hurðinni svo
hart á eftir sér að brakaði í hverju tré.
Hannibal Sörensen bóksali lét l'allast nið-
ur í stól sinn og andvarpaði þungan.
„Ejandinn hafi þetta allt saman." Þetta var
þá hjónabandið. Og þau höfðu aðeins verið
gift í hálft annað ár og verið svo hamingju-
söm — og nú —. Hann tottaði vindilinn —
það var dautt í honum. — Nei, þegar kær-
leiksneistinn var sloknaður, þá — he — hann
kveikti á eldspýtu — þá er ljóminn af, —
alveg eins og með vindilinn.------Peningar
og aftur peningar og hattar og kjólar og
búningar — það var eins og — hvað hét það
nú aftur kerið — Danaidanna. En hér var
það eiginmaðurinn, sem átti að fylla það.
Og hann átti enga peninga til. Guð komi
til! Sjálfan vantaði hann sumarföt. Guð
einn vissi, hve mjög hann þurfti þeirra með.
— Hm, hm. — Það var líka einstakt að geta
ekki unnið nokkur hundruð í happdrætt-
inu.
Með nýju andvarpi leit hann í dagblaðið
og reyndi um stund að gleyma áhyggjum
sínum við að lesa urn áhyggjur annara.
AHt í einn rak hann augun í smáklausu
með yfirskriftinni: „Peningar í boði! Kvik-
myndafélag hér á staðnum hefir, eins og
auglýst er á öðrum stað í blaðinu, heitið
nokkrum verðlaunum fyrir bezt samin kvik-
myndahandrit. Bæði gamanleikir og alvar-
Iegs efnis eru verðlaunaðir. Hæstu verðlaun
eru 1000 krónur! — — 1000 krónur! Hanni-
bal Sörensen lagði blaðið frá sér. — 1000
krónur — Jrað voru miklir peningar nú á
dögum. — Laglegur skildingur. — Var hér
ekki tækifæri? — Hafði ekki ávallt verið
álitið, að höfuðið á Hannibal sæti á réttum
stað? Var hann þar að auki ekki dálítið brot
af skáldi? Að minnsta kosti hafði hann einu
sinni ort vísu til Péturs frænda á 40 ára af-
mæli hans í skotfélaginu. Sú vísa varð fræg.
— í sannleika ætlaði hann að gera tilraun!
Á augabragði náði hann sér í pappír, deif
pennanum í og byrjaði. — Hvað átti það að
vera? Auðvitað mjög sorgleg kvikmynd —