Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 32

126
DRAUGASAGA
N. Kv.
að stigaganginum og spyrnti í hana með
hnénu af öllum mætti. Eftir stundarkorn
opnaði eg dyrnar aftur með mestu var.færni
og svipaðist um. En þá var þar ekkert að
sjá framar, né heldur nokkurt hljóð að
heyra. Hvorugur okkar Hermanns varð
draugsins framar var.
Elurðaskellirnir höfðu vakið mömmu.
Hún gægðist nú fram úr gættinni á her-
bergi sínu og spurði: „I herrans nafni!
Hvað eruð þið nú að aðhafast, drengir?“
Hermann kom einnig út úr herbergi sínu.
„Ekkert,“ svaraði hann hastur í máli, en
fölur á vangann og harla heimóttarlegur á
svipinn.„Hvaða umgangur var þetta niðri?“
spurði mamma. Hún hafði þá heyrt fóta-
takið líka. Við þögðum við og skotruðum
augunum aðeins til hennar í ráðleysi. „Inn-
brotsþjófar!" æpti hún allt í einu upp yfir
sig í ofsahræðslu. Eg reyndi að róa hana
með því að gæta niður í stigann og láta eins
og ekkert væri um að vera.
„Komdu með mér, Hermann," sagði eg.
„Eg verð kyrr hjá mömmu,“ svaraði
hann, „hún er svo hrædd.“
Eg sté niður í efstu þrepin.
„Hvorugur ykkar fer hænufet þarna nið-
ur,“ sagði mamma ákveðin. „Við skulum
hringja á lögregluna.1'
Eg skildi ekki strax, hvernig hún ætlaði
að ná til símans, því hann var á neðri hæð-
inni, enda kærði eg mig ekki um, að lög-
reglan blandaði sér í þetta. En nú tók
mamma til eins af hinum skyndilegu ráð-
um sínum. Hún hratt svefnherbergisglugga
sínum upp á gátt, en hann var beint and-
spænis svefnherbergisglugga nágrannahjóna
okkar. Svo þreif hún af sér annan skóinn
og einhendi honum þvert yfir hið mjóa
húsasund á milli glugganna. Rúða nágrann-
ans brotnaði mjölinu smærra og glerhríðin
dundi inn yfir aumingja hjónin í rúminu.
Bodwell, nágranni okkar, hafði áður verið
leturgrafari, en var nú setztur í helgan stein
ásamt konu sinni. Hann hafði verið fremur
lieiisutæpur um langt skeið að undanförnu
og fékk öðru hverju „köst.“ En langflestir
allra nágranna okkar og kunningja áttu
vanda fyrir einhvers konar „köstum," svo
ekki var úr háum söðli að detta að þessu
leyti. Klukkan var nú langt gengin tvö eftir
miðnætti, tungskinslaus nótt og dimm.
Bodwell kom strax út í gluggann, skamm-
aðist svolítið og skók hnefana. Við heyrðum
einnig frúna tauta eitthvað inni fyrir í þá
áttina, að þau neyddust víst til að selja hús-
ið og flytjast í annað og rólegra umhverfi.
Mamma gat lengi vel ekki skotið nokkru
orði inn í umræðurnar, enda var henni full-
mikið niðri fyrir til þess að hafa viðhlítandi
skýringar á hraðbergi.
„Innbrotsþjófar!" æpti hún loks fullum
hálsi —, „það eru innbrotsþjófar í húsinu!"
Við Hermann liöfðum ekki enn haft kjark
til þess að ségja henni, að þetta væru alls
ekki innbrotsþjófar, heldur draugar, því að
mamma var jafnvel enn hræddari við síðarí
tegundina en þá fyrri. Bodwell hélt fyrst,
að hún ætti við það, að innbrotsþjófar væru
í hans eigin húsi, en að lokum skildi hann
samhengið, og flýtti sér nú að hringja á
lögregluna, enda stóð símtólið á náttborð-
inu hans. Ekki var hann fyrr horfinn úr
glugganum en mamma gerði tilraun til að
kasta hinum stígvélaskónum sínum í iðra
rúðu af einskærum æsingi. Eg gat þó komið
í veg fyrir það í tæka tíð.
Lögreglan kom á vettvang að vörmu
spori: Heilt bílhlass af lögregluþjónum og
auk þess komu tveir snápar á mótorhjólum,
og eitt farartæki enn með einum átta lög-
gæzlumönnum og nokkrum fréttasnötum.
Þessi lýður byrjaði óðar að hamast á aðal-
dyrunum. Leitarljós flögruðu upp og niður
veggina og lýstu upp garðinn og húsasund-
ið. „Opnið!" var æpt hásri raustu. „Við
erum frá aðalstöðinni." Eg ætlaði að fara
niður og hleypa þeim inn, en mamma þver-
tók fyrir það. „Þú ert allsnakinn, drengur,"
sagði hún. „Þú ofkælist og deyrð." Eg sveip-