Nýjar kvöldvökur - 01.07.1946, Blaðsíða 15

N. Kv.
DYVEKE
109
vangi,“ mælti Jörgen, „hann á í höggi við
Svía og hefur í öðru að snúast en að hugsa
um þenna lítilfjörlega bæ. Auk þess verður
hann að gæta bróður síns, Friðriks hertoga
a Gottorp, sem sækist eftir ríki hans og
^i'uggar ráð um að ráðast aftan að honum.“
„Á hann þá engan son?“ spurði Sigbrit.
„Jú, víst er svo,“ svaraði Jörgen. „Krist-
ján heitir hinn kjörni konungur og þegar
hann erfir ríkið, vænkast ef til vill hagur-
inn.“
„Því þá?“ mælti Sigbrit. „Allir valdhafar
€1'u sama marki brenndir. Jafnskjótt sem
Kristján er setztur á konungsstól, safnar
hann að sér riddurum og aðalsmönnum, er
mergsjúga almúgann og skara eld að sinni
köku, ríkinu til ófarnaðar. Það væri nær að
hengja þá en að lofa þeim að ríða burtreið-
lr, fara með ófriði og eyða byggðir og lend-
ur.“
„Eg held þér berið Kristján hertoga of
þungum sökum,“ svaraði Jörgen. „Eg hef
einu sinni séð hann, þó að hann sæi mig
ekki og mér leizt svo á hann, að honum
megi treysta, enda hefur uppeldi hans verið
i'agað öðruvísi en annarra konungsbarna.
Hans náð setti hann í fóstur hjá óbreyttum
borgara í Kaupmannahöfn, Hans bókbind-
ara að nafni; þar dvaldist hann í mörg ár
°g hafði ekki samneyti við aðra en borgara
°g fólk þeirra. Sagt er, að hann hafi gengið
l>m göturnar með skólasveinunum og sung-
ið um jól og föstuinngang.“
.,Eg er alveg hissa,“ sagði Sigbrit og setti
llpp stór augu.
„Hans náð fannst nú samt, að þetta væri
°f langt farið, þar sem ríkiserfinginn átti í
hlut,l'‘ sagði Jörgen, „en víst er um það, að
hertoginn er vinsæll meðal borgaranna, og
haft er eftir honum, að hann ætli að brjóta
uðalinn á bak aftur, sem hefur verið föður
hans þungur í skauti. Sagt er líka um hann,
að hann muni vera harðúðugur, og margir
hvíða fyrir þeim degi, þegar hann fær taum-
ana í hendur.“
„Karlmenn eru harðhentir,“ mælti Sig-
brit.
„Konur stundum líka,“ svaraði Jörgen
og hló. „Ekki virðast mér hendurnar á yður
mjúkar, Sigbrit Willums."
„Ef maðurinn kann ekki að stjórna, þá
verður konan að láta til sín taka,“ mælti
Sigbrit. „Maðurinn minn var vesalmenni,
sem sóaði fé mínu.“
„Ámælið honum ekki í gröf sinni,“ sagði
Jörgen.
„Ámæla má hverjum, sem á það skilið,
hvort sem hann er lífs eða liðinn,“ svaraði
Sigbrit. „En segið mér meira um Kristján
hertoga. Ef liann er eins og þér segið, þá
vænkast hagur lands og þjóðar. Niðri í Hol-
landi, þar sem eg bjó, kann stjórnandinn
að meta borgarana, sent nteð verzlun og
siglingum auðga rfkissjóðinn. Haldið þér
ekki líka, herra Jörgen, að einhvern tíma
líði að því, að þeir, sem afla skattanna, fái
sæti í ráði konungs frernur en þeir, sem
sólunda þeint?“
jörgen Hansen kinkaði kolli.
„Eg er yður sammála,“ mælti hann, „og
oft hafa mér farizt orð á sömu leið, En það
er sama, hvað við spjöllum. Aðallinn er
voldugur um öll Norðurlönd eins og ann-
ars staðar í heiminum, og kirkjuhöfðingj-
arnir styðja liann. Hér í Noregi hafa biskup-
arnir stærri flokka vopnaðra sveina en sýslu-
inenn konungs, og ef það á að lagast, verður
að brenna margt vígið og beygja margan
harðsvíraðan lmakka.“
„Ef svírinn vill ekki beygjast láta, þá er
að hneykja hann,“ svaraði Sigbrit.
„Já — ef við tvö ættum sæti í ráði kon-
ungs, Sigbrit Willums," svaraði Jörgen og
hló.
Þegar hann fór, dáðist hann ennþá meira
að henni en áður. Hann kom oft aftur til
hennar og fræddi hana urn sögu landsins og
þjóðháttu, og hún var fljót að gera sér rétta
hugmynd um hvaða efni sem var. Þau urðu
vinir; Jörgen Hansen var engin launung á