Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Side 21

N. Kv.
SIGUR ÁSTARINNAR
155
séð lífið á bak við andlitin, og fundið snert-
ingu þess.
En Vera Grong hefir látið sér nægja and-
litin, og þess vegna er saga hennar innihalds-
laus gríma, — full af orðskrúði, en vantar
allan sálrænan frumleik.“
Hún kastaði reiðilega frá sér úrklippun-
um. Hvaða vit hafði þessi Casper á því, sem
hann skrifaði um? Hann var líklesra oamall
o o
nöldurseggur, sem hafði enga hæfileika til
að skilja eðli lífsins, og dæmdi því allt hart,
sem ekki féll í hans smekk. Hana blátt á-
fram hryllti við að hugsa lengur um hann,
og svo fór hún að lesa hina ritdómana, til
að fást við eitthvað geðfelldara. Hérna kvað
nú við annan tón, tómt hrós um söguna og
skáldkonuna.
Lestin stöðvaðist allt í einu, og Vera kom
til jarðarinnar aftur. I flýti tók hún saman
farangurinn og fór út úr lestinni.
Gistihúsið var tvo kílómetra í burtu þar
sem hún ætlaði að dvelja. Hún gékk hliðar-
veginn. Báðum megin uxu stór greni- og
furutré. Sólin skein, og ilmur af söltu vatni
og lyngi og blómum barst að vitum hennar.
Vera stanzaði í skógarjaðrinum og naut út-
sýnisins. —
Hólmar og' sker, og á milli brúnar klapp-
ir og haf, haf. — Hún fyllti lungun með
hressandi lofti. Það mundi verða yndislegt
að dvelja hór og njóta hfsins í friði og ró
og hugsa um nýju bókina, sem hún hafði nú
reyndar að mestu í höfðinu. En fyrst ætlaði
hún að njóta þess, að eiga verulega skemmti
legt frí.
Gistihúsið var í alla staði ágætt, og gest-
irnir voru vinsamlegir við hana.
Sérstaklega var Sigurd Berge, málafærslu-
maður stimamjúkur við lvana. Hann notaði
sérhvert tækifæri til að vera henni til geðs,
og smám saman urðu þau beztu kunningjar.
Þau sigldu saman á smábát, fóru út í hólm-
ana og fengu sér bað í sjónum og dönsuðu
svo á kvöldin. Hann var fallegur og heill-
andi maður, hafði ferðazt talsvert um heim-
inn og átti góða stöðu í vændum.
Berge liafði lesið bókina hennar og spáði
henni góðri framtíð sem skáldkonu. Annars
leit út fyrir, að áhugamál hans væri fyrst og
fremst lögfræðin. Henni leiddist þetta dá-
lítið, en þegar hann leit á hana með blik í
augum og spurði svo glettnislega, hvort
skáldkonan væri nokkuð reið, þá mátti hún
til með að brosa, og svo var bara allt gleymt.
Svo bar það til seinni part dags, að Berge
stakk upp á því, að þau skyldu sigla næsta
morgun út í Klaustureyju, sem lá út í fjarð-
armynninu. Þar voru gamlar klausturrústir,
og öllum sem sáu eyjuna, fannst hún svo
falleg og rómantísk.
Vera hafði ákaflega gaman af að sigla, og
var himinlifandi yfir þessari uppástungu,
og svo leigðu þau sér bát hjá fiskimanni, til
að geta farið.
Sama kvöldið varð Berge fyrir því óláni
að hrasa um trjárót og brjóta annan hand-
legginn. Læknirinn ákvað, að hann kæmi
strax á spítalann.
Vera hafði hlakkað mjög mikið til þess-
arar skemmtiferðar með Berge og varð því í
meira lagi vonsvikin, þegar hún heyrði um
slysið, en þegar sólin skein næsta morgun og
veðrið var indælt, þá tók hún þá ákvörðun ,
að fara ein.
Gestirnir á gistihúsinu vildu fá hana ofan
af þessu. Þeim fannst þetta geta orðið hættu-
legt fyrir hana aleina, en Vera var örugg og
ákveðin, og þessi mátulega sumargola fyllti
hana löngun til að sigia út á hafið alein og
þar við sat.
Vera var ékki lengi að sigla út í Klaustur-
eyju, sem lá yzt í Skerjagarðinum. Þar var
gott að lenda, og öll eyjan var vaxin gróðri
og trjám.
Allan daginn reikaði hún þarna um og
fór aftur að hugsa um ritdóm Caspers um
bókina sína.
Hún vissi ekki sjálf hvers vegna, en upp
á síðkastið var hún farin að efast dálítið.