Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Qupperneq 28

162
DYVEKE
N. Kv
ungi, sem skuldaði henni fyrir vörur og tal-
aði því alls staðar illa um hana.
„Nú, Sigbrit,“ sagði hann, „vel skil eg
það, að þú skulir ekki vera með hinum upp
við bálin. Hér sezt eg og tek eftir öllu; þegar
miðnæturklukkan hringir, sé eg þig fljúga
upp um reykháfinn og ríða gandreið til
Trums til fundar við aðrar galdrakindur,
eða ef til vill stanzar þú á Ljóðarhorni, þar
sem teknar voru þrjár galdrakerlingar í
fyrra. Sýndu mér nú sópskaftið.“
„Komdu hérna, þá skaltu fá að kenna á
því,“ svaraði Sigbrit og kreisti stafinn með
hendinni.
Skósmiðurinn hló og forðaði sér, og svo
varð ekki meira úr þessu. Sigbrit dottaði
öðru hvoru og ætlaði svo að fara inn, en þá
varð henni litið út á höfnina. Stórt skip
skreið inn fyrir hægum byr og varpaði akk-
eri rétt upp við konungsgarðinn. Margir
menn voru á þilfari og voru kátir; Sigbrit
þóttist sjá, að þeir væru að halda miðsumars-
hátíð, því að á stöng í skutnum var fest fog-
andi tjörutunma.
Hún sá, að þetta var herskip, og á eftir
því komu tvö önnur skip sömu gerðar og
lögðust rétt hjá því. Datt henni þá í hug,
að þar væri Kristján konungur á ferð, því að
hans var vænzt um það leyti. Stór bátur var
settur út og var róið inn að bryggjunni við
konungsgarðinn, einir tíu menn stukku á
land, töluðust við drykklanga stund og
gengu svo upp að garðinum. Sigbrit gat
heyrt, hvernig þeir kölluðu og börðu á hlið-
ið, en enginn anzaði eða opnaði fyxir þeim.
Hún hugsaði sem svö, að konungurine fengi
kynlega vitneskju um, hvernig Hinrik
Bagge gætti mikilvægasta vígisins í Noregi.
En vel gat verið, að konungurinn væri ekki
hótinu betri en hinir, hvað sem Jörgen Han-
sen segði.
Hún bölvaði hátt hvað ofan í annað, en
enginn heyrði til hennar, og svo fór hun
inn.
Sá sem fyrstur stökk á land úr bátnum,
var Kristján konungur, en á eftir honum
komu þeir Eiríkur Walkendorf, Albrekt
von Hohendorf og aðrir sveinar hans.
„Þeir sofa.“ mælti Walkendorf, þegar
enginn opnaði konungsgarðinn fyrir þeim.
„Flestir þeirra hafa auðvitað farið á mið-
sumarshátíðina ,en þeir, sem eftir hafa orð-
ið, hafa drekkt sorgum sínum í öli.“
„Það er dáfallegt,“ mælti konungur, „ef
Svíar eða aðrir óvinir vorir kæmu nú, þá
tækju þeir þetta góða vígi án þess að láta
blóðdropa fyrir það.“
„Svíar halda líka miðsumarshátíð," mælti
Walkendorf. „Yðar náð má eigi vera reiður
á þessu fagra kvöldi. Man eg vel Valborgar-
nóttina fyrir þrem árurn, þegar við vorum
saman í Kaupmannahöfn úti í skógi og
dönsuðum við dætur borgarbúa.“
„Eg man vel eftir því,“ svaraði konungur,
„en nú er ekki Valborgarnótt.
„A VaLborgarnótt er ís og snjór í þessum
hluta ríkis yðar,“ mælti Walkendorf. „Hér
norður frá verða menn að geyma sér þá gleði
til miðsumars, en þá njóta þeir hennar í því
ríkara mæli. Kornið þér, yðar náð, og svo
skulum við ganga um bæinn, sem nú er
auður að mestu. Þarna uppi á fjallinu, þar
sem blossarnir blika, getið þér hitt þegna
yðar. Þar situr nú Hinrik Bagge og teygar
úr ölkollunni. Við skulum koma flatt upp
á þá, en segja þó ekki til okkar. Olið hefur
sljóvgað sjón þeirra, og þá fáum við að sjá
og heyra margt skrýtið."
„Eg fer nú að halda, að þú sért ungur
konungssonur, en eg klerkur," mælti Krist-
ján og brosti; „en við skulum fara að þínum
ráðurn og tökum Albrekt með og aðra ekki.
o o
En ef eitthvað Mýzt af því, fær kápan þín
að gjalda þess.“
„Kápuna rnína eigið þér, herra konung-
ur,“ svaraði Eiríkur Walkendorf, „rétt eins
ogsverðið mitt og hjartað í brjósti mér. Þér
megið fara með hana eins og þér viljið og
jafnvel nota hana að skálkaskjóli. En varið