Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Qupperneq 31

N. Kv.
DYVEKE
165
tekið til máls. „Eg veit með vissu, að hann
Ætyður málstað okkar gagnvart Þjóðverjun-
um; hann væri Mka fremur gáfnatregur, ef
hann léti féflétta og misþyrma þegnum
sínum.“
„Alveg rétt,“ mælti Jörgen Hansen, og
hinir tóku undir það.
„Eg hef fyrir satt, að í Ósló hefur hann
takmarkað isérréttindi Hansa-kaupmanna,“
hélt kaupmaðurinn áfram. „Þegar hann
kemur hingað, þá skulum við ná fundi
hans og halda máli okkar til réttra laga, og
þá fer að styttast í ráðsmennsku fógetans á
Bj örgvinj arhúsi. “
Þá varð óp mikið, en konungur leit á
Walkendorf og mælti:
„Þessi maður mun hafa rétt að mæla; —
ef eg aðeins vissi, hvern eg ætti að skipa í
stöðuna.“
Þá tók Hermann Willums til máls um
Niðurlönd, fegursta land í heimi, land
frjálsra borgara, þar sem verzlun og við-
skipti þróuðust og siglingar döfnuðu, en
listir og vísindi blómguðust meir en nokk-
urs staðar annars staðar í víðri veröld.
„Ef þessi náungi er að sínu leyti eins
fjölhæfur á öðrum sviðum og hann er í
tnunninum, þá er hann ekki svo slakur,“
mælti konungur.
En þegar þýzki kaupmaðurinn heyrði
Niðurlöndum hælt, varð hann óður og upp-
vægur.
„Bölvaðir Hollendingarnir hafa ruðzt
inn í Björgvin á móti lögurn og rétti,“
septi hann. „Þeir eru ekkert nema svik og
prettir í viðskiptum, en þær dæmalausar
raggeitur, að þeir flýja um leið og þeir sjá
lýbska flotann."
Hermann Willums hrá sverði, en hop-
aði um leið eitt skref á hæl, svo að hann
stóð að baki öðrum. Þjóðverjinn brá líka
sverði, og brátt blikaði á marga tugi sverða
1 eldbjarmanum frá bálinu.
»,Við skulum fara, yðar náð,“ mælti
Walkendorf og greip i ernxi konungs; „þér
megið ekki lenda í neinum skærum.“
En konungur var tregur til að fara.
„Albrekt," mælti hann; „vertu hér eftir
og gáðu að, hvernig þessu í-eiðir af. Ef
Þjóðverjarnir verða ofan á, þá hlauptu í
skyndi ofan á bryggjuna og sæktu eina
tuttugu af liðsmönnum mínum.“
Hann gek'k frá bálinu með kanslaranum
út á mosagróið fjallið. Bjart var sem á degi
væri. Að baki sér heyrðu þeir ysinn og
þysinn frá bálinu. Þeir nánxu staðar við
lágvaxinn greni- og furulund.
„Hér ætla eg að hvíla mig,“ mælti kon-
ungur og settist á mosavana klöpp. „Hér
er fagurt útsýni yfir bæinn, höfnina og
skipin, — undarlegt, að eg skuli aldrei áður
Ixafa konxið ti] Björgvinjar.“
„Þei-þei, yðar náð,“ lxvíslaði Walkendorf
og benti inn í lundinn.
Piltur og stúlka komu gangandi, héldu
hvort utan unx annað og tóku ebkert eftir
þeim. Litlu lengi'a frá stóðu piltur og stúlka
og voru að kyssast.
„Ertu að hugsa unx þitt heilaga heit?“
spurði konungur. „Þá afneitaðir jxú lysti-
senxdunx heimsins. Verið getur, að þú iðr-
ist þess nú og öfundir m'anninn þarna.“
„Hver veit unx það?“ svaraði Walken-
dorf.
„Örlög min eru svipuð þínum,“ mælti
konungur; „að vísu get eg tekið konu í
fang mér, ef mig langar til, en ef eg á að
kvænast einhvern tíma, þá verður það er-
lend konungsdóttir, sem eg hef aldrei séð
áður og engan ástarhug fellt til. — Slíkt er
hlutskipti konunganna.“
„Þei-þei,“ hvíslaði Walkendorf aftur.
Fleiri komu í ljós, alltaf tvö og tvö sam-
an, öll frá sér numin af ást og sumarsælu
og héldu á blómum. Þau gengu franx eins
og þau sæju engan, en ef þau komu auga á
einhvern, skutust þau inn í skugga skóg-
arins.
„Við skulum fara á bak við tréð þarna,“