Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Síða 33

N. Kv.
DYVEKE
167
hún úr fótunum, dustaði mosann af pilsinu
■og fór að flétta hárið raulandi.
„Er hún ekki fögur?“ spurði Walkendorf.
Konungur starði enn þegjandi.
Dyveke lauk við að flétta hárið, batt á sig
húfuna og lagðist aftur á bak í mjúkan mos-
ann. Þá kom Hans fram í skógarjaðarinn
og kallaði nafn hennar, en hún lmipraði
sig saman, svo að hann sá hana ekki og
hljóp aftur inn í skóginn.
„Sagði eg ekki satt, yðar náð?“ hvíslaði
Walkendorf.
Konungur kinkaði kolli. Svo stóð hann
upp, dró andann djúpt að sér nokkrum
fiinnum og settist aftur við hlið kanslarans.
„Hver er hún, Eiríkur?“ spurði hann.
„Það er Dyveke, sem eg sagði yður frá,“
svaraði Walkendorf. „Eg þekki hana ekki
að öðru en því, en að hún er dóttir hol-
lenzkrar konu, sem á búðarholu í bænum.
— Hún er fögur sem engilf, eins og þér
sjáið, og mér var sagt í bænum, að hún
væri allra meyja heiðvirðust."
Konungur horfði ýmist á Dyveke, Wal-
kendorf eða út í bláinn; það var eins og
hann .vissi ekki, hvernig hann ætti að snúa
sér. Kanslarinn sá, hve rnjög fegurð Dyveke
hafði fengið á hann, og brosti.
„Eg vissi það vel, yðar náð,“ sagði hann,
„að þér munduð falla í stafi, ef þér sæjuð
Dyveke. — Undarlegt, að slík móðir skuli
«ignast aðra eins dóttur. Sagt er, að huldu-
fólk skipti stundum á mennskra manna
hörnum og umskiptingum sínum. Hugsazt
gæti, að englarnir liefðu lagt himnabarn í
skaut Sigbritar."
Konungur játaði því.
„Við skulum hafa tal af henni,“ mælti
Walkendorf; „getur vel verið, að skynsemi
hennar standi ek!ki fegurðinni að baki.“
Konungur þaggaði niður í honum og stóð
^kki upp. Kanslarinn leit á hann og sá, að
hrifning hans var meiri en hann hafði bú-
lzt við. Honum duttu í hug konur, sem kon-
Ungi hafði litizt vel á sem snöggvast, en
gleymt samstundis aftur. Hann fór að ótt-
ast um örlög Dyveke og velti fyrir sér,
hvernig hann ætti að fá konung á burt með
sér.
„Yðar náð hefur á réttu að standa,“
imæLti hann, „við eigum að láta stúikuna í
friði. Kurteisislegra væri að koma á morgun
í búð Sigbritar og tala við þær báðar.“
Konungur svaraði engu; hann var að
horfa á Dyveke, sem settist snöggvast upj),
teygði úr handfeggjunum og lét sig falla
aftur á bak í laufbinginn.
„Eiríkur Walkendorf," mælti hann svo,
„nú skalt þú fara, því að eg vil vera einn.“
„Yðar náð!“ sagði kauslarinn sikelkaður.
„Hvað ]oá?“ svaraði konungur. „Þó að eg
tali við þessa stúlku, þá þarft þú ekki að
túlka á milli. Farðu til bæjarins og búðu
allt undir komu mína á konungsgarðinum.
Eg kem eftir nokkra stund.“
Eiríkur Walkendorf stóð upp, en fór ekki
undir eins.
„Hvað nú?“ sagði konungur óþolin-
móður.
„Yðar náð verður að minnast þess, að
Dyveke er saklaust barn.“
Konungur benti niður í bæinn, og svo
fór kanslarinn.
Dyvake reis snöggt ujDp, þegar hún varð
konungsins vör.
Hann beygði sig niður að henni og leit
á hana með því augnaráði, að hún lagðist
aftur niður í laufið og lokaði augunum.
„Dyveke,“ mælti hainn blíðlega, „Dyveke,
litla dúfa.“
Hún opnaði augun aftur, horfði iengi á
hann og brosti.
Henni virtist hann vera svo stórleitur,
augu hans svo mikilúðleg og góðleg, ....
það stóð af þeim ljómi, .... hún horfði á
rautt varaskeggið, .... rauðar varirnar,
sem brostu, svo að sá í hvítar tennurnar. . . .
„Dyveke,“ mælti hann aftur, „— litla
dúfa.“
„Já,“ svaraði hún.