Nýjar kvöldvökur - 01.10.1946, Qupperneq 44

178
DYVEKE
N. Kv.
„Þér eigið við, að Dyveke sé orðin frilla
yðar,“ mælti Sigbrit.
„Þér skafið ekki utan af því,“ sagði hann
og herpti saman varirnar. „Eg furða mig á,
að þér skylduð ala blíðlyndu dúfuna, sem
þér kallið dóttur yðar.“
„Það liefur verið vani minn frá fyrstu
að gera mér enga tæpitungu," svaraði Sig-
brit, „og eikki bjóst eg við, að slík hrein-
skilni mundi mislíka Kristjáni konungi.
Og úr því að Dyveke er bæði blíðlynd og
fögnr, ættuð þér að láta móður ‘hennar
njóta þess í einhverju."
„Það mun eg líka gera,“ mælti konungur
vingjarnlega.
Hann settist aftur í hægindastólinn og
drap fingrum í borðið. Hann vissi ekki vel,
hvernig 'hann ætti að haga orðum sínum,
en þá tók Sigbrit af skarið.
„Hvað ætlar yðar náð að gera við Dy-
veke?“ spurði hún.
„Eg mun halda liana með virðingu og
sæmd og láta hana í alla staði lifa við þá
aðbúð, sem sæmir ástmey konungs," svaraði
hann. „Auk þess mun eg veita yður sæmi-
leg eftirlaun, af því að eg tek hana frá yður
og hún átti að standa straum af yður í ell-
inni.“
„Eg er ekki svo ýkja gömul,“ sagði Sig-
brit, „og ekiki býst eg við styrk frá dóttur
minni, en Iiinu lieldur, að eg verði að
styrkja liana, þegar ást yðar er kulnuð út
og þér liafið snúið huganum að annarri
konu. Svo getið þér því nærri, að ekki muni
eg selja dóttur mína við gulli. Ætlar yðar
náð að fara með hana til Óslóar?“
Konungur kinkaði kolli.
„Þá verð eg að fara líka,“ sagði Sigbrit,
„og þér verðið að koma því svo fyrir, að við
Dyveke búum út af fyrir okkur, þar sem þér
getið heimsótt hana eftir vild. Ef hún væri
hjá yður á konungsgarðinum, yrðu hirð-
menn yðar ekki lengi að kvelja líf og fjör
úr litlu dúfunni minni.“
Konungur skildi þegar, að orð Sigbritar
voru skynsamleg. Þótt ekki væri neitt veru-
lega furðulegt við það, að konungur tæki
sér frillu, þá mátti ganga að því vísu, að
henni yrðu brugguð ýmiss konar vélræði;
og Dyveke mátti ekki við því.
Sigbrit hélt áfram máli sínu:
„Svo verðum við að hugsa til Jress tíma,
þegar yðar náð neyðist til að taka yður
drottningu. Þá yrði aHt miklu auðveldara
fyrir Dyveke, ef hún byggi hjá mér, en ef
hún yrði rekin út úr höll yðar með smán
og spéskap."
„Við skulum helzt ekki tala um það,“
svaraði konungur.
„Það verðið þér þó einhvern tíma að
gera,“ mælti Sigbrit. „Ríkið krefst ríkiserf-
ingja, eftir því sem eg bezt veit, og þegar
hann kemur, látið þér hann fá sama upp-
eldi, sem þér hafið fengið, ef hann á að bera
kórónuna með sæmd.“
„Hvað vitið þér um það?“ spurði kon-
ungur hissa.
„Eg vei-t það, sem er á hvers manns vör-
um,“ svaraði hún. „Eg veit, að Kristján kon-
ungu-r var alinn upp á heimili óbrotins
borgara og vandist því siðum og 'háttum
borgaranna. Þess vegna gengur sú saga, að
hann unni m-eir borgurum og búandkörlum
en aðli og klerkum, sem bera yfirleitt ekki
bag ríkisins fyrir þrjósti."
„Vel sagt, Sigbrit,“ mælti konungur og
sló -í borðið, „um Jretta hef eg oft og einatt
hugsað, síðan eg komst af barnsald-ri. En ef
eg fer því framj má vænta mótstöðu aðals
og klerka, en borgarar og bændur gera sér
lítt grein fyrir, hvað þei-m má að gagni
koma. Þ-eir eru svo heimskir að synja skatts,
sem e-g þarf á að halda til að stjórna ríkinu.
Fyrir skömmu varð eg að hlaða þeim með
vopnavaldi á Heiðmörk og Sóleyri, af þvi
að þeir risu upp móti fógetum mínum.“
„Þá kennið þ-eim betri mannasiði," svar-
aði Sigbrit m-eð ák-efð; „ekki lærist allt á
einum degi.“
Konungur gekk urn gólf.