Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Síða 17

N. Kv.
HRAKNINGUR STEFÁNS FRÁ REYKJUM
55
vitundarlítill og nær dauða en líli, enda var
allt hörund núið at' höndiún hans, knjárn og
fótum, og hann allur meiddur og marinn.
Lá hann lengi eftir, en komst þó til heilsu
og lifði mörg ár eftir þetta.
En það er frá jóni á Skálanesi að segja,
að um kvöldið þegar fólk hans var hætt
heyvinnunni og komið.heim, þá hafði liann
orð á því, að hann hefði séð eitthvað skrít-
ið um daginn djúpt á Bótinni, og lýsti því
svo fyrir vinnumanni sínum, að hann þóttist
skilja hvað verið hafði, og \ildi þá að settur
væri frarn bátur og skyggnzt um, en Jón
vildi Jrað ekki, og með því kvígu vantaði,
sem verið hafði með kúnum um daginn
sendi hann vinnumanninn á stað að leita
hennar,.heldur en gefa sig við hinu. Fréttist
svo þessi atburður um sveitina og var Jóni
að maklegleikum legið á hálsi fyrir var-
mennsku sína og hirðuleysi. Því var það
einhverju sinni um haustið, er Jón kom til
kirkju að Dvergasteini, og heilsaði upp á
Ólaf prest Indriðason, er hann var að ganga
í kirkjuna. Prestur tók ekki í höndina, en
leit til hans reiðilega og mælti fram vísu
jtessa:
,,Svei j>ér, Jón,
senda skal j>ig strípaðan kóngs fyrir trón,
sauma á j>ig liundsskott svívirðunnar
og svuntu tir júgurbjór ’kusu þinnar.
Brenni á enni. brjóst og rassi:
..Bölvaður trassi.“
Elise Aubertr
ÖI d u kast.
Saga.
Þýtt hefur R.
I.
..Nú er eg á förum, Magga! Því járnbraut-
arlestin getur komið á hverju augabragði og
gufuskipið er að bruna inn fyrir oddann -
flýttu J>ér nii heim með blóntin þín!“
Margrét hafði brugðið sér niður að sjón-
um til að safna j>ar ýtnsum láséðum blóm-
um og grösum, er uxu þar í klettaskorun-
um. Hún hafði, lrá því er hún var barn,
hoppað og leikið sér þarna meðfram sjávar-
ströndinni, og J>ó hún nú væri orðin fullra
seytján ára og þó hún hefði hraðann á að
safna blómunum í svuntu sína, gat hún þó
eigi stillt sig um á jjessu yndisfagra sumar-
kvöldi að bregða sér í gamla, kæra leikinn
M. Jónsson.
sinn: að elta öldurnar, hoppa á eftir þeim
svo langt sem hún mátti, er þær soguðust
út, til þess svo aftur að vera rekin harðri
hendi á undan þeim upp í fjöruna aftur, er
þær æddu hvítfyssandi á eftir henni og
reyndu að ná lienni. Aldrei höfðu j>ær verið
glettnari við hana en nú; þær soguðust svo
langt fram og heilluðu liana á eftir sér, en
æddu svo með ógnarhraða upp á ströndina
aftur, reyndu að ná henni, skella á hælunum
á henni og þeyttu löðrinu í háa loft, hopp-
andi af kæti og æskufjöri, alveg eins og luin
sjálf. En hvað jjetta gat verið skemmtilegt,
frjálslegt, óþvingað. Þarna var Magga í ess-
ihu sínu. Þetta var líf, sem átti \ ið hana. Það