Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Blaðsíða 47

N. kv.
DYVEKE
85
Diðrik sá hana og hann segir, að hún sé blíð-
leg á svip, og sama sagði herra Mogens Gjöe,
sem kom hér á dögunum að tala við
mömmu. Mér hefur líka verið sagt, að henni
jjvki \ænt um yður, þó að hún hafi aldrei
séð yður. Hún hefur mynd af yður, sem hún
fékk hjá herra Mogens, og hún hefur hana í
barmi sér, tekur hana oft upp og horfir á
hana. — Mig langar svo til að sjá hana.“
„Og eg vildi gefa niikið til, að eg sæi liana
aldrei/ ‘mælti konungur.
Svo leið að því, að Sigbritu Willums þótti
ekki eins rnikið varið í bréf Eiríks Walken-
dorfs og áður. Þau boð bárust frá Brússel, að
burtför prinsessunnar rnundi dragast að
sinni. Sá dráttur kom konungi auðvitað afar
illa, því að þá varð hann að standa straurn
af gestafjöldanum á meðan. Hann lieimtaði
því skýra skilagrein og fékk hana afdráttar-
lausa í bréfi, þar sem erkibiskup skýrði frá,
að hirðin í Btirgund hefði einhvern veginn
komizt á snoðir um tigi konungs við Dy-
veke; menn væru mjög hneyksjaðir vegna
þessa, einkum þó ríkisstýran, sem hafði haft
við orð að rifta öllum ráðahagnum, ef hún
mætti ráða.
Auðséð var á öllu, að málið var alvarlegt,
þ\ í að Eiríkur Walkendorf lagði fa-st að kon-
ungi að skilja við Dyveke. Hann lofaði há-
stöfurn fegurð og kosti Elísabetar, sýndi
fram á, hve hættulegt það væri, ef hirðin
í Búrgund héldi áfram að draga burtförina
á langinn, og sló botninn í bréfið með
mergjaðri iðrunar- og afturhvarfsprédikun
til lians náðar.
Konungur var óður og uppvægur i'tt af
bréfi jressu, reið þegar út að Hvíteyri og
sýndi Sigbritu það. Hún hugsaði Eiríki
áN'alkendorf þegjandi þörfina, en lét á engu
irera \ ið konung. Hún sagði sem svo, að
þetta mundi jafnast; hans náð skyldi láta
sem ekkert væri, veita gestum sínum eins
góðan beina og kostur væri á, en reiða sig á,
að prinsessan yrði leið á biðinni.
,.Um fram allt megið þér ekki iáta nokk-
urn rnann fá vitneskju um þetta,“ mælti
hún. „Ef hirðmenn yðar komast á snoðir
um, að erkibiskupinn hefur skrifað á þenna
veg um Dyveke, er við búið, að þér eigið
örðugt með að halda \erndarhendi yfir
henni.“
Þau sátu á tali enn um stund, en svo stakk
konungur bréfinu í barm sér og gekk niður
í eþlagarðinn til að hitta Dyveke. Þar týndi
hann bréfinu, og þar fann Edle það. Svo
þegar Torben Oxe kom þangað og varð eins
og \analega að gera sér að góðu að spjaila
við hana eina, þá fékk hún honum það. —
Áður en dagur var að kvöldi kominn, vissi
hvert mannsbarn við hirðina um þetta.
Ovinir Sigbritar stungu nefjum saman og
gerðu sér vonir um, að bráðlega yrði hún
rekin á dyr.
„Þegar Dyveke fer, þá fer Sigbrit vonandi
líka,“ mælti Ove Bilde, ,,og verði hún hér
þangað til drottningin kemur, þá getur hún
aldrei orðið lengur.“
Mogens Gjöe hristi höfuðið.
„Það er alger misskilningur, að Sigbrit
fari,“ mælti hann, „hún er meir inni undir
hjá konungi en nokkru sinni fyrr. Eg kom
til Hvíteyrar í gær og get fullvissað um, að
hún er föst í sessi.
„Eg er hissa á yður, að þér skulið lítillækka
yður fyrir hollenzku sölukerlingunni,“
mælti Lage Urne.
,,Eg lítillækka mig ekki neitt,“ svaraði
herra Mogens með hægð, ,,og síður vil eg
þurfa að koma þangað. En við getum ekki
farið fram hjá Sigbritu fyrst um sinn, og þá
held eg, að réttara sé að lofa henni að lafa
með. Svo megum við ekki gleyma að það
eigum við henni að þakka, að svo liðlega
gekk að koma konungi í hjónaband.“
„Hefði hún getað komið í veg fyrir það?“
spurði Lage Urne.
„Eg veit það ekki,“ svaraði Mogens Gjöe.
„Eg býst \'ið, að hans náð hefði sansað sig á
því að lokum, en það hefði ekki gengið svo
liðlega, hefði Sigbritar ekki notið við.“