Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Side 19

N. Kv.
OLDUKAST
57
geta haft eitthvað dálítið upp úr því,“ hafði
frú Blocli sagt við dóttur sína. Hins lét hún
ógetið, að nú var hún búin að eyða þeim
litla höfuðstól, er maðurinn hennar hafði
eltir sig látið; hún hafði undanfarin ár alltaf
þurft til þess innstæðufjár að grípa, því að
engin leið var til að hún gæti dregið fram
lífið af þeim lítilfjörlega ekkjustyrk, sem
lögin ákváðu.
„En ef hún skyldi nú reynast eins duttl-
ungafull eins og þessi drós, sem var hjá
henni frú Holter í fyrra, sem alltaf varð að
bera morgunmatinn í rúmið,“ mælti Mar-
grét í spaugi.
,,Það eru sem betur fer ekki allir baðgest-
ir eins,“ svaraði frú Bfoch. „Sumir eru duttl-
ungagjarnir og oft sendir til baðstaðanna til
að skemmta sé'r og sjá sig um, en með gest-
inn okkar er öðru máli að gegna. Það er ung
stúlka, sem þjáist af sinadrætti í úlnliðun-
um, en þar sem hún vinnur fyrir sér með
því að kenna hljóðfæraslátt, þá er framtíð
hennar í veði, fái hún eigi bót meina sinna.“
Margrét hrærðist þegar til meðaumkunar,
er hún heyrði hvernig ástatt var með vesa-
lings stúlkuna. Henni fannst, sem hún sæi
fyrir sér hina ógæfusömu mey, náföla yfir-
litum, samanherpta af vöðvateygjum og
sinadrætti, alveg yfirbugaða af ógæfunni.
Hlaut hún ekki að gera allt heimilislífið
dauflegt, draga úr glaðværðinni? Og það
einmitt á svona óheppilegum tíma, er Hol-
geir var heima að njóta sumarleyifisins?
Urn allt þetta var hin unga mær að hugsa
á meðan hún var að laga til á sér hárið
frammi fyrir speglinum. En þei, þei! Hún
heyrði nrannamál — þau vo.ru komin, og
hún hljóp á móti þeim.
„Stiginn er svoibrattur, en er upp er kom-
ið, iðrar mann þess ekki, því að þar er loftið
svo hressandi," heyrði Margrét móður sína
segja.
„Þakka yður fyrir, ætlið þér nú einnig að
l>era þetta fyrir mig!“ Það mátti á málrómn-
um heyra, að stúlkan var upp alin vestan-
fjalls.
Frú Bloch fékk ákafa hóstakviðu, svo að
luin varð að setja sig niður. En Holgeir kom
fram sem húsbóndinn, tók við hatti, kápu,
sjali, sólhlíf og sjónauka ungfrú Kruse og
hélt svo áfram; áður bar hann fyrir hana
regnkápuna hennar og fleiri föggur.
„Þér viljið ef til vill lielzt fá farangur yðar
með yður inn í lrerbergi yðar? Eg skal láta
dóttur mína fylgja yður þangað,“ mælti frú
Bloch, er hún aftur lekk tekið til máls.
„Já, þakka yður fyrir."
Ibigfrú Kruse hljóp þegar fyrir spegilinn.
,.En að sjá, hvernig ég lít út! Svona verður
maður af að ferðast með þessum gufuskip-
um. Sjósóttin og stormurinn keppast um að
leika mann svo, að engin sjón er að sjá. Eg
varð að leysa upp liárið og laga það dálítið
til. Góða ungfrú, gerið mér þann greiða að
kveikja ljós og ná fyrir mig í kreppijárnið
mitt í öskjunum þarna, og svo er rétt að þér
einnig takið upp lyrir mig linakkaspegilinn
og sloppinn, sem eg er vön að bregða mér í
á meðan eg .greiði mér.“ Hún leysti nú upp
hárið úr fléttunum, og féll það niður um
herðarnar. „Það er leiðinlegt að hafa svona
mikið hár, skal eg segja yður, og það sem
verst er, að eg kemst aldrei til ráðs við það;
það beinlínis sindrar og skrjáfar í því, sem
sé það rafmagnað, er eg ber greiðuna í það “
Margrét stóð þarna sem steini lostin og
virti ung.frúna fyrir sér. Hún ætlaði ekki að
trúa sínum eigin augum. Myndina, sem hún
í anda hafði af henni séð, náföla, korpulega
með krampateygjum og sinadrætti og eyði-
legri framtíð, varð hún að hrinda úr huga
sér, því þarna frammi fyrir henni stóð ung
og blómleg og hraust og auðsjáanlega heilsu-
góð istúlka. Ekki einasta þetta óvanalega
mikla og þétta hár, heldur og hin leiftrandi
módökku augu, hið bjúga nef, hinar hold-
ugu, rauðu varir, spékopparnir, roðinn í
kinnunum, yfir höfuð allt útlitið og hör-
undsliturinn, allt bar vott um alveg ó-
8