Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Qupperneq 49

N. Kv.
DYVEKE
87
„Hann ámælti Dyveke,“ mælti hún, „og
þó \!ar það hann, sem lét ykkur hittast."
„Látið það liggja í þagnargildi," svaraði
konungur, „en segið mér, hvernig leysa á úr
þessum vanda.“
„Eg sé ekki tram á annað en að leggja
verði á brúðkaupsskatt,“ mælti Sigbrit. „Ef
þegnar keisarans vilja ekki greiða, þá verða
þegnar konungsins að gera það.“
Kristján konungur andvarpaði, en Sig-
brit leit háðulega framan í hann.
„Ef þér viljið ekki taka það, sem höfð-
ingjarnir hafa nurlað saman með röngu,
verðið þér að féfletta almúgann," mælti
hún.
„Æ — Sigbrit, inargt ranglætið verða kon-
ungar að fremja.“
„Það segið þér satt,“ svaraði hún. „Kon-
ungurinn þekkist á því, að hann fremur
ranglætið fyrir réttlætisins sakir.“
Svo fór konungur ailt í einu að hlæja.
„Viljið þér taka við kórónunum mínum,
Sigbrit?"
„Því ekki það?“ svaraði hún og hló líka.
..Ef ríkisráðið býður mér þær á viðeigandi
liátt, þá getum við rætt málið.“
27. kajj. Drottningin kemur.
Loksins bárust þau boð. að drottningin
og fylgdarlið hennar væru lögð af stað frá
Hollandi. Lengi hafði veður verið 'storma-
samt og gott var það ekki orðið enn. En Ei-
ríki Walkendorf hafði tekizt að sýna hirð-
inni í Búrgund fram á, að fráleitt væri að
láta konung bíða lengur.
Kristján konungur lét ganga helgigöngur
og lesa messur í öllum kirkjum, svo að brúð-
ur lians fengi góða ferð á sjónurn. Hann var
sjálfur með í helgigöngu ásamt prelátum
sínum og hirðmönnum, og þegar boð barst
um það skömmu síðar, að flotinn væri kom-
inn til Helsingjaeyrar, sendi liann tvo bisk-
upa og þrjá riddara Jrangað til að bjóða
drottninguna velkomna, og í öllum kirkjum
voru lesnar þakkarmessur.
Nú var farið að búa allt undir hátíðlega
innreið í Kaupmannahöfn, en daginn eftir
barst bréf frá Eiríki Walkendorf Jress efnis,
að drottningin hefði veikzt eftir sjóvolkið
og þyngdi með hverri stundu. Hún var svo
máttfarin, að það varð að bera hana frá
bryggjunni til hallar. Hún bjóst sjálf við
dauða sínum og bað guð þess eins, að sér
mætti auðnazt að líta eiginmann sinn, kon-
unginn, áður en hún skildi við. En innan í
Jressu bréfi var annað, Jrar senr erkibiskup-
inn sagði, að drottningin væri ekki einungis
jrjáð af sjúkdómi, lreldur líka af'sorg og
gremju af vissum ástæðum, sem hann þyrfti
ekki að taka fram. Jrví að hans náð mundi
renna grun í Jrær. Hanrt vildi því biðja kon-
ung að koma senr allra fyrst til Helsingja-
eyrar til að friða briiði sína og herramenn-
ina frá Búrgund, sem furðuðu sig á, að hann
skyidi ekki vera kominn þangað.
Hans náð reið til Sigbritar og skammaðist
sem óður væri. Hún þagði og lét hann ryðja
úr sér, en svo sagði lrún lronum, að ef drottn-
ingunni létti ekki til morguns, yrði hann að
fara til Helsingjaeyrar. Hann vildi ekki
hlusta á umvandanir hennar, heldur gekk
hann til Dyveke og var hjá henni fram eftir
öllu k\öldi: \ issu Jrað allir hirðmenn og að-
komugestir og hneyksluðust mjög á því.
Daginn eftir fréttist frá Helsingjaeyri, að
drottningin væri hressari og eftir nokkra
daga mundi hún geta haldið áfram og kom-
ið til Kaupmannahafnar á tilteknum tíma.
Konungur sagði Dyveke, að nti væri drottn-
ingin komin og mundi stíga á land við Hvít-
eyri; bað hann hana að fara eitthvað af bæ
á meðan, svo að hún þyrfti eigi að liafa skap-
raun af að horfa á komu hennar. En það tók
Dyveke ekki í mál.
„Nei,“ mælti hún; „eg vil sitja nppi á
brekkubrúninni og sjá yður heilsa drottn-
ingunni. Það gerir mér ekkert til, af því að
þér elskið mig. Mér fellur illa að drottning-