Nýjar kvöldvökur - 01.04.1947, Qupperneq 37

N. Kv.
DYVEKE
75
algerlega, en Dyveke dignaði ekki hið
minnsta, og Sigbrit lét aldrei gabbast a£
hæversku hans.
„Hvað hefur þú út á Torben að setja,
dúfan mín?“ spurði konungur. „Hann
kvartar um, að þú hafir liorn í síðu hans, og
þó hælir Jiann þér á livert reipi fyrir fegurð
og inannkosti.“
„Mér geðjast ekki að lionum,“ svaraði
hún og gat ekki tilgreint aðrar ástæður.
„Hafið gætur á þeim manni, yðar náð,“
mælti Sigbrit.
„Jæja,“ svaraði konungur, ,,eg verð að
liafa gætur á öllum, en eg veit ekki lietur en
að Torben sé einn af trúustu þjónum mín-
um.“
Einn dag, þegar ritarinn reið einn með
konungi frá Hvíteyri, Jierti hann upp liug-
ann og dróttaði því að Torben, að Jiann
Jiæri ástarliug til Dyveke. Konungur leit á
liann þeim augum, að liann Jiorði ekki að
segja meira og ekki að þagna. Hann fór að
stama og endurtók aðdróttun sína, en Jrað
liætti ekki um. Konungur stöðvaði lrestinn,
lagði liöndina á tauminn lijá Hans Faaborg
og gaf lionum slíka augnagotu, að lmén á
ritaragarminum fóru að skjálfa.
„Haltu nú á Jrér túlanum, Hans,“ mælti
konungur, „ef ekki á að fara illa fyrir þér.
Torlien er illa við þig; eg veit það vel og
hef einu sinni iborið blak af þér. En ef þú
segir nokktið ljótt um Dyveke; þá verður
þú hengdur.“
„Æ, yðar náð,“ stamaði Hans Faaborg.
,,Eg sagði ekkert ljótt um Dveke, því að það
er ekki hæ°t, lieldur um Torlien Oxe.“
„Þegiðu,“ sagði konungur; „annars slæ
eg Jiig. Enginn getur litið Dy.veke augum
án þess að fá þokka til Jiennar, og aldrei hef-
ur Torben dottið í Jiug að girnast ástmey
konungs síns.“
Svo setti hann sporana í liestinn og reið
áfram. Orð ritarans höfðu komið lionum í
vont skap; honum var þungt í liuga áður,
og það bætti ekki um, að Jiann hafði enn
ekki sagt Dyveke frá væntanlegu lirúðkaupi
sínu.
Svo langt var nú komið, að konungur
hafði sagt ráðherrum sínum og æðstu gæð-
ingurn frá ákvörðun sinni, og urðu Jieir all-
ir glaðir við. Ekkjudrottningin tárfelldi af
fögnuði og þakkaði Ove Bilde með lijart-
næmum orðum; en biskupinn liristi höt'uð-
ið.
„Þér eigið ekki að þakka mér, yðar náð,“
mælti ltann. „Sendið eftir Mogens Gjöe, og
Jrá fáið Jiér fréttir.“
Kristín drottning sendi eftir Mogens
Gjöe og lilustaði liissa á frásögn hans af
heimsókninni til Sigbritar. Hún spurði í
þaula, en lékk enga fullnægjandi vitneskju.
„Sigbrit Willums er undarleg kona,“
sagði hann, „og liyggari en nokkur önnur,
sem eg lief liitt, — betra að Jtafa hana með
sér en móti.“
„Hún er Jió móðir £rillunnar,“ mælti
drottningin stygglega, „og seldi dóttur sína
syni mínum fyrir gull og gersemar. Það er
alveg af og frá, að liún verði hér, Jiegar EJísa-
Jiet prinsessa kemur.“
,,Það held eg líka,“ svaraði Mogens Gjöe,
„en guð má vita, livernig úr því rætist. Um
gullið og gersemarnar, sem yðar náð minnt-
ist á, er Jiað að segja, að Sigbrit fær ekki
annað en það, sem hans náð gefur lienni til
framfæris.“
,,Það er eittlivað saman við iþað,“ sagði
drottningin.
En hvernig sem þetta var lagað, Jiá var
Jiað víst,’ að viðbúnaði til hjúskaparins mið-
aði áfram. Sent hafði verið boð til Austur-
ríkiskeisara og hann beðinn samþykkis, og
Jiau lioð borin aftur, að allt mundi það
komast í lag. Um haustið átti að bera málið
upp fyrir Jiöfðingjastefnunni í Vébjörgum,
veita nauðsynlegt fé til að senda viðhafnar-
mikla sendinefnd til Þýzkalands og Jiiðja
um Jiönd prinsessunnar á lögmætan liátt.
Til fararinnar var kjörinn herra Godske
Ahlefeldt Slésvíkurbiskup og Mogens Gjöe,
10*