Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Qupperneq 9

N. Kv.
EYGLÓ
83
dómur, sem ég hét sjálfri mér að spyrjast
aldrei neitt fyrir um.
Skömmu eftir að Guðrún fór til skólans,
kom bóndi að bæ, sem ég var þá stödd á.
Hann átti heima á næsta bæ við Tóftir, og
sást þangað nokkuð víða að úr landareign
hans, en þó talsverður spölur á milli. Hann
sagði frá því, að um nokkurn tíma sumars-
ins hefðu verið menn á Tóftum, en ekki
vissi hann, hvort það var útlent eða innlent
fólk, venjulegast aðeins karlmaður og kven-
maður, en þó sá hann stundum álengdar, að
þær voru tvær. Einu sinni gerði liann sér
ferð þangað. Þá voru þau aðeins tvö. Þau
voru fremur lagleg og vel búin, en hvernig
sem hann reyndi að fá þau til að tala, svör-
uðu þau engu orði, en maðurinn var að
mála myndir, og stúlkan eitthvað þess liátt-
ar líka, en svo hvarf það l’rá Tóftum svo, að
hann vissi ekkert, hvert það fór. Fólkið á
bænum taldi víst, að þetta hefðu verið út-
lendingar, en ég þagði aðeins og vissi þó
vel, að þetta var maðurinn, sem kom lieim
með Guðrúnu danskvöldið góða, og með
sanni var ég búin að frétta, að hún kom það
kvöld aldrei til dansleiksins, en ég sagði, að
hún hefði ekki nennt því og verið heima,
og því var trúað.
Ungu hjónin voru komin. Guðrún var
dálítið þreytt eftir ferðina, en glöð og hress
í anda. Jón, maður hennar, var ekki fríður
maður, en stillilegur og drengilegur. Augu
hans lýstu innilegri blíðu, er hann leit á
Guðrúnu eða talaði við hana. Og það leit.
svo út, sem hún væri sæl við sambúð hans.
Hann var aðeins einn dag á Bóli. Ég var
viðstödd, er þau kvöddust, og sú kveðja var
rnjög innileg. Mamma Guðrúnar bað mig
að ætla sér mánaðartíma frá jjví hún legðist
og þangað til hún væri orðin aftur frísk og
lofaði ég því. Þegar Guðrún lágðist á sæng,
var ég sótt urn leið og ljósmóðirin. Fæðingin
gekk vel, og ljósmóðirin lagði myndarlegt
stúlktibarn á arrna mína meðan hún sinnti
móðurinni. Ég hálfhrökk við. Á mig störðu
augun fögru, sem ég hafði aðeins einu sinni
séð, en aldrei getað gleymt; aðeins voru
jjessi eins og dálítið undrandi, og sólskinið
var ekki eins rnikið í Jreim. Ég hafði oft ver-
ið með ljósmæðrum áður við barnsburð og
venjulegast, meðan mæðurnar voru að
hressast, beðin að sjá um barnið með þeim,
en Guðrún lét ekkert Jjess háttar í Ijós. En
Jregar Ijósmóðirin sýndi henni barnið eftir
laugunina, komu tár í augu hennar, en svo
brosti hún lilýtt. Foreldrar hennar sendu
bréf til Jóns, eftir beiðni hans, sama daginn
og fjölgaði, og rnánuði seinna komu Jjeir
presturinn og Jón, og var Jjá allt undirbúið
skírn litlu stúlkunnar. Jón var glaður í
bragði og innilegur, og Jjegar hún sýndi
honum barnið og spurði: ,,Er hún ekki
falleg?“ þá brosti iiann hýrlega og sagði:
„Hún er indæl,“ um leið og hann snerti
enni hennar með vörunum. En Jjví veitti ég
atltygli, að hann leit aldrei á Guðrúnu með-
an á skírninni stóð. Telpan var skírð Eygló.
Þegar athöfninni var lokið, sagði prestur:
„Þetta er fallegt nafn og vel til fundið á
svona frítt barn, það er eins fátítt og föður-
nafnið er algengt. Mér er farið að dauðleið-
ast það nafn.“ „Mér linnst það gott,“ sagði
Jón brosandi, „ekki er það langt, Jjað er
kostur á því.“
Guðrún kom með barnið inn í litla hús-
ið, sem ég svaf í, og hafði setzt Jjar innan við
opnar dyrnar, og ég hvíslaði að henni:
„Hún er ekki Jónsdóttir.“ Guðrún hélt
áfram og lagði barnið í rúmið. Svo sneri
hún sér að mér brosandi og hvíslaði jafn-
lágt: „Nei, hún er Hjálmarsdóttir.“
Svo liðu 12 ár Jjannig, að ég sá ekki Guð-
rúnu, en við skrifuðumst á, venjulega
tvisvar á ári. Þau hjónin voru búin að eign-
ast 2 dætur, og hétu Jjær móðurnafni henn-
ar og systurnafni hans. Hún sagði nrér, að
þær væru allar efnilegar, og alltaf var Eygló
jafnfalleg. En það skildi ég glöggt af bréf-
unr hennar, að allar nutu Jjær sama ástríkis
föðurins.