Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Side 10

84
EYGLO
N. Kv.
En svo kom bréí, er byrjaði þannig: „Ey-
gló er dáin.“ Hún liafði veikzt snögglega og
leoið skamman tíma, en allar iækninaratil-
raunir reyndust árangurslausar. „Ég held
ég hefði ekki lifað það af, ef Jón hefði ekki
styrkt mig með tryggð sinni og hinni óbifan-
legu staðfestu og umhyggju." Mér varð bylt
við og samhryggðist Guðrúnu innilega.
Datt mér þá í hug, að skeð gæti, að hún
hefði ánægju af því að sjá mig, og bjó mig
því undir það, sem ég hafði sjaldan gert um
ævina og aldrei síðan ég var ung, að fara í
langferð. Heimilið var orðið tómlegt fyrir
mig, því að hjónin, er ég liafði átt svo lengi
heima hjá, voru bæði dáin, og þó að börn
þeirra væru húsráðendur og væru mér góð,
undi ég þar ekki eins vel og áður. Ég tók
saman allt dót mitt tií geymslu, ieigði mér
hest og mann til fylgdar fyrir seinustu aur-
ana, sem ég átti, og lagði af stað. Það gekk
nokkur tími í þetta fyrir mér, svo að það
var liðinn meir en hálfur mánuður frá
dauða Eyglóar, þegar ég seinni part dags
kom að bæ Guðrúnar. Það vildi svo til, að
hún kom sjálf til dyra. Hún tók mér mjög
vei og bað mig innilega velkomna. Mér
fannst hún lítið breytt. Þó var einhver festu-
leg ró komin yfir svipinn, en minna bar á
glettnisdráttunum en áður var. Bygging
var allgóð, rúmleg baðstofa og tvö hús í öðr-
urn enda hennar; hún opnaði aðrar dyrn-
ar: „Hérna áttu að vera meðan þú dvelur
hjá mér, því að einhverjar nætur dvelur þú
þó lijá mér. Annars hef ég lítið gengið urn
þetta herbergi síðustu tíma.“ Hún vatt sér
fram fyrir og opnaði hinar dyrnar. „Viltu
korna út, Jón minn, og segja manninum,
livað liægt er að gera við hestana? Hún Sig-
ríður vinkona mín er komin og ætlar að
vera þó fyrst og fremst í nótt.“ „Það er
gott,“ svaraði hann þýðlega, og óðar var
hann kominn í dyrnar og heilsaði mér jafn
innilega og hún. Mér fannst hann liefði lát-
ið meira ásjá en hún, enda hafði ég heyrt
það, einlivers staðar á leiðinni, að hann
hefði tekið sér missi barnsins mjög nærri.
Við gestirnir borðuðum mat með hjónun-
um um kvöldið, og enginn minntist á ann-
að en almenn efni. Líka sá ég dætur hjón-
anna. Þær voru efnilegar og laglegar, en
hvorug þeirra liafði hin fögru augu Eygló-
ar, en mér leizt vel á þær. Það var settur
bekkur inn í herbergi Eyglóar, og ég svaf
þar um nóttina. Guðrún sat æði lengi hjá
mér, þegar ég var háttuð, og spurði mig
margs úr sveitinni okkar, en hvorug okkar
minntist neitt á Eygló. Ég fór seint á fætur
morguninn eftir, og það var komið undir
liádegi, þegar ég kom út. Fylgdarmaðurinn
var farinn og hafði kvatt mig í rúminu.
Guðrún hafði komið inn til mín, en nrt var
ég ein. Ég gekk upp á lítinn hól og sá þá, að
kirkjan stóð, mátti lieita, örskammt burtu,
og bærinn, sem lienni tilheyrði, hinum még-
in við kirkjugarðinn. Ég gat vel greint
minnismerki, krossa og stöpla í honum.
Þegar ég kom heim á lilaðið, kom Guðrún
á móti mér og brosti glaðiega. „Ég hélt þú
værir strokin frá mér, en við erum iteppnar
með veðrið, því að mig langar í stutta úti-
göngu með þér. Það er alltaf gott að nota
fæturna. Ég ætla að ganga með þér eftir
matinn til kirkjugarðsins.“ „Það þykir mér
vænt um,“ svaraði é°\
Meðan Guðrún var að matarstörfum
frammi í bænum, vorum við Jón ein inni.
Hann spurði mig ýmislegs úr sveit minni,
en svo varð þögn. Þá stóð hann upp og rétti
mér hendina hálffeimnislega. „Ég þakka
þér kærlega fyrir það að heimsækja Guð-
rúnu, það liafa fáar þær konur gert, er telja
sig þó vinkonur hennar. Ég liélt þó að öll-
um, sem kynntust Eygló, mætti vera það
ljóst, hvílíkur harmur það er móður að
rnissa svo elskulegt barn.“ Ég sleppti liönd
hans. „Það er ékkert að þakka, en gæti koma
mín orðið ykkur til ánægju, væri mér það
sönn gleði.“ Hann brá hönd fyrir augu og
hélt henni þar kyrri. „Mér finnst stundum,
að ég hafi svo lítið getað létt Guðrúnu þessa