Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Qupperneq 16

90
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
hann við og glotti ísmeygilega. „Nú gel ég
honum aftur hnappana, en í launa skyni
verður hann svo að segja mér, hvar prestur-
inn geymir silfurbikar kirkjunnar og
oblátudósir.“
,,Það læt ég nti vera,“ mælti Tange, „því
að mér er það alls ekki kunnugt."
„Jæja þá,“ mælti Manheimer kæruleysis-
lega. „Þá er útrætt um það. Hann býr þá
yfir leyndarmáli sínu, og ég held vinning
mínum.“
Að svo rnæltu lagði hann risalófa sinn yfir
hnappana, sem Tange einblíndi á í sífellu.
„Ég get svarið, að ég veit það ekki,“ sagði
kapelláninn í bænarróm.
„Því trúi ég vel,“ mælti höfuðsmaðurinn
stuttur í spuna, ,,en veit hann þá, hvað ég
ætla að sverja? Það er, að í fyrramálið skulu
allir hnapparnir hans labba ofan til gömlu
matmóður hans gegn sama verði, sem ég
fékk fyrir þá fyrri.“
„Nei, í guðanna bænum!“ hvíslaði Tange
í bænarróm og teygði hendurnar í áttina til
höfuðsmannsins.
„Hvar er þá silfurkaleikurinn geymdur?“
„Æ, Jesús minn góður! Ég hef unnið þess
dýran eið að nefna það aldrei við nokkurn
lifandi mann.“
„Hann getur sagt það ofninum þarna, þá
rýfur hann ekki eið sinn.“
„Ég þori það ekki; æ, ég sárbæni yður,
höfuðsmaður.“
„Heldur hann ekki, að kerlingin muni
gefa mér ort fyrir hvern hnappanna?“
spurði Manheimer og fágaði einn þeirra á
ermi sinni og hélt honum síðan uppi á nróti
ljósinu.
„Æ, mig auman," stundi kapelláninn.
„Ætli það sé orðið of seint í kvöld að
finna kerlingarskrukkuna? Ég held ég verði
að reyna strax, svo að hún fái vinninginn
glóðvolgan.“
Tange kófsvitnaði. Hann átti í hörðu
hugarstríði, vatt hendur sínar yfir höfði
sér og tautaði þurrum vörum einhver bæn-
arorð til höfuðsmannsins.
„Vill hann ekki bíða, þangað til ég kem
aftur?“ sagði Manheimer og þóttist ekki sjá,
hvað hinum liði. „Ég býst ekki við, að það
standi lengi á verzlunarviðskiptum okkar
niðri.“
Að svo nræltu stóð hann upp og bjóst til
að fara. Tange þreit snöggt í handlegg hans.
„Þér megið ekki fara,“ livíslaði hann hás-
um rórni.
„Og hvers vegna ekki, vinur sæll?“ spurði
Manheimer hlæjandi.
„Þér rnunduð steypa mér í glötun með
því.“
„Jæja, er jjað nú frambærileg ástæða,“
svaraði höfuðsmaðurinn hlæjandi og ýtti
kapelláninum frá sér.
„Æ, Guð minn góður! Er mér þá engin
björgunar von?“
„Hann getur sjálfur bjargað sér,“ mælti
Manheimer og leit við í dyrunum.
„Gott og vel,‘ ‘sagði Tange allt í einu,
„það skal ég líka gera. Þér skuluð fá að vita,
hvar munirnir eru geymdir.“
Yfirlýsing Jiessi kom svo óvænt og ákveð-
in, að Manheimer virti kapelláninn fyrir
sér um hríð og mælti síðan:
„Guð náði prestinn, ef hann reynir að
leika á mig!“
„Það dettur mér ekki í hug, ég veit um
mann, sem trúað er fyrir gripum þessum.“
„Hver er það?“
„Grafarinn. Og nú fer ég til hans.“
„Ágætt!“ mælti höfuðsmaðurinn og
kinkaði kolli ánægjulega. Hérna eru Jaá
hnapparnir hans, og nú halla ég mér út af á
legubekkinn, Jrangað til hann kemur aftur.“
Að svo mæltu tæmdi Manheimer ínjaðar-
kolluna og velti sér niður á bekkinn. Tange
tók hatt sinn og frakka og flýtti sér burt.
XIII. Felustaður kirkjubikaranna.
Nú var nálega klukkustund liðin, siðan
Tange fór á brott. Hljótt var í herbergi