Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Qupperneq 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
61
»Ef þjer ekki sleppið mjer, þá sæki jeg
svipuna.*
»Ha, ha, hæ! Svipuna!* æpti hún. »Hvað
kemur svipan Englandsdrotningu við? Ó! ó!
þessir karlmenn! Kossar og svipuhögg! Svipu-
högg og kossar!! Farið þjer burtu, þjer eruð
ekki vinur minn.«
Hún rak upp hryllingslegan hlátur og þaut
brott.
Jeg hraðaði mjer nú eftir Percy og gegnum
næsta sjúkravarðarherbergi, er var mannlaust
eins og hið fyrra.
Svo komum við inn í þriðju svefnstofuna,
er var minst. Voru þar aðeins fjögur rúm.
Ljósið var í þann veginn að deyja á lampan-
um, sem hjekk þar inni, en um leið og við
opnuðum dyrnar, sáum við þrjá stóla, er voru
hver hjá öðrum, og sátu á þeim þrjár verur í
hvítum náttkjólum.
Um leið og við komum inn, ráku þær upp
hvelt óp og flýðu svo hratt sem þeim var unt
upp í rúmin. Við gengum hratt í gegnum
herbergið, og vorum nær því komnir að dyr-
unum, sem við ætluðum út um, þegar að
fjórða stúlkan, sem kyr hafði verið í rúmi
sínu, sem stóð við dyrnar, greip alt í einu í
yfirhöfn Percy og kipti honum að rúminu til
sin. Atakið var svo snögt, að hann misti hatt-
inn, Jeg gekk óðara þar að, og tók hattinn
upp um leið og jeg mælti:
»Tefjið eigi fyrir okkur; við þurfum að hraða
okkur.«
»Purfið þess, já, einmitt það,« svaraði meyj-
an hlæjandi, og kinkaði hinu fagra höfði sínu.
Hún var undrafögur, með afarmikið glóbjart
hár.
»Allir sem koma til okkar, þurfa að flýta
sjer,« hjelt hún áfram. »Vilja fara óðara burtu.
Verið þið kyrrir, ykkur liggur ekkert á, hjer er
svo fagurt og svo gott að vera hjá okkur. Ó,
nei, farið þið ekki. Sjáið þið. Parna er Betty,
og þetta er Mary, og þetta Emmy, sjáið þið
þær, og jeg er Karólína, vesalings Karólína.
Ó! Jeg hefi aldrei átt elskhuga, ekkert augna-
blik, aldrei. Ó! ó! Verið þið hjerna kyrrir.
Jeg hefi aldrei kynst ástinni, aldrei átt elsk-
huga!«
»Pað er mjög leiðinlegt,« svaraöi jeg. »En
við megum til að fara . . . Sleptu yfirhöfn-
inni, Karólína! «
»Hvert ætlið þjer?« Ætlið þjer til hennar?
— bíður hún yðar í nótt? Ó! hvað það
hlýtur að vera unaðslegt. Jeg hefi beðið lengi,
Segið mjer hvar hún er? Jeg er afbrýðissöm.
Fyrst að jeg er ekki hamingjusöm, þarf hún
ekki að vera það . . . Ó! Ó! Karólína á bágt,«
stundi hún og huldi hið fagra andlit sitt f
höndum sjer og glóbjartir lokkarnir liðuðust
um háls og herðar. En hún hjelt ennþá fast
í yfirhöfnina.
Jeg reyndi að rífa yfirhöfnina úr höndum
hennar með valdi, en árangurslaust.
En alt í einu stökk hún fram úr rúminu,
fram á gólfið og vafði nöktum örmunum um
mig um leið og hún þrýsti mjer svo fast að
sjer, að jeg gat tæplega náð andanum. — Jeg
veit ekki hvernig við hefðum losnað við hana,
hefði ekki Betty — svarta Betty, söngmærin,
— risið upp í hvílu sinni og hrópað:
»Sleptu honum Karólína! Petta er læknirinn.*
»Læknirinn! — altaf er það læknirinn og
enginn annar, sem kemur,« stundi hún og gaf
mig lausan.
Við Percy flýftum okkur burt úr herberginu,
og gegnum þriðja sjúkravarðar herbergið, þar
svaf kona með barn sitt.
í fjórðu svefnstofunni hiltum við frú Chapp-
ert, sem var að reyna að koma vitfirtri stúlku,
er hafði æði, í rúmið.
Frú Chappert bað mig, þegar hún sá mig.
að hjálpa sjer til að koma henni í »spenni-
treyjuna«. Við reyndum bæði, en rjeðum ekk-
ert við hana. Pá gekk Percy að, og með
snöggu átaki hafði hann fært vitfirtu stúlkuna
í »treyjuna«-, áður en hún sjálf vissi vel hvað
gerst hafði. Ef ir það, að hún var vel bund-
in, varð hún rólegri, og við Percy gengum
brott.
Brátt komum við inn í síðustu svefnstofuna,
sem við þurftum að ganga í gegnum.