Nýjar kvöldvökur - 01.04.1924, Side 18
64
NÝJAR KVÓLDVÖKUR.
hann að frumlegasta og einna mest Iesna skáldi
Dana. En oflof hefir að margra áliti verið bor-
ið á hann, því að svo virðist, sem stíll hans
og mál sje of vandað, heflaö og þrungið, svo
að það verði skrúðbúningur utan um lítið eða
ekkert. En þar sem hinn athuguli, hlustandi og
Ijóðræni sálarfræðingur hefir yfirhöndina — en
eigi vandvirkni smiðurinn, sem er að búa til
fagra umgerð — þar er snildin ótvíræð.
Andi og formblær J. P. Jacobsens hefir haft
afarmikil og víðtæk áhrif á skáldskap yngri
skálda Dana.
Eftir þennan einkennilega snilling hafa N.Kv.
f XH. árg. birt smásöguna: »Par skyldu hafa
verið rósir.«
Hið þjóðkunna kvæði í þýðingu H. Hafsteins
íResj bera menn sár« er einnig eftir Jakobsen
og er gott dæmi skáldskapar hans.
S k r í 11 u r.
Stefán hjet maður, er bjó á Bringu í Munkaþverár-
sókn. Helga hjet kona hans og hafði áður verið
vinnukona á Hrafnagili. Svo er sagt, að þegar hann
leitaði ráðahags við hana, kallaði hann hana á ein-
mæli út fyrir bæjarvegg, en vafðist þá svo tunga um
tönn, að hann kom engu orði upp; Ioksins fór Helgu
að leiðast þetta þóf og spurði: »Nú hvern skollann
viltu mjer, Stefán? Viltu eiga mig, eðahvað?« »Já,
það var nú eiginlega það, Helga mín,« svaraði hann
— og þar með var alt klappað og klárt.
Einu sinni kom maður að bæ til að biðja sjer
stúlku, og svo vildi til, að hún var fyrir í bæjar-
dyrunum og var að mala korn. Hann heilsar henni
og segir: *Nú er jeg kominn til að biðja þín, Ouð-
rún.« Hann rjettir þá fram hendina og segir: »Hjerna
eru 3 krónur handa þjer. En máske þjer þyki jeg
of lítilfjörlegur handa þjer. Mjer stendur þá á sama.
Og vertu nú sæl.« Og þar með sneri hann á burtu,
áður en hún svaraði nokkru bónorðinu.
Magnús Elíasson hjet trjesmiður, er eitt sinn bjó
á Akureyri. Hann 'þóíti nokkuð montinn og leit
itórt á sig,'og var sjerlegur í lund. Kona hans hjet
Salbjörg. Sagt er að hann hafi. beðið hennar á
þessa leið ; »Jeg er nú kominn hingað, góðin mín>
þess erindis að spyrja þig, hvort þú mundir geta
innfundið þig í?því innsigti, að vilja inntroða með
mjer, heilagan ektaskap?* — _ Daginn, sem Magn-
ús gifti sig, kom ógurlegur hriðarbylur, en stóð
skamma stund; um það var þetta kveðið.
Oiftist vel á Kjalars kvon
kærleiksþeli búinn;
mætti jeli móti von
Magnús Elíasarson.
Þórsteinn faðir Jóns prests í Reykjahlíð við Mý-
vatn var talinn ríkismaður; átti hann jörðina, stór-
mikið bú og mikla peninga, sem sagt var að hann
hafi geymt i altarinu í kirkjunni. En framan á alt-
arinu stóðu þessi orð: »Hjer er Kristur.« Vinnu-
maður Þorsteins hnuplaði peningunum úr altarinu,
en skrifaði um leið með krít neðan við áletrunina:
»Hann er upprisinn og er ekki hjer « Skriftin þekt-
ist og af því komst upp, að vinnumaðurinn var
þjófurinn.
Kerling nokkur guðrækin las bænir sínar á hverju
kvöldi, en hætti oft við að bæta inn í ýmsu, sem
fyrir augu og eyru bar. Einu sinni varð bænalest-
urinn á þessa leið:
»Hef jeg mig nú í hvílu mín, — fallegar hættir
verða hjer í hvöld — himnafaðir að vanda — marg-
an skell fær þessi hurð — yfir mjer lýsi ásján þín
(þá klóraði köttur í skjáinn) — þar reif hann nú
skjáinn, djöfullinn þessi — ei lát mjer satan granda,
— komdu hjerna, Jói minn, nú er mál að hátta —«
Varð svo ekki meira af bænalestri kerlingar í það
sinn.
Kona nokkur öldruð vakti pilt einn morgun til
smalamensku með þessum orðum: »Signdu þig nú,
hróið mitt, og kaliaðu á hann Kjamma.«
Stefán frá Rringu þótti ekki sjerlega vel að sjer í
kristindóminum undir fermingu. Einu sinni spurði
sjera Jón í Möðrufelli hann á kirkjugólfi: »Hvarvar
lögmálið gefið út?« Stefáni varð óhægt um svarið,
en sonur sjera Jóns, sem sat við hliðina á honum,
kom honum til hjálpar og hvíslaði að honum hverju
hann skyldi svara. Svaraði þá Stefán svo hátt, að
heyrðist um alla kirkjuna: »Á fjallinu fyrir ofan
Bringu.«
Hjónum nokkrum kom heldur illa saman. Þauætl-
uðu eitt sinn til sakramentis, og eftir gamalli sið-
venju, áður en þau lögðu af stað, bað konan mann
sinn fyrirgefningar á öllum afbrotum sínum við hann;
en hann svaraði: »Nei, ekki verður neitt af því í
þetta sinn.« »Þú ræður því þá,« mælti hún, »Ouð
fyrirgefur rnjer samt.« -Jæja, þið um það,« svaraði
bóndi.