Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Side 14

140
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
— Jeg fer að þreyfa fyrir mjer og einhver
undarleg hræðsla liggur á mjer eins og farg
— — jeg hefi nu engar þjáningar, en eilthvað
verra, sem kvelur mig — jeg get ekki lýst
þeirri tilfinningu. Jeg er að deyja — — deyja!
Jeg er að klifa á þessu mjer til hugarljettis —
bráðum verð jeg heyrnarlaus, sjónlaus og með-
vitundarlaus — hvers vegna er þá þögnin í
kringum mig rofin af þessum hávaða? —
eg fer að hlusta og heyri greinilega ofsalegar
raddir, sem svo yfirgnæfast af gný, líkt eins og
reiðardunur í fjarska. Móðir mín stendur nú
nær mjer — hún rjettir fram höndina og ætl-
ar að taka í höndina á mjer! — — — — —
við hana! Jeg heyri rödd hennar — hún tal-
ar greinilega og hlær, þó að mjer heyrist það
eins og grálur: »Komdu, Síbyl! Pú, barn, sem
jeg fæddi í þennan heim, komdu og findu
elskhuga þinn! Komdu og sjáðu, hverjum
þú hefir heitið trú þinni! Rú, ungmær, sem
jeg ól, snú þú aftur til þess staðar, sem þú
komst frá!« Jeg spyrnist enn þá við og stari
skjáifandi inn í myrkrið — og nú umlykja
mig vængir — eldrauðir vængir! Þeir fylla
alt upp — þeir eru alt í kringum mig — þeir
hrinda mjer áfram — þeir þjóta fram hjá mjer
og þyrlast í kringum mig — þeir stinga mig
eins og örvadrífa, eins og hagljel. — — —
Ó, drottinn minn! Jeg ætla að skrifa
méðan jeg get. Jeg æ la enn þá að reyna að
halda mjer i þráðinn, sem bindur mig við
jörðina — gefið mjer frest — svolítinn frest
áður en jeg hverf inn í myrkrin og eldhafið
— látið mig segja svart á hvítu og öðrum til
góðs hinn hræðilega sannleika, eins og jeg sje
hann nú: Dauðinn er ekki til! Enginn dauði,
alls enginn! — Jeg get ekki dáið. Aðeins skil-
ið við þennan líkama, skilið við hann ögn fyr-
ir ögn með óumræðileguin kvölum, en jeg
dey ekki — nýtt líf tekur við — Iangt og
óendanlegt. — — — Jeg sje nýjan heim,
krökkan af dimmleitum verum, ekki nema hálf-
sköpuðum — þær svífa til mín og benda
mjer. Jeg hefi fulla meðvitund — jeg heyri,
hugsa og skynja — dauðinn er aðeins draum-
ur mannkynsins — hugsvalandi ímyndun þess.
Hann á sjer ekki stað í raun og veru. í al-
heiminum er eingöngu líf. Ó, hvað það er
hræðilegt! — Jeg get ekki dáið! Jeg get
naumast dregið andann í mínum jarðneska lík-
ama. Penninn, sem jeg held á, skrifar öllu
fremur sjálfkrafa en að skjálfandi hönd mín
stýri honum — en þessar þjáningar eru fæð-
ingarhríðir — það eru ekki dauðateygjur. Jeg
spyrni við fótum — jeg verst af öllum lífs-
og sálarkröftum að hrapa ofan í hyldýpið, sem
jeg sje framundan mjet — en móðir mín dreg-
ur mig með sjer — jeg get ekki losað nv'g
Látið mig skrifa, halda áfram að skrifa með
þessari helstirðu hendi — — eitt augnablik
enn þá, þú óltalegi guð! Eitt augnablik enn
þá, til að skrifa sannleikann — hinn hræðilega
sannleika um dauðann, en lífið, sem mennirnir
þekkja ekki, er hinn stærsti leyndardómur hans.
Jeg er lifandi! Nýtt og voldugt lífsafl fer um
mig, þó að hinn jarðneski líkami minn sje
næstum dauður. Aðeins fara um hann smá-
kippir og drættir — og jeg, sem er fyrir utan
hann og dvel ekki lengur í honutn — jeg
neyði deyjandi hönd hans til þess að skrifa
þessi seinustu kveðjuorð: Jeg erlifandi.
Mjer til örvæntingar og skelfingar, til iðrunar
og sorgar, er jeg lifandi. En hvílíkt ósegjan-
legt böl er þetta nýja líf! Og verst er þó
af öllu, að guð, sem jeg efaðist um, guð, sem
mjer var kent að afneita, þessi smánaði og
hæddi guð — h a n n e r t i I! Og jeg hefði
gelað fundið hann, ef jeg hefði viljað — það
neyðist jeg nú til að vita um leið og jeg hverf
hjeðan — ótal kveinandi raddir hrópa það til
mín! — En það er of seint — — of seint!
Hinir eldrauðu vængir s'á mig harðara — hin-
ar undarlegu, hálfsköpuðu verur umkringja mig
og hrinda mjer áfram — — inn í myrkrið —
inn í storm og bál! — — — — — — —
Gerðu mjer enn þá greiða, dauða hönd, áður
en jeg hverf hjeðan — mín hrelda sál verður
að neyða þig til að skrifa um þessa óumræði-