Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Qupperneq 24

150
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
jeg strax af stað til Lundúna og kom brjefinu
sjálfur til skila.
Átjándi kafli.
Við O’Brian hækkum í tigninni.
Jeg hitti föðurbróður minn.
Nokkrum dögum síðar fjekk jeg brjef frá
ritara æðsta flotaforingjans. Var mjer þar til-
kynt, að útnefning mín hefði verið afhent á
skrifstofu hans fyrir nokkrum dögum. Jeg þarf
varla að taka það fram, að jeg var ekki seinn
á mjer að þjóta til skrifstofnnnar og sækja
þetta langþráða skjal og meðan jeg greiddi
ritaranum stimpilgjaldið, leyfði jeg mjer, svo
sem eins og af tilviljun, að spyrja, hvort hann
vissi nokkuð um heimilisfang O’Brians undir-
foringja.
»Ónei, en jeg vildi feginn fá að vita hvar
hann á heima, því hann hefir verið útnefndur
til kapteins.«
Mjer lá við að stökkva í Ioft upp af gleði
við þessi góðu tíðindi. Jeg Ijet ritarann fá ut-
anskrift O’Brians og þaut svo út úr skrifstof-
unni, og sneri samstundis heimleiðis.
En þegar heim kom, var þar alt á tjá og
tundri og sátu þar allir i sorgum. Móðir mín
hafði skyndilega orðið afskaplega veik. Læknar,
lyfsalar og hjúkrunarkonur þvældust livað fyrir
öðru, faðir minn var í afar æstu skapi og
elsku systir mín grjet beiskum tárum. Og
hvernig sem að var farið og hvað sem til
brags var tekið, þá andaðist móðir mín að
kvöldi næsta dags. Jeg ætla mjer ekki þá dul,
að lýsa allri þeirri sorg og eymd, er dauði
móður minnar hafði í för nieð sjer. Jeg læt
þá um það að geta sjer til um þetía, er líkt
hafa reynt. Jeg reyndi eftir bestu getu að
hugga systur mína. Svona leið og beið. Sorgin
breyttist í þögular, sárklökkvar minningar og
strax er O’Brian hafði fengið brjef mitt, þar
sem jeg tilkynti honum lát móður minnar,
hraðaði hann sjer á minn fund til þess að
reyna að Ijetta af okkur sorginni, svo sem í
hans valdi slæði. Hann var altaf sami tryggi
vinurinn. Við ráðguðumst lengi um það, á
hvern hátt við fljótast gætum fengið atvinnu
á flotanum, svo sem slöðu okkar hæfði. Rví
það var ekki æfinlega hlaupið að því, og ekki
ætíð nægilegt að sýna þeim háu he.rrum út-
nefningarskjölin. O’Briar. langaði mjög til að
komast aftur á skipsfjöl, og svipað var ástalt
um mig, þótt mjer hálfpartinn þætti sárt að
skiija við systur mína, en skaplyndi föður míns
var þann veg nú, eftir lát móður minnar, að
það bar enn þá meira á þunglyndi hans og
svo var hann afundinn við mig, að helst Ieit
út fyrir, að honum væri skapraun í að hafa
mig nálægt sjer. Urðum við systkinin því ásátt
um það, að best væri að jeg reyndi á ný að
fá mjer skiprúm. Ressu var O’Brian líka sam-
þykkur, því altaf vorum við öll þrjú í ráðum
þessum.
»Mjer finst jeg ráði mikið betur yfir skap-
lyndi föður okkar, þegar þú ert hvergi nærri,«
sagði systir mín. »Og þó mjer þyki sárara að
skilja við þig en jeg fæ með orðum lýst, þá
vil jeg þó Ieggja það á mig vegna pabba. Það
væri því best að þú færir hið fyrsta og reynd-
ir að koma þjer í skiprúm.«
*Pjer talið eins og sönn kvenhetja — og
það eruð þjer í sannleika, þrátt fyrir blíðan
svipinn og bljúg augun. En með hverjum
hætti gætum við best náð þessurn tilgangi
okkar? Fengi jeg skip til umráða, þyrftir þú
auðvitað engu að kvíða, því þá tæki jeg þig
fyrir undirforingja. En það er ekki auðhlaupið
að þessu. Heldurðu að nokkur leið væri að
því, að fá gamla manninn í Eagle Park til að
útvega okkur p!áss?«
»Að minsta kosti ætla jeg að reyna það,«
svaraði jeg. »Viðtökurnar verða aldrei verri
en það, að jeg verð rekinn út.«
Og daginn eftir lagði jeg snemma af stað
og kom utn 11 leytið heim á búgarðinn. Jeg
kvaddi til dyra; þær voru opnaðar og jeg varð
var við eitthyert seinlæti og uppgerðarsvip á