Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Qupperneq 27

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
153
þeirri skoðun,« svaraði jeg. Hún hnipraði s:g
út í horn og hjelt í raun og veru, að O’Brian
vaeri ekki tneð öllum mjalla.
O’Brian stóð nú upp og gekk til Helenu
og bað hana með mörgum fögrum orðum og
riddaralegri kurteisi að fyrirgefa sjer þessa
unggæðislegu framkornu, og fullvissaði hana um,
að hann hefði ekki við sig ráðið af gleði yfir
hepni sinni og þakklálssemi við in:g, sem
hann ætti í rauriinni alt þetta að þakka.
Helena rjetti honum brosandi hönd sína og
leiddust þau svo að legubekknum, þar setn við
settumst svo öll til að skeggræða og bolla-
leggja um framtíðina.
»Jeg hefi nú afráðið, hvernig við skulum
haga þessu,« sagði O’Brian. »Jeg fer nú fyist
til Portsmouth til að taka við skipinu, svo fæ
jeg mjer hálísmánaðar leyfi og fer heim til
írlands til að vita, hvernig líður heima og
hvað sjera M’Grath hefir afrekað. Við skulum
því gera okkur glatt kvö'd, Pjetur minn, því
þótt við tveir sjáumst aftur eftir stundarbil, þá
geta mörg ár liðið svo, að við gleðjum okkur
saman öll þrjú — já, meira að segja getur
svo farið, að okkur auðnist aldrei aftur sú
hamingja.«
Systir mín varð hnuggin við þessi orð
Ö’Brians, og jeg sá tár glifra í augum hennar.
En eftir stundarkorn vorum við öll orðin glöð
og kát og skemtum okkur eftir föngum.
Snemma morguninn eftir lagði O’Brian af
stað. Meðan við sátum við morgunverðinn,
barst föður mínum brjef frá bróður sínum,
þar sem hann ofur þurlega tilkynti andlát
Privilege lávarðar, sem hafði orðið bráðkvadd-
ur þá um nóttina. Skyldi greftrun fram fara
á áttunda degi og átti þá að opna og gera
heyrin kunna eríðaskrá hins látna. Er faðir
minn hafði lesið brjefið, stóð hann upp frá
borðinu og lokaði sig inni á skrifstofu sinní,
en við Helena gengutn út í garðinn og rædd-
um þar vonir okkar og framtíðarmál.
3. bók.
Fyrsti kafli.
Jarðarför. Vonbrigði. Herför til
Vestur-Indía.
Átta dögum síðar fylgdist jeg með föður
mínum til Eagle Park til að fylgja til grafar
Privilege lávarði. Okkur var vísað inn í her-
bergi, þar sem líkkisfan hafði staðið undan-
fatna daga. Var herbergið tjaldað svörtu. Kist-
an var feikna skrautleg. Alstaðar blöktu fjaðra-
knippi og fjöldi vaxljósa var til og frá. Hafði
alt þetta djúp áhrif á flesta, er inn komu. Jeg
hallaðist fram á grindurnar, er voru utan um
pall þann, er kistan stóð á og rendi huganum
yfir alt, sem mín og hins látna hafði á milli
farið, og helst við það, er hann hafði kallað
»drenginn sinn« og verið vingjarnlegur í við-
móti. Að líkindum hefði hann, ef föðurkróðir
minn hefði eigi eignast þenna dreng, látist í
örmum mínum, og kastað á mig allri ást sinni
og von um viöhald ættarinnar. Mjer fiaug í
hug, hve hjegómleg öll þessi viðhöfn var, sem
nú var verið að sýna honum látnum, og hvort
hún muttdi á nokkurn hátt vega á móti því,
ef hann hefði mætt hlýrri ást okkar nánustu
æltingja í lífinu, og sem vafalaust hefðu drjúg-
um aukið hamingju hans.
En hann hafði jafnan lifað í »vellystingum
praktug!ega« og hreint ekki verið laus við
hjegómagirni. Enda fylgdi þetta alt honum nú
til graíar.
Er greftruninni var lokið, sem verið hafði
skrautleg mjög og að sama skapi leiðinleg,
ókum við aftur í skrautvagni til Eagle Park;
þar tók föðurbróðir minn á móti öflum gest-
unum. Hann hafði nú hrept lávarðstitilinn og
hafði haft þann heiður, að ganga næstur kist-
unni, er hún var borin til grafar. Var öllum
vísað inn í bókasafnssalinn, þar sem hinn nýi
lávarður sat í hinum sama stól og hinn látni
hafði jafnan setið í síðustu árin, og við hlið
hans sátu lögmenn með skjöl fyrir framan sig.
Hann vtsaði öllitm til sætis jafnóðum og
20