Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Side 28

154
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þeir komu inn með því að benda með hend-
inni á hina auðu slóla, en ekki maelti hann
orð frá munni að öðru leyti en því, að ein-
staka sinnum hvíslaði hann einhverju að lög-
mönnunum og þeir að honum. Er allir ætt-
ingjar hins látna, alt til frænda í fjórða og
fimta lið, voru sestir, setti lögmaður sá upp
gleraugun, er sat til hægri handar Iávarðinum,
tók upp skjal mikið og hóf að lesa erfðaskrána.
Jég hlustaði fyrst á með mestu athygli, en
brátt fór jeg að þreytast á torfyrðum lögfræð-
innar, og hvarflaði þá hugurinn brátt að öðru.
En er lögmaðurinn hafði lengi lesið, hrökk
jeg upp við það, að nefnt var nafn m tt. Var
það viðauki við erfðaskrána, þar sem mjer var
ánafnað tíu þúsund sterlingspund. Faðir minn,
sem sat hjá mjer, gaf mjer ofurlítð oluboga-
skot, til að vekja eftirtekt mína, og sá jeg
að glaðnaði heldur yfir honum, og verð jeg
að játa, að jeg varð í sjöunda himni yfir þess-
ari hugulsemi, sem kom mjer mjög á óvait,
En gleðin varð skammvinn, því rjett á eftir
var nafn mitt aftur nefnt. Rað var nýr viðauki,
sem dagsettur var fyrir viku síðan. Afturkallaði
þar afi minn hinn fyrri viðauka, að því er sagt
var, sakir þtss, að jeg hefði ekki hegðað mjer
eíns vel og skyldi, og jeg fjekk ekki einn ein-
asta eyri. Jeg vissi fullvel, hvaðan þessi alda
var runnin og leit beint framan í föðurbróður
minn. Jeg sá illgirnislega ánægjuna skína út
úr augum hans, því hann horfði beint á mig,
en jeg brosti beint ftaman í hann með dýpstu
fyrirlitningu, og leit svo til föður míns, sem
virtist vera alveg bugaður, Hann laut höfði og
krepti hnefana.
Jafnvel þótt mjer fjelli þetta mjög þungt,
því jeg vissi best, hve vel þessir peningar
hefðu komið okkur, þá var jeg þó ncgu kjark-
mikill og stoltur til þess að láta engan sjá,
að þetta hefði hin minstu áhrif á mig.
En þessu var annan veg farið með föður
minn. Viðauki sá, er rændi mig öllu því, er
mjer hafði áður ánafnað verið, var hinn síð-
asti í erfðaskránm, og lögmaðurinn vafði skjal-
ið saman og tók af sjer gleraugun. Allir
stóðu á fætur. Faðir minn hrifsaði hatt sinn
og skipaði mjer að fylgja sjer og var hastur f
rómnum. Reif hann af sjer sorgarslæðuna og
fleygði henni á gólfið um ieið og hann gekk
út. Jeg tók einnig af mjer slæðuna og lagði
hana á borðið um leið og jeg gekk út. Hanri
heimtaði vagn sinn, er út kom í andyrið, og
beið þar meðan ekillinn var að beita fyrir hann
hestunum. Pegar það var búið, snaraðist hann
upp í vagninn og fyigdi jeg honum fast á eftir.
»Ekki grænan eyri!« hrópaði hann, er hann
var sestur í vagninn. »Ekki einn e'nasti tú-
skildingur! Guð minn góður! Og nafn mitt
hvergi nokkursstaðar nefnt, nema í sainbandi
við einn einasta sorgarhring! Og þú — hvað
hefir hú aðhafst? Hvað kemur til, að afi þinn
hefir breytt svona áliti sínu á þjer á síðustu
stundu? Svaraðu því, karl miiin! Svaraðu
straxU Hann var fokvondur.
»Pað hefi jeg enga hugmynd um, faðir
minn. En hann föðurbróðir minn er auðsjáan-
lega mesti fjandmaður minn.t
»Hvers vegna? Einhver hlýtur áslæðan að
vera! Svaraðu því strax! liver er hún?<
»Pegar þjer eruð orðinn rórri í skapi, kæri
faðir, skulum við talast við um þetta. Og jeg
ætla að biðja yður að álíta það ekki virðingar-
skort, þótt jeg minni yður á, að þjer sem
prestur hinnar ensku kirkju.........«
»Fari enska kirkjan tl fjandans og allir þeir,
er mig gerðu að prcsti,« hrópaði faðir minn.
Mjer hnykti við og þagnaði, og faðir minn virt-
ist iðrast eftir því, að hafa fleiprað út úr sjer
þessum orðuro. Hann hallaði sjer aftur í vagn-
sætið, og mælti ekki orð frá munni það, er eftir
var leiðarinnar. Þegar heim kom, fór faðir
minn beina leið inn í herbergi sitt, en jeg
flýtti mjer upp til systur mintiar. Jeg sagði
henni upp alla söguna og ræddum við um
málið fram og afiur. Loks urðum við ásátt
um það, að nauðsyn bæri til, að segja föður
okkar frá öllu saman eins og málið lá nú fyrir.
Er búið var að taka af borðinu, fór systir
mín út, en við faðir minn urðum einir eftir.
Jeg sætti þá færi og sagði honum alt af Ijelta