Nýjar kvöldvökur - 01.09.1926, Side 33

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
159
Pað var sama skriflin, sem húti þekti betur
en nokkuð annað; — sama skriftin og sú, sem
var á brjefunum, sem hún varðveitti eins og
einhvern helgan dóm í einkahirslu sinni.
En næstu nótt lá frú Gerða vakandi í rúmi
sínu enn á ný, á meðan spurningin: »Hver
er Helga?« aftur og aítur ásótti hennar þreytta
heila, án þess að fá nokkura úrlausn.
III.
jRetta getur ekki gengið svona lengur,*
sagði skólakennari Hólm eift sinn, þegar þau
sátu saman að miðdegisverði. sRjer hnignar
æ meir og meir. Jeg er viss um, að þú kemur
altof lítið út undir bert loít. En sjáðu nú til,
nú hefí jeg lokið við aukaverkið mitt, heilla-
dísin mín, og þess vegna skaltu ekki komast
undan því, að fara daglega gönguspölinn þinn,
sem þú hefir auðvitað hummað fram af þjer
þá mánuði, sem jeg hefi ekki fylgst með þjer
eins og skyldi.«
Frú Gerða svaraði ekki. Hún hafði næstum
því vanið sig af að tala, því þótt hún að eins
bærði varirnar til þess að segja já eða nei, þá
lá henni við að gráta — svo hamingjusnautt
var líf hennar.
Rrátt fyrir það hjelt maðurinnar nennar áfram
máli sínu: »A morguu höfum við mánaðar-
leyfi í skólanum, vina mín. Rað ættum við að
geta notað til þess, að fá okkur bressingu
undir beru lolti, allan daginn. Að vísu er
skógurinn ekki grænn í febrúar, en hreint loft
og holl hreyfing er í íuilu gildi alt árið.«
En hvað hann gat talað glaðlega og inni-
lega, alveg eins og fyr meir — en hún vissi
það — hún vissi —«
Hólm skólakennari var ekki alls kosfar á-
nægður tneð árangurinn af gönguförinni dag-
inn eftir. Hann liafði búist við, að ferðalagið
mundi hafa meiri fjörgandi áhrif á konuna
sína, og hleypa meiri roða í kinnar hennar,
en raun varð á. Næstu daga leitaðist hann við
að fara með henni gönguspölinn á hverjum
degi, og hann reyndi auk þess að Ijetta henni
lífiö með því að bjóða henni við og við í
leikhúsið. Á gönguferðunum fylgdist hún með
honum svona til málamynda, en leikhúskvöldin
bað hún afsökunar á, þótt hún gæti ekki orð-
ið við ósk hans, og bar það oflast fyrir sig,
að hún væri eklci vel fyrir það kölluð, í það
og það skiftið.
Pannig liðu nokkrar vikur. Frú Gerða braut
stöðugt heilann um það sama, og maðurinn
hennar varð hugsjúkari með hverjum deginum
um, að eitthvað meira en Iítið væri athugavert
við heilsu hennar.
Hún sem áður fyr hafði verið svo fjörug
og glaðsinna, var nú orðin föl og fálát og að
því er sjeð varð, hafði ekki yndi eða ánægju
af nokkrum sköpuðum hlut. Hún hirti að vísu
um heimilið þeirra eins og hún var vön, en
þegar hann veitti henni athygli, duldist honum
ekki, hversu hún gerði alt eins og utan við
sig — alveg eins og sveínganga, hugsaði hann.
»F*ú lest aldrei neitt framar,« sagði hann eitt
sinn að morgni til í miðjun marsmánuði, rjett
um leið og hann kvaddi hana, áður en hann
fór í skóiann.
»Jeg hefi enga löngun til þess,« svaraði hún
með hægð.
Hann rjetti henni lítinn böggul.
»Hjerna er ný bók, sem mjer þætti vænt um
að heyra álit þitt á,« sagði hann. »Heldurðu
ekki, að þú hafir tíma til að lesa ofurlítið í
henni núna fyrri hluta dagsins?«
»Jú, ef þú æskir þess,« svaraði hún í sama
hljómvana og hirðu'eysislega málrómi sem fyr.
Hann leit eitt andartak á hana, eins og hann
ætíaði að segja eitthvað frekara — en það
varð einungis að þungu andvarpi, og svo flýtti
hann sjer á burt.
Þegar frú Gerða var orðin ein, tók hún,
eins og í einhverri leiðslu sundur böggulinn
og opnaði bókina:
»Maður og kona«,
stóð á titilblaðinu. »Saga eftir —«, en hvað
var þetta? Stóð ekki þarna eftir Knúl Hólm
— og var það ekki maðurinn hennar. Hafði
hann skrifað sögu, 200 blaðsíða bók?
Hvenær hafði hann getað komið því vió
að skrifa þetta, eins önnum kafinn og hann alla-
jafna hafði verið?
Hún varð svo hissa, að hún um stundar-
sakir gleymdi öllu því, sem þjáði hana og *
|: j ikaði. Og þegar hún hafði lesið það, sem
maðurinn hennar hafði skrifað innan á titil-
blaðið:
»Fyrsta eintak afritunar iðju minnar. Til
minnar hugprúðu, góðu konu, sem ef til vill
mun kannast við söguhetjurnar í þessari bók.« —
Og á meðan hún las þessar línur, brá fyrir
brosi í ásjóuu hennar, sem ekki hafði látið á
sjer bæra svo óralengi. Pað var einmitt þ e 11 a,
sem hann hafði unnið að kvöld eftir kvöld
mestallan veturinn. Pað var þetta, sem hann
hafði kallað »afritanir«, svo að bókin kæmi
henni á óvart. En, æ, hafði hann ekki líka