Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Qupperneq 19

N. Kv.
5
Hans Kirk:
Týndu hlutabréfin
— SMÁSAGA —
Skrifstofustúlkan lauk upp hurðinni að
einkaskrifstofu Popps yfirdómslögmanns
og tilkynnti, að herra Seidelin, ásamt döm-
um, óskaði viðtals.
Popp sagði henni að biðja hr. Seidelin
og dætur hans að fá sér sæti andartak, hann
væri önnum kafinn í svipinn, en mundi brátt
geta sinnt þeim.
Popp yfirdómslögmaður hallaði sér aft-
ur á bak í bakháum skrifborðsstól og slengdi
fótunum upp á mahóníplötuna á borðinu.
Hann tók að fægja gullspangargleraugun
af mikilli vandvirkni. Það fór honum ekki
vel að vera gleraugnalaus. Kringum rauð-
baugótt augu hans kenndi kynlegs þrota,
sem kom ekki heim við holdgrannan vöxt
hans og hátíðlega framgöngu. Samkvæmt
því að hann var ráðunautur efnaðs milli-
stéttafólks, sérgrein: dánarbú, hafði Popp
tamið sér mjög hátíðlegt og virðulegt ytra
snið. Hann líktist jarðarfarastjóra að starfi
og aðeins dálítill kúlumagi, tæpast sýnileg-
ur undir þétthnepptum sjakketinum, gaf til
kynna, að yfirdómslögmaður Popp — einn-
ig hann — ætti sér einkalíf.
Popp veik aldrei frá þeirn sið að hleypa
skiptavinunum ekki innfyrir án nokkurrar
biðar.
Ofurlítil bið í fremri stofunni gaf fólk-
inu hugmynd um alvöru lögspekinnar og
svo um það, að hann væri maður í miklu
annríki. Og þess utan kom það sérlega vel
á Seidelin fyrrverandi pappírskaupmann
að bíða.
í fyrri viku hafði Seidelin birzt hér á
skrifstofunni og krafizt afhendingar á spari-
fé sínu, 70 þúsundum króna í skuldabréf-
um. Að sjálfsögðu varð ekkert að gjört.
Popp var til neyddur að afhenda bréfin,
þótt hann, síður en svo, drægi dul á, að hann
teldi sig áreittan.
— Berið þér vantraust til mín, hr. Sei-
delin? hafði hann spurt.
Seidelin hafði vikizt undan spurning-
unni. Hann gæti allt eins geymt féð sjálfur
og fengið sér þjófnaðartryggingu. Hann
tvísteig órólegur, en varð ekki um þokað.
Popp yfirdómslöginaður hætti snöggvast
gleraugnafægingunni og starði fram fyrir
sig með áhyggjusvip. Honum var ráðgáta,
hver hefði ráðlagt þessum gamla sauðar-
haus að sækja bréfin. Skyldi hann liafa hitt
einhvern annan lögmann, sem hefði ánetj-
að hann sem skjólstæðing? Eða gekk ein-
hver söguburður um gjaldþrot hans, Popps?
Þetta viðfangsefni hafði haldið vöku fyrir
Popp margar nætur. Svo stóð hann upp,
kom gleraugunum fyrir á sínum stað og
opnaði dyrnar.
— Gjörið þið svo vel, hr. Seidelin og
dömurnar, sagði hann með virðuleik. Af-
sakið, að ég varð að láta ykkur bíða.
Seidelin-systurnar, Fransiska og Mattea,
stigu fyrst innfyrir. Þær voru á fimmtugs-