Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Blaðsíða 24

10
TÝNDU HLUTABRÉFIN
N. Kv.
íáir mennimir, sem þykir gott að fá sér of-
vrlítið í staupinu, og hafa þó ekki orðið
fyrir því að missa aleiguna.
— Eg segi þetta ekki þannig, að ég vilji
dæma eða ofmetnast af sjálfri mér, hélt frú
Back áfram. En ég er nú hingað komin að
sumu leyti til þess að hlusta á séra Hvims,
sem er orðinn víðfrægur meðal guðs barna,
og ég ætlaði mér líka að gera það, sem ég
gæti til þess að leiða þig á réttan veg, þó ég
sé aðeins fávís kona. Þú verður að iðrast
synda þinna, Seidelin. Þú hefur alltaf ver-
ið barn heimsins, en þú getur séð, hversu
heitt guð elskar þig. Hann hefur nú svipt
þig þínum jarðneska auði til þess að þú
skulir hlýða kalli hans.
Og áfram hélt rödd mágkonunnar að tala
um fyrir Seidelin, sem sat kyrr, samtímis
haldinn óró og vellíðan. Hann var þess ekki
alveg fullvís, að guð hefði ástæðu til að
vera mjög reiður honum. En á hinn bóginn
var það notalegt, að vita með sjálfum sér,
að það var ekki hann, sem hafði hegðað sér
eins og gamall bjáni, heldur væri það sjálft
almættið, sem hrifsað hefði úr höndum hans
sjötíu þúsund krónur í tryggum, markaðs-
hæfum verðbréfum, til þess eins að frelsa
sálir Iians og dætra hans.
Seidelin og dætur hans fóru ásamt Signu
Back til að hlýða á séra Hvims. Seidelin var
mjög hrærður. Nú birtist honum allt í skýr-
ara ljósi. Það hlaut einhver tilgangur að
liggja að baki þeirri staðreynd, að hann
hafði misst fjármuni sína. — Eitthvað var
það, sem ekki mátti öðruvísi vera. Ef mað-
ur færi að barma sér yfir því, var það sama
eins og að rísa upp gegn handleiðslu guðs.
Seidelin reyndi eftir mætti að láta sig iðra
að hafa neytt alls þessa portvíns á sínu
syndsamlega æviskeiði. Helzt mundi það
vera þetta, sem guð krefðist af honum. Það
sem skeður, skeður vegna sálarheillar okk-
ar, voru síðustu orð mágkonunnar áður en
hún steig upp í lestina á leið til Jótlands.
*
Liðnir voru sex mánuðir, og enn voru
peningarnir ekki komnir. Frk. Seidelin
hafði þegar rannsakað, hve mikil ellilaun
Seidelin gæti fengið. Eitthvað varð til
hragðs að taka, þegar peningarnir í spari-
sjóðnum væru þrotnir. Frk. Mattea, sem
kunni vel til útsaums, hafði í hyggju að
sauma fyrir handavinnufélag.
Seidelin var ásamt dætrum sínum óbrigð-
nll tilheyrandi við guðsþjónustur séra
Hvims. Og hann tók sér gönguferð seinni
partinn á hverjum degi. Þá lá leið hans
fram.hjá vínstofunni, sem hann áður hafði
vitjað •—• en hann fór eklci inn. Seidelin var
ekki sá maður, að hann hirti ekki um bend-
inguna. Af gömlum vana nam hann staðar
úti fyrir blaðasölu nokkuiTÍ og las uppfesta
dálka. Og eitt sinn gat þar að lesa:
YFIRRÉTTARLÖGMAÐUR POPP
ITEFUR NOTAÐ í EIGIN ÞARFIR FÉ,
SEM HONUM VAR TRÚAÐ FYRIR.
Seidelin las tvisvar eða þrisvar. Jú, þarna
stóð það. Hann keypti sér kvöldblað og opn-
aði það með skjálfandi höndum. Þarna var
löng grein með mynd. Það var ekki gerlegt
að standa á götunni við lesturinn, og áður
hann vissi af var hann setztur inni í góðu
gömlu vínstofunni sinni með portvínsglas
fyrir framan sig og las um það, hvernig
yfirréttarlögmaður Popp hafði haft af fimm
dánarbúum 60 þús. kr.
Fyrirgefið, er þetta ekki hr. Seidelin?
hljómaði rödd við hlið hans, og Seidelin
leit upp. Þetta var veitingamaðurinn, sem
áður var málkunnugur honum.
— Þér hljótið að hafa verið veikur, hr.