Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Síða 25

'N. Kv.
TYNDU HLUTABREFIN
11
Seidelin. Það er svo langt síðan þér hafið
sézt, sagði veitingamaðurinn. En, hvað ég
vildi sagt hafa, það var þessi pakki, sem
þér báðuð mig að geyma í peningaskápnum
fyrir um hálfu ári. Hann liggur hér enn, ef
þér óskið eftir að taka hann.
r
— Pakki, sagði Seidelin og gapti. Agætt.
Ja, há.
Nú mundi hann þetta allt. Hann hafði
komið að hankanum lokuðum, þegar hann
ætlaði að leigja sér hólf undir bréfin. Og
hann hafði beðið veitingamanninn fyrir
pakkann þangað til bankinn yrði opnaður
aftur síðdegis. Hann hafði drukkið hálf-
ílösku af portvíni og allt hafði gufað upp
úr höfðinu á honum.
— Já, færið mér pakkann minn, sagði
hann nú. Og heyrið þér, látið mig fá hálf-
flösku af portvíni, þessu á þrjár lcrónur.
Seidelin þrýsti pakkann í þunnum hönd-
um sínum. Hann átti aftur fjársjóð sinn.
Hann helti í glasið og tæmdi það. Nú skildi
hann, hver tilgangurinn hafði verið. Drott-
inn hafði frelsað hann frá Popp yfirdóms-
lögmanni. Ef hann hefði munað hvar bréfin
\oru geymd, mundu dætur hans hafa neytt
hann til að afhenda Popp þau aftur. Þess
vegna hafði Drottinn slegið minni hans
hulu.
Seidelin renndi aftur portvíni í glas sitt.
Aldrei hefir nokkur æðstiprestur tæmt
kaleik náðarinnar með meiri auðmýkt en
Seidelin var nú haldinn, er hann bar glasið
að vörum sínum. Þetta var mesta gæfustund
lífs hans, ekki eingöngu vegna fjármunanna,
heldur einnig vegna þess að nú stóð ljóst
fyrir honum, hvernig háttað var afstöðu
hans gagnvart Drottni.
Hví skyldi svo sem Drottinn áfellast barn
sitt, fyrrverandi ritfangasala Seidelin, fyrir
í ð fá sér portvínsglas endrum og eins.
Björn Halldórsson þýddi.
KÝLAR
Það er sjálfsagt langt síðan þeir hafa verið hafðir til
að skreyta sig með, þessir svokölluðu „kýlar“, en víst
um það að þeir voru til, og höfðu karlmenn þá, en kven-
fólk ekki, hvort sem þeir hafa átt að vera til einhverra
lífsþæginda eða skrauts, eða þá til hvortveggja, er ekki
gott að segja um, en svo mikið er víst að mjög var til
þeirra lagt, svo þeim væri veitt þess meiri eftirtekt; voru
það og ekki nema vel saumhagar stúlkur, sem lögðu
hönd að því verki að sauma þá.
Það er alls ekki gott að gefa nákvæma lýsingu af þeim,
en aflangir pokar höfðu það verið hér um bil kvartils
langir, dálítið uppvíðir og fram-mjóir úr mjög fínu og
góðu efni, voru þeir skreyttir og alsettir röndum og
rósastrengjum, og lýsti sér í því smekkvísi og fegurðar-
tilfinning þeirra daga, að leysa það sem bezt af liendi.
Þessa „kýla“ höfðu svo karlmenn á milli fóta sinna og
létu þá lafa beint niður þegar þeir voru gangandi, en
þegar riðið var lögðu þeir dingul þennan fram á hnakk-
nefið, en ofan í hnakknefið var ofurlítil sýling með
púða í, og þar lögðu þeir þennan fylgifisk sinn og hag-
ræddu honum þar eftir því sem bezt þótti haga.
Engin saga er víst til er hermi frá því að „kýlar“ þessir
hafi nokkurn tíma verið til í Kelduhverfi, en lítil saga
er til um það, að tveir menn voru eitt sinn á ferð að
vetrarlagi, var það einhversstaðar í „Innsveitum" og var
lognsnjór mikill. Sá sem á undan var, var „kýldur“, sem
svo var kallað, og þar sem snjórinn var dýpstur, dróst
„kýllinn" ofan í fönnina, líkt því sem maðurinn hefði
haft prik og dregið það milli fóta sinna, voru þá slóð-
irnar stundum þrjár, og hafði sá sem á eftir var mjög
gaman að þessu.
Að nokkuð hafi þótt koma til þess að bera þetta djásn
á milli fótanna má marka á því að þegar gestur eða gestir
komu var vanalega spurt að því, hvernig hann eða þeir
væru „kýldir“. Væri „kýllinn“ mjög útsaumaður og
skrautlegur, þá var ekki um að tala að sá hlaut að Vera
af heldra taginu sem bar hann; því vanalega báru að-
eins heldri menn hann. — Höfðu það helzt verið ungar
stúlkur sem gaman höfðu að hnýsast í „kýla“-fegurðina.
Svo er þessi fróðleikur á enda.
Sv. Sveinungason: Ur sveitarbiaði í Kelduhverji.
Grænum lauki gróa túnin,
gyllir sóley hlíða syllur,
færa víkur flyðru ó vori,
fuglar syngja í Trölladyngjum;
sauðir strjálast hvítir um heiðar,
hossar laxi straumur I fossi,
bella þrumur á brúnum fjalla,
blár er himinn, snarpur er Kári.
(Þorleifur G- Repp: Island).