Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Side 45

N. Kv.
ONNUR TRAPPAN
31
in elti hann, því að sama daginn, sem hann
opnaði, framdi gamall Kínverji sjálfsmorð
á nýju marmaragólfinu hjá honum, harm-
þrunginn að sögn vegna missis dóttur sinn-
ar. En þá sannaði Druten gamli, hvað í hon-
um bjó. Hann hélt rakleitt á fund sonar
gamla Kínverjans og bauð honum þjóns-
stöðu og lífvarðar gegn bærilegum launum.
Sonurinn hugsaði sig um, leitaði véfrétta
hjá guðum sínum, setti alls konar fyrirvara,
m. a. þann, að hann hefði með sér son sinn,
tvævetran og heiðgulan. Hét sá Fu Lin eins
og faðir hans. Að þessu geklc Druten, hann
mundi hafa gengið að hverju sem var. Fu
Lin var enn tvíátta, hækkaði laun sín um
hundrað prósent og þá að lokum boðið.
Slíkt var svar Drutens gamla við skæð-
um tungum: Sonur látna Kínverjans orðinn
dyggasti þjónn hans. Hér eftir dvaldist hann
aðeins eitt missiri í San Francisco, notaði
þann tíma til að ganga frá ýmsum viðskipt-
um, og voru honum ekki sýnd fleiri bana-
tilræði. Skuldaskil gengu mjög að óskum,
og stóð hann mjög nærri bandarískum millj-
ónamæringum að þeim loknum. Hann var
að vísu enginn Rockefeller, en gat þó gefið
konu sinni Rembrandtsmálverk. Eftir gift-
inguna settust þau að í Evrópu, þótt undar-
legt mætti virðast, þar sem Druten gamli var
naumast nokkur heimsborgari, og keyptu
stórt, fremur snoturlegt lystihús á Miðjarð-
arhafsströnd. Voru garðar á þrjár hliðar,
en að baki stór steinflöt. Þar sem hún þraut,
lá stuttur, brattur stigi niður að sjónum, og
enginn kross á næstneðstu tröppunni í þann
tíð. Frú Druten kom málverkunum fyrir,
hafði boð inni fyrir heldra fólk sveitarinn-
ar og ól son á tilskildum tíma. Hér lánaðist
Druten gamla að deyja eftir óvenju mislitt
æviskejð, að vísu ekki á sóttarsæng, en þó
á fullkomlega heimilislegan og viðfelldinn
liátt.
Atvik voru þau, að eitt kvöld síðla var
hann að ganga niður steintröppurnar, því
að hann naut þess í ríkum mæli að láta róa
með sig á kyrrlátum sjónum á friðsælum
kvöldum. Varð honum þá fótaskortur í næst-
neðstu tröppunni og rann hljóðlaust sem áll
niður í djúpið. Fu Lin, sem beðið hafði
ferðbúinn í bátnum, stakk sér án tafar og
rak um leið upp óp til að gera viðvart heima
í húsinu. Nokkrum augnablikum síðar
leiftruðu ljós frá nágrenninu, og hróp og
köll kvað við. Bátum var skotið iít. Fu Lin
kafaði aftur og aftur allt til morguns, en þá
varð að bera hann til hvílu, svo var hann lé-
magna. Læsa varð herbergisdyrum hans,
svo var hann óðfús að halda leitinni áfram.
Líkið fannst eftir þrjá daga. Fu Lin fann
það þó ekki, heldur aðkomustrákur, óþreytt-
ur og stæltur, er eyddi heilu síðdegi í að
kafa. Hann fann líkið tæpa tvo metra frá
rótum stigans •— inni í klettaskúta, sem eng-
inn hafði vitað um. Inni í þessum skúta
hafði líkið legið klemmt, meðan leitarbát-
arnir svifu yfir og Fu Lin klauf öldurnar.
Druten gamli var nú dreginn upp og jarð-
aður undir marmarahellu í næsta kirkju-
garði mótmælenda. Mánuði síðar andaðist
Fu Lin. Hann kvaðst hafa lokið skyldustarfi
sínu og sá enga ástæðu til að lifa lengur. En
áður en hann lézt, sat hann tvo daga í röð í
steinstiganum og risti í næstneðstu tröppuna
stóran kross til minningar um húsbónda
sinn.
„Þarna er hann, James,“ sagði frú Drut-
en lágt.
Þau horfðu þegjandi niður. Þau höfðu
loúizt við honum og þó ekki. En þarna var
hann, dálítið grænmengaður af þara, en
skýr kross, ristur djúpt í bergið.
„Ef þjónn manns veit ekki hið sanna, hver
þá?“ spurði Stella Druten. „Að hugsa sér