Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Qupperneq 48

34
ONNUR TRAPPAN
N.Kv.
runnana. Hann þurfti ekki lengi að bíða.
Allt í einu fór örlítill titringur um lauf-
þykkni hinum megin við steinflötina. Þar
kom fram eins og skuggi, kögraður á jöðr-
unum. Druten og drengurinn sáu, að skugg-
inn fór nú að breyta lögun. Einn anginn
teygðist út. Það komu í ljós veiðihár og tvö
björt augu, og brátt sáust útlínurnar skýrt.
Rottan var á ferli og uggði ekki að sér í
miðdegissólinni.
Druten þorði varla að bæra á sér af ótta
við, að rottan fældist og foraði sér. Hann
lét nú augun hvarfla að hinum skugganum,
sem fram að þessu hafði verið jafn hreyf-
ingarlaus og niúrinn bak við hann. Á sama
augnabliki varð eldsnögg handhreyfing, og
steinninn flaug. Rottan engdist aðeins, en lá
síðan kyrr, og rauð seytla úr hrotnu höfði
hennar rann yfir steininn.
„Þarna“, hvæsti Charles.
Druten var búinn að opna munninn til að
varpa hrósyrðuum til drengsins, en lokaði
honum aftur og hélt sér í skefjum. Það var
eitthvað í fari drengsins, sem benti til þess,
að starfi hans væri ekki lokið. Án nokkurs
merkis um sigurgleði gekk hann hægt yfir
steinflötina, tók rottuna upp á skottinu og
fleygði henni með fyrirlitningu í sjóinn.
Síðan kraup hann niður við blóðblettinn,
tók upp sjálfskeiðing og fór að rista í stein-
inn. Hann sargaði og sargaði í meira en
liálftíma án þess að líta upp. Og þegar hann
loksins hætti, var stórt krossmark skorið
djúpt í steininn.
Atvik þetta kom Druten spanskt fyrir.
Næstu daga ásóttu hann ýmsar kynlegar
liugsaríir, er smám saman gagntóku hann,
og það því fremur sem hann deildi þeim
ekki með einum. Til dæmis kom það hon-
um í bobba, að sama merkið skyldi vera
notað til minningar um vin og óvin. Hann
velti þessu alla vega fyrir sér, unz hugsanir
hans beindust inn á nýjar brautir, engu
minna villandi en áður. Hann fór að rifja
upp þokukenndar, en óhugnanlegar livik-
sögur, sem virtust sveima kringum nafn föð-
ur hans, að minnsta kosti í San Francisco.
Druten yngri hafði' aðeins einu sinni komið
til þeirrar horgar og hafði ekki kunnað við
sig þar vegna hins illkvittnislega hvískurs.
Helhert slúður að sjálfsögðu. En hanatil-
ræðin fjögur við Druten eldra voru þó vott-.
fest, og þau virtust þó sýna, að kínversku
íhúarnir að minnsta kosti hefðu litið alvar-
lega á hviksögurnar.
„Þetta er allt fjarstæða,“ sagði Druten
við sjálfan sig. Klukkan var langtgengin ívö
eftir miðnætti. Hann sat einn í dagstofunni,
allt þjónustufólkið var gengið til livílu.
Beint uppi yfir heyrði lninn fótatak konu
sinnar, er gekk hljóðlega eftir ganginum.
Hún var að líta eftir drengjunum, gægðist
fyrst inn í svefnherbergi Jimmys, og síðan
leit hún inn í herbergið við hliðina, þar sem
Charles svaf. Báðir drengirnir voru sofn-
aðir. Fótatak konunnar dó út, og marrið í
svefnherbergishurð hennar síðasta hljóðið
í húsinu.
En á þessum augnahlikum, meðan hann
hlustaði, virtust hugsanir Drutens skyndi-
lega liafa skýrzt. Hann hafði fikað sig áfram
írá hviksögunum í San Francisco og stóð nú
gagnvart skorinorðri og grimmilegri spurn-
inu, er virtist fremur ávöxtur ævilangrar
tortryggni en þriggja daga grunsemda. Og
spurningin var þessi: Gefið, að Fu Lin hinn
eldri hefði gerzt þjónn Drutens gamla með
þeim ásetningi að myrða hann, hví hefði
hann beðið? Hví ekki myrða hann strax, í
San Francisco?
Svar: Af því að Druten gamli hafði líf-
vörð í San Francisco; af því fráfall hans
í San Francisco mundi hafa varpað grun á
allt Kínverjahverfið og af því að ....