Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Qupperneq 53

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
39
sultar, fann að hann var hungraður. Hann
beit í brauðsneiðina, og það var eins og
lifnaði svolítið yfir lífinu, við að finna aftur
bragð af brauði. Það birti yfir, og það var
kennske ekki vert að deyja alveg strax, —
verða stór fyrst. Síðan drengurinn man fyrst
eftir sér hefir hann langað í brauð, meira
brauð en honum hefir staðið til boða. Nú
vaknaði hvolpurinn og var einnig svangur.
Hann fékk að bíta í annan enda brauðsneið-
arinnar, sakir vináttunnar við drenginn.
Hérna, auminginn minn, sagði hann og
klappaði hvolpinum hlýlega. Tárin voru
ekki þornuð á hvörmum drengsins. Hann
beit enn í sneiðina og horfði í sárið. Lof og
dýrð sé þeim, sem skar hana svo þykka og
sparaði ekki kjötið á milli, því að annars
hefðu vinirnir sofnað svangir.
Sigga litla vissi ekki, að verið var að
borða brauðið hennar. Hún svaf vært.
Var ekki farið að birta af nýjum degi?
Drengurinn reis upp til hálfs og horfði út
í gluggann, .... Jú, áreiðanlega var bjart-
ara og fossinn niðaði sem fyrr.
Hvað skyldi klukkan vera?
Hann lagðist útaf aftur og hélt handleggn-
um yfir hvolpinum, eins og til verndar, og
augnabliki síðar sváfu þeir báðir.
II.
Þau vöknuðu í sólskini og klæddu sig í
hversdagsfötin. Störfin biðu þeirra. Börnin
sváfu.
Finna var ekki sérlega glaðleg á svip,
þrátt fyrir allt. Kannske hafði hún haft
erfiða drauma.
Uti var fagurt veður. Það varð fyrsta
verkið að bera torfið út úr eldhúsinu og
hreinsa þar til. Fúna raftana úr þekjunni
breiddu þau til þerris í sólskininu. Finna
ætlaði að nota þá í eldinn, þegar þeir þorn-
uðu. Torfinu mátti líka brenna.
Steini sótti hrís upp fyrir túnið og brátt
logaði eldur í hlóðum, þó að hálft þakið
vantaði á eldhúsið og vel það. Finna kraup
við hlóðirnar og blés í glóðina. Þau fluttu
með sér poka af taði frá Mörfelli og nú
sauð á katlinum von bráðar.
Til allrar hamingju voru þarna bæði
hóbönd og pottkrókar, svo að þau gátu þegar
hengt ketilinn yfir eldinn.
Og Dýrfinna hitaði kaffi.
Steini var úti, þegar kaffið var tilbúið.
Hún gekk fram á hlaðið og suður fyrir bæ-
inn. Það var glatt sólskinið yfir heiðinni og
lækirnir niðuðu. Blærinn var hlýr.
Konan fór að huga að búslóðinni og sá,
að trékollurnar voru orðnar stafgisnar. Hún
setti þær á kaf í bæjarlækinn og stein á
botninn, svo að þær flytu ekki burt.
Bóndinn kom í leitirnar, og nú drukku
þau kaffið, svart, bragðsterkt kaffi úr litl-
um emaléruðum smákönnum, sem þau köll-
uðu fanta. Þau sátu á steinum, af því að
enginn var eldhússtóllinn. Hreina loftið að
utan lék um þau, og vatnið hélt áfram að
sjóða á katlinum.
Steini leit á konuna og sagði: Við ættum
ekki að deyja úr tæringu hérna.
Nei, svaraði hún.
Þá er nú aftur farið að rjúka hér, sagði
bóndinn.
Já. Konan rétti út hendina eftir sykur-
mola. Hún átti erfitt með að bíta í sundur
sykur, því að hún var tannlaus. Krakkarnir
urðu að ln'ta sundur sinn sykur með eigin
tönnum.
Já. Það verður víst nóg að gera hérna í
vor, sagði bóndinn þreytulega. Við þurfum
víst ekkert að halda að okkur höndum.
Konan svaraði: Ætli maður sé óvanur að
taka þeim eitthvað til.