Nýjar kvöldvökur - 01.01.1959, Side 55

N.Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
41
var gott. Finna hafði skipað honum að signa
sig, en hann lét sem hann heyrði það ekki.
Nei, hann ætlaði áreiðanlega ekki að hlýða
því. Hann dáðist að fjallinu og árgilinu.
Sýndist, að svo glatt hefði sólin aldrei skin-
ið.
Hann sá rústir af bæ hinum megin við
ána. Skyldu þar hafa búið útilegumenn til
forna? Hann horfði einnig norður eftir
dalnum og sá engan bæ. Hér voru víst engir
strákar á næstu bæjum, sem hægt væri að fá
í tusk, bara þessi ljóshærða stelpa, sem stóð
á bæjarhólnum og horfði á eftir þeim í gær.
Skyldi það vera satt, að hún sé orðin læs?
Hann rölti af stað upp túnið, sá, að girð-
ingin var slitin og lá víða niðri. Pabbi hans
yrði víst að gera við hana. Annars yrði ekki
nokkur leið að verja túnið. Hann hélt áfram,
mæddist og hvíldi sig, en hærra ætlar hann,
hvað sem hver segir. Hvolpurinn kom í hum-
áttina á eftir. Nú sáu þeir líka vítt yfir.
Drengurinn settist á flatan stein og tók
hvolpinn í faðm sér. Honum ógnaði bratt-
inn. Lengra uppi voru skriður og enn hærra
kolsvartir hamrar, flekkóttir af snjó. Það
var víst bezt að fara ekki lengra í bili.
Hann horfði út eftir dalnum. Ain
streymdi norður eftir, róleg og straumlygn.
— Hún líktist þaninni gráblárri voð.
Drengurinn mundi eftir ljótum gráum voð-
um og öðrum hvítum, sem ofnar voru á Mör-
íelli. Hvítu voðirnar voru klipptar sundur
í rekkjuvoðir, sem sofið var á. Þessi bláa
voð var fallegri. Hún var eins og þær, sem
þeir vefa inni í hólunum og Klettahæ.
Einu sinni ætlaði hann sér að heyra
huldufólkið spinna. Hann lá heilan dag
sunnan í Alfhól, skammt frá Mörfelli, en
heyrði ekkert. Hann lá þar langt fram á nótt
og lézt ekki heyra, þó að kallað væri á hann.
Það var Maídís, sem fann hann. Þegar heim
kom, var móðir hans að gráta. Hún hélt, að
hann væri drukknaður í vatninu.
Utilegumennirnir áttu fjöllin með Guði.
Einu sinni ætlaði drengurinn að verða úti-
legumaður og drepa fé húsmóðurinnar á
Mörfelli. Hann var ekki alveg horfinn frá
því enn. Hann fann sykurmola í vasa sínum,
mola, sem hann hefir einhvern tíma krækt
sér í úr sykurkarinu. Molinn var óhreinn.
Drengurinn horfði á'hann og staklc honum
síðan upp í sig.
Sást þá enginn bær? Var þessi dalur hér-
umbil í eyði? Þarna útfrá, lengst í burtu
var bær og bæjarlækur, og stelpa, sem var
húin að læra að lesa. Skyldi annars vera
nokkuð gaman að læra að lesa? Sumir
sögðu það. Skyldi það borga sig að reyna,
hvað satt er í þessu. Maídís kunni að lesa
og las kverið úti í fjósi. Það var áreiðanlega
ekki gaman að því.
Nei, sjáið þið bara! Þarna var svolítill
víðirangi, mjúkur, hnöttóttur, gulbleikur
hnoðri, mýkri en hárið á Siggu. Drengurinn
laut ofan að víðigreininni og virti liana fyr-
ir sér. Hann þekkti fá hlóm. Hann þekkti
lúnsóleyna, smárann og háa puntinn. Helga
gamla sagði honum frá smjörlaufinu, sem
mjólkurærnar hitu. Hér var kannske smjör-
lauf? Verst að þekkja það ekki.
Hann stóð upp og kallaði hástöfum til
þess að heyra bergmálið. Hvolpurinn fór
óðara að gelta. En geltið var aumkunar-
legt og nálgaðist ekki hinn rétta tón. Þá var
kallað heiman frá bænum. Það var faðir
drengsins, sem kallaði. — Bjössi svaraði til
að héyra aftur bergmálið, hina einkenni-
legu rödd gljúfranna. Það er líklega bezt
að hlýða núna og fara þá heldur lengra
næst. Ég kem, hrópaði hann o’g stökk ofan
brekkurnar eins og fætur toguðu. — Þú átt
ekki að vera að stökkva þetta burtu frá bæn-