Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 12

130
N.Kv.
Björgvin Guðmundsson:
LfTlL JÓLA£3QA
Hún hét Karólína og var kölluð Lína.
Þegar hún var á þriðja árinu, missti hún
móður sína og fylgdi síðan föður sínum,
sem þá gerðist vinnumaður á stórbýli og
vann þar fyrir þeim báðum, því að hann
var sár-fátækur. En svo dó faðir hennar á
miðju sumri, þegar hún var á áttunda árinu.
Og með því að hóndinn andaðist um svip-
að leyti og börnin voru öll uppkomin og gift
sitt í hvora áttina, varð heimilið forstöðu-
iaust, og treysti ekkjan, sem komin var yfir
sjötugt, sér ekki til að halda búinu áfram,
heldur leysti hún heimilið upp þá um haust-
ið og flutti til dóttur sinnar, sem var búsett
í annarri sýslu. En þar sem Lína litla hafði
að hálfu leyti alizt upp á hennar heimili,
kom hún henni fyrir til bráðabirgða hjá
vinafólki sínu þar í sveitinni, en annars
kom það til hreppsins kasta að sjá henni
íarborða.
Hjónin, sem nú tóku við Línu litlu, hétu
Sveinn og Guðrún; áttu þau að heita bjarg-
álna, en ekkert heldur fram yfir það. Þau
voru við aldur og áttu fjögur börn, og koma
þau ekki við sögu, nema lítillega það yngsta,
telpuhnyðra á aldur við Línu. Hét hún Þor-
gerður og var kölluð Gerða. Var hún eftir-
lætisbarn foreldranna, einkum móður sinn-
ar, og ekki með öllu óspillt af þeim sökum,
auk þess sem hún var kaldlynd nokkuð og
eigingjörn, enda lialdin óþroskuðu sjálfs-
áliti og æði uppivöðslusöm. Hins vegar
hafði Lína aldrei haft neitt af eftirlæti að
segja, nema það lítið faðir hennar gat hlynnt
að henni í fátækt sinni og umkomuleysi. Það
mátti því heita svo, að hún þekkti ekki ann-
að en munaðarleysi og vanmáttarkennd.
Hún var í verunni fremur mislynd og ama-
söm, og grátgjörn þegar „dintirnir“, eins og
Gerða var vön að orða það, voru í henni. Og
auk þess sem hún saknaði föður síns, hafði
hún þarna talsvert óyndi og fann því sífellt
til umkomuleysis síns, bæði sjálfrátt og ó-
sjálfrátt. Eðlilega skildi Gerða þetta ekki,
og líklega hvorug telpnanna, en þótti bara
Lína lundleið og þreytandi, og bæði stríddi
henni á því og klagaðist yfir því við mömmu
sína.Annars lét heimafólk þessa erúð stelpn-
anna sig litlu skipta, en hallaðist þó heldur
á sveif með Gerðu, ef svo bar undir, og þó
ekki væri unr beinlínis ósamkomulag að
ræða milli stelpnanna. var það nóg til að
skjóta slagbrandi fyrir, að þær gætu orðið
samrýmdar.
------— Og nú var komið aðfanga-
dagskvöld jóla, fyrstu jólanna, sem Lína
iitla var föðurlaus. Var hún því óvenju ang-
urvær með sjálfri sér, án þess þó að eftir
því væri tekið. Enda þótt jólagjafa-plágan
væri enn ekki lcomin til sögunnar að neinu
ráði, fékk samt eftirlætisbarnið, Gerða, nýj-
an kjól í eins konar jólagjöf. Þóttist hún
svona heldur en ekki að manni, þegar hún
var komin í þann skrúða, og var óþreyt-