Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 30

148
ÚR ENDURMINNINGUM GÍSLA Á HOFI
N.Kv.
lega, en Lann kvaðst hafa gegnt í sama tón.
Hefði þá Jón verið búinn að þrífa skófluna
og slegið henni flatri ofan á hausinn á sér
fyrir aftan og ofan heyrað. Ekki kvaðst
hann svo muna neitt eftir sér fyrr en hann
befði raknað við inni í rúmi. Var hann þá
mjög ringlaður og vissi varla í þennan heim
eða annan. Þó hráði fljótlega af honum, en
eftir það fór hann að fá þessi brjálsemisköst.
Þau gátu orðið svo alvarleg, að oft og tíðum
braut hann margt lauslegt, og í eitt sinn
munaði litlu að hann yrði tveim mönnum að
bana, 2. des. 1897. Var hann þá staddur á
Ytra-Hvarfi, og einhver var að kveða rímur,
þar sem mikið var um stríðs- og bardaga-
írásagnir. Rýkur hann þá upp, nær í gæru-
hníf, sem þar var upp undir, og bregður á
háls Sólveigar húsfreyju. Vinnumaður, sem
þar var, þrífur til Björns, en hann skellir
hnífnum á kjálkann rétt fyrir neðan eyrað
og risti skurð framaf, og svo fast fylgdi hann
eftir, að hnífurinn skar gegnum prjóna-
peysu og þykka prjónaskyrtu og inn í brjóst.
Svo hafði viljað til að skurðurinn á hálsi
Solveigar hafði hvorki lent á hálsæð né
skorið gat á barkann. Skurðurinn var þó ná-
lega fimm þumlunga langur, og rnikið hafði
hún einnig skorizt á hendi, því að hún þreif
um hnífinn, er hún sá, hvað verða vildi.
Jóhann bóndi var ekki heima, var suður á
Syðra-Hvarfi og ætlaði að vera þar um nótt-
ina. Var svo sent óðar suður í Syðra-Hvarf
og Jóhanni sögð tíðindin. Fór ég með honum
út eftir, og reyndum við að búa um áverk-
ana, eftir því sem föng voru til. Sár þeirra
greru sæmilega og höfðu ekki aðrar afleið-
ingar en stór ör, en það er af Birni að segja,
að eftir tilræðið rauk liann á dyr með hníf-
inn í hendinni, og morguninn eftir var hann
í fjóstóftinni á Sökku, og nokkru seinna
íannst hnífurinn þar á vegglægju. 10. og 11.
des. var réttarhald í þinghúsi hreppsins.
Kallaði sýslumaður Björn fyrir rétt, og var
ekki mikinn bilbug á honum að finna. Mælti
hann ýmis ókvæðisorð. Segir þá sýslumaður
við hann: „Veizt þú ekki, að þú ert hér fyrir
rétti, eða þekkir þú mig ekki?“ Þá segir
Björn: „Það held ég þekki þig, sonur hans
Jóns Borgfjörðs, sem stal frá mér hundrað
tímaritum, og varst fluttur hreppaflutningi
í mykjukláf suður á land.“ Dómur féll svo í
málinu, og var Björn dæmdur í tukthúsvist,
ekki man ég hvað lengi, en ekki voru það
margar vikur. Flutti hreppstjóri hann íil Ak-
ureyrar, sem þá var Halldór Hallgrímsson
á Melum, ásamt fleiri mönnum. Komu þeir
síðla um kvöld til Akureyrar og fengu að-
setur fyrir Björn í heyhlöðu, og vöktu þar
þrír eða fjórir menn yfir honum um nóttina.
Um morguninn komu þeir með Björn á veit-
ingastofu að fá sér og honum einhverja
Iiressingu. Var hann þá óbundinn, en Hall-
dór hreppstjóri ekki hjá þeim staddur í bili.
Brá hann þá snögglega á sig, lirinti öllu frá
sér og þaut út. Halldór varð þessa fljótt var