Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 19

N. Kv.
UM AUÐNIR OG ÁRHEIMA
137
vestan árinnar, og eru víðfrægar fyrir feg-
urð. Silfurtærar fossandi lindir streyma þar
Jram af hamrastöllum og niður hjalla og
hlíðar, og skipta í skákir landinu, sem er
þakið birkigróðri og fjöllitu blómskrúði.
En inn á miilli eru rjóður, kafloðin höll og
balar. Eru mikil viðbrigði að koma ofan úr
auðninni og niður í þessa frjóu furðuheima.
Því miður naut ég ekki þessarar sjónar
sem ég hefði viljað, sakir rökkursins, sem
nú færðist óðum yfir.
Eg hugðist stytta mér leið norður Forvöð-
in með því, að sniðsker^ hlíðina út og nið-
ur á jafnsléttuna. En ég misreiknaði að-
stæðurnar, og olli því aðallega hve skugg-
sýnt var orðið. Ég hafði ekki farið lengi er
mér varð Ijóst, að þessi leið var mjög tor-
sótt. Skógurinn í hlíðinni var svo þéttur, að
afar erfitt var að komast í gegnum hann.
Auk þess urðu fyrir mér djúpir grafningar,
og smáklettabelti, sem ég ekki sá fyrr en ég
hékk í trjágreinunum framan í þeim. Gat
þetta orðið mér skeinuhætt. Eg sneri því við
og braut mér leið suður úr skógarþykkn-
inu, og þakkaði þeim drottni, sem þessa
dýrð hefur skapað, að komast slysalaust til
sama lands aftur. Lagði ég því næst leið
mína þráðbeint niður að Jökulsá, á milli
skógarjaðarins og hamranna að sunnan, og
joótti mér það full bratt.
Hélt ég svo áfram norður með ánni, og
var þar allt mýkra undir fæti en verið hafði.
Dagskímaú entist mér aðeins norður úr For-
vöðunum. Tekur þar við gróið heiðarland.
Eg fór fram hjá ýmsu fögru og athyglis-
verðu í Forvöðunum, m. a. Vígabergi,
sem var á vinstri hönd við mig, einstakur,
cinkennilegur klettastapi og allhár. Þar í
helli einum, herma þjóðsagnir, átti Grettir
'ismundsson að liafa hafzt við um stiuid. Ef
til vill er það þessi staður sem skáldið hef-
ur í huga er það kveður:
„Á klettinn ég settist við kalda Jökulsá,
lífsmynd þína, Grettir, ég lifandi sá.“
Gretti liefur einhvers staðar liðið ver en
þarna, og haft kuldalegra útsýni. Annars
var nú allt að hyljast næturmyrkrinu, svo
að aðeins sá ég ógerla það sem nálægt vegi
mínum vai, en gat ekkert greint hið fjarlæg-
asta, utan mót hauðurs og himins, einhvers
staðar langt í burtu. Hlý sallarigning var nú
komin, og var enn myrkara fyrir það.
Ekki veit ég hver náttstaður minn hefði
orðið, ef ekki hefði viljað svo vel til, að ég
hitti á bílaslóð norðast í Forvöðunum, og
þar sem ég þóttist vita að hún lægi til
byggða, þá ákvað ég að sjálfsögðu að fylgja
henni. En þar sem hún stefndi norður heiði
eða ef til vill lítið eitt austur á við, þá varð
ég nú að yfirgefa árgilið, sem þarna tekur
Janga en mjúka sveigju vestur á bóginn,
enda var ekkert lengur að sjá fyrir mig,
eins og á stóð.
Eg fylgdi bílaslóðinni, og áður en ég
hafði farið langt, þá sá ég dauft ljós fram-
undan, en ekki gat ég greint hversu fjarlægt
það var. Vissi ég að það hlaut að vera á Haf-
ursstöðum, sem er bær í heiðinni inn af Ox-
arfirði, og þangað hafði ég alltaf ætlað mér
að ná. Reyndi ég nú að herða gönguna, en
það var hægara sagt en gert. Fæturnir hófu
þá blátt áfram verkfall. Eg hnaut um hverja
mishæð, og jafnvel viðargreinar sem fyrir
urðu. Olli því hvorttveggja þreyta og nátt-
blinda. Varð ég því að sætta mig við að fara
hægt og feta hjólförin.
Ljósið smáskírðist, en löng fannst mér
leiðin úr Forvöðunum og heim að Hafurs-
stöðum, og mun þó ekki vera nema 5 km,