Nýjar kvöldvökur - 01.10.1959, Blaðsíða 53

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
171
ar með grænum sporaslóðum eftir sauð
kindurnar vöknuðu og brostu móti sólskin-
inu. En drengurinn vissi hvorki um himin
né jörð, og þeirra litaskipti. Að lokum
læddist hann þó í bæinn með bækurnar
undir hendinni og háttaði á heydýnuna, and-
spænis dyrunum. Síðan hreppsómaginn dó,
hefur hann sofið þar einn.
Fólkið var í fasta svefni, þó komið væri
fram undir morgun. Finna snéri upp öðrum
vanganum og þar var vartan ennþá, svört
af heldhúsreyk. Drengurinn minntist lið-
inna daga, er hann þráði að sofa þarna
sem hún sefur og bar lengi harm í huga
þess vegna. Ennþá er óvinátta hans og
Finnu fersk eins og loginn. Hann hallaði sér
út af á pokaverið, sem var nýlegt með blá-
um stöfum. Það skrjáfaði í heydýnunni
þegar hann rétti úr sér. Hann lá vakandi
og hugsaði margt.
Bókin hans var fyrir ofan koddann. Hann
sá á kjölinn á henni og rnundi þá allt í einu,
að hann hafði allt í einu rekizt á rifrildi af
gömlum Andvara, þar sem einhver grasa-
íræðingur var að lýsa ferðalagi sínu um
iandið, í rigningartíð að surnri. Hann óð
yfir bleikar sinumýrar í Héðinsfirði og
fann þar fágæt blóm. Hann fór vegleysur
yfir fjöllin, til að buga að einu smáblómi,
hann lá úti á heiðinni og sá dögg á mosa.
Með þessu fvlgdist drengurinn af lífi og sál,
það var eitthvað annað en bera til dyra og
mala skít. I sumar skal ég fara upp í fjall,
eins oft og ég get og ég skal kaupa mér
stækkunargler fyrir peningana sem ég á,
hugsaði hann. Eg skal læra að þekkja öll
blóm.
Svo sofnaði hann út frá hugsunum sín-
um, með gróft pokaverið undir vanganum,
lítill vegfarandi of ríkur af skilningi. Og
sólin skín á rúðuna, svo hún grætur.
Sumarið var kalt og votviðrasamt. Þeg^r
farið var að slá í mýrinni, lágu flekkirnir
á suðurtúninu og grotnuðu niður. Það var
ömurleg sjón. Það bárust fréttir af ís úti-
fyrir og það snjóaði í hverri viku ofan í
miðjar fjallshlíðar. Börnunum fannst ótta-
legt að standa á engjum í rigningunni og
norðan kalsa. Þau þráðu sólskin og yl. Svo
var það kvöld eitt, að Valdi litli fékkst ekki
til að borða, eins og hann var vanur. Hann
kvartaði um höfuðverk, sagði að sér væri
óglatt.
Drífðu þig úr ble'ytunni, sittu ekki þarna
og hengdu höfuðið, sagði Finna í lítið eitt
mýkri tón en þau áttu að venjast.
Valdi hlýddi. Þegar hann var háttaður
íór hann að skjálfa. Um nóttina var hann
með óráði og bylti sér fram og aftur. Dag-
inn eftir var óráðið horfið, en drengurinn
var heitur viðkomu og mállítill, kvartaði
um verk undir vinstra herðablaðinu. Þó var
dregið að sækja lækni. Þau höfðu oftast
komizt af án hans. Þeir vildu nú oftast hafa
eitthvað fyrir handarvikin sín, blessaðir,
sagið Finna.
Hún reyndi sömu ráðin við drenginn og
hún haði áður reynt við kúna, batt volgan
sokk um háls drengnum, hafði við hann salt-
bakstur og hitaði honum grasate. Hann, sem
alltaf hafði verið hlýðinn, tók hinum gömlu
húsráðum með þolinmæði, lá jafnvel á
köldum saltbakstrinum svo klukkutímum
skipti, þegar stjúpan var úti á engjum.
Hjúkrunina hafði hún auðvitað í hjáverk-
um. Svo fréttist að eitthvað væri að þar
íremra og nágrannarnir töldu það alveg ó-
verjandi að ekki væri sóttur læknir. Síðan
var hann sóttur. Þá var það fengið. En þá
þóttist hann hafa verið sóttur allt of seint.
Eldri drenguirnn starði á hlustarpípuna